فروشنده که مطمئناً هیچ درکی از مکالمه ما نداشت.. فقط برای اینکه یه چیزی گفته باشه پرسید:
– فیلم عروسیه؟!
میران تک خنده ای زد و گفت:
– آره یه جورایی!
یه لحظه اون فروشگاه و همه وسایلش دور سرم چرخید.. انقدری که برای سرپا موندن مجبور شدم به آدمی که کنارم وایستاده بود و تازه داشتم می فهمیدم هیچ بویی از آدمیت نبرده تکیه بدم.
ولی میران کور و کر شده بود و اصلاً این همه استرسی که به جونم افتاده بود و نمی دید.. شایدم می دید و همین و از من می خواست که داشت تا ته این نمایش مسخره پیش می رفت.
اینبار قبل از اینکه بتونم واکنشی نشون بدم.. فلش و تحویل فروشنده داد و دستش و از پشتم رد کرد تا بیشتر بهش تکیه بدم و من و با خودش.. برد سمت در مغازه.
تو همون حال همه اش داشتم با خودم می گفتم.. نه.. همچین کاری نمی کنه.. محاله! محاله انقدر پست فطرت باشه که فیلم رابطه امون و تحویل فروشنده بده و بذاره همه آدم هایی که دارن از جلوی این مغازه رد می شن.. چشمشون بهش بیفته.
ولی فقط یه ثانیه فکر کردن به اینکه میران یه افسار گسیخته به تمام معنا شده بود و حالا دیگه هرکاری ازش برمی اومد.. کافی بود تا به محض بیرون رفتنمون از فروشگاه لب بزنم:
– میران.. میران تو رو خدا.. تو رو قرآن میران.. تمومش کن.
– هوم؟ چی میگی نمی شنوم!
چشمام و محکم بستم.. اینم بازی جدیدش بود!
– تمومش کن.. حالم خوب نیست.. دارم پس می افتم. تو رو خدا..
– اصلاً نمی فهمم چی میگی.. گفت از کدوم تلویزیون پخش می شه؟ اولی از بالا یا پایین؟! بالا فکر کنم.. ببین اینه تلویزیون جدیدی که قراره برام بخری!
احساس کردم دیگه هیچ خونی توی بدنم نیست و هر لحظه امکان داره از هوش برم.. ولی چشمم تو همون حال گیر کرد روی صفحه تلویزیون که داشت فیلم مستند حیوانات پخش می کرد و بعد یه لحظه خاموش شد تا احتمالاً فیلمی که میران بهش داده بود و پخش کنه.
دیگه نفهمیدم چی شد که با آخرین توانم لب زدم:
– باشه.. باشه دیگه از دستت فرار نمی کنم.. قول میدم! بریم خونه ات.. هرکاری دوست داری بکن.. غلط کردم.. غلط کردم میران.. بگو نذاره.. بگو نذاره فیلم و.. میران آبروم میره.. تو رو خدا.. تو رو خدا..
هنوز داشتم با استرس آخرین تلاشمم می کردم و میران خیره به صورت من بدون کوچکترین حرفی فقط داشت تماشا می کرد.. که با پخش شدن تصویر از تلویزیون.. سرش به اون سمت چرخید.

با زور و مشقت.. درحالیکه تمام تنم به رعشه افتاده بود و این لرزش عجیب غریب از چشم میران دور نموند.. عضلات گردنم و وادار به حرکت کردم تا ببینم میزان و درجه بدبختیم چقدره.
ولی با دیدن یه سری تصویر بی ربط به محتوای اون فیلم منحوس.. که از دریا و حرکت موج های آب گرفته شده بود.. همزمان با بیرون فرستادن نفس حبس شده ام.. زانوهام خالی شد و به سمت زمین حرکت کردم.
ولی میران زود واکنش نشون داد و نگهم داشت و درحالیکه جلوی چشمای متعجب مردم دور و برمون.. داشت وانمود می کرد جدی جدی یه شوهریه که از بی حال شدن یهویی زدنش شوکه و ناراحته لب زد:
– ای بابا! چی شدی قربونت برم؟ الآن می برمت تو ماشین.. فشارت افتاده چیزی نیست.
من و تا کنار ماشین کشون کشون برد و سوارم کرد..
– تو داشبورد شکلات هست.. بخور تا بیام.
دیگه اینجا کسی نبود که بخواد جلوش فیلم بازی کنه.. ولی هنوز خونسردی و ملایمتش و از دست نداده بود..
– بخوریا..
وقتی واکنشی از من.. جز همون نگاهی که از لا به لای پلکای نیمه بازم خیره اش شده بود نگرفت.. خودش دولا شد در داشبورد و باز کرد و یه ویفر شکلاتی از توش درآورد و گرفت سمت دهنم..
بازم حرکتی نکردم تا اینکه به زور لبام و از هم باز کرد و یه تیکه اش و توش چپوند.. چاره دیگه ای جز جوییدن محتویات دهنم برام باقی نمونده بود.
شاید در حال حاضر بهترین کاری که می تونستم بکنم همین بود.. که خودم و سالم و سرپا نگه دارم. وگرنه اگه میران قرار بود هربار این شکلی.. تن و بدن من و بلرزونه.. دیگه هیچی ازم باقی نمی موند.
– آفرین! همیشه همین قدر دختر خوبی باش که منم مجبور نشم توانایی هام و به رخت بکشم..
چشمکی زد و حین بستن در ماشین گفت:
– بمون تا بیام!
با رفتنش.. چند تا نفس عمیق و لرزون پشت سر هم کشیدم و چشمای به سوزش افتاده ام و بستم.. چرا نمی تونستم خودم و قوی نگه دارم. چرا به این فکر نکردم که میران هدفش فقط ترسوندن منه و جدی جدی اون فیلم منحوس و با خودش اینور اونور نمی بره.
چرا گذاشتم انقدر راحت من و بازی بده و هر جور که دلش می خواد تو دستش بچرخونه.. چرا کاری کردم تا دیگه به یقین برسه.. اون فیلم.. نقطه ضعف منه و می تونه.. به پشتوانه اش هر بلایی که دلش می خواد.. سرم بیاره. می تونه خیلی راحت.. من و با خودش همراه کنه.