..نذار این جا برگم..

..طعمه زردی پاییز بشه..

..فصل آخر بی تو..

..قصه ای تلخ و غم انگیز بشه..

..دلبر مغرورم..

..عشق بی دردم..

..ای تموم قصه ها..

..بگو بر می گردم..

نفس عمیق و کلافه ای کشیدم و با درد زمزمه کردم:

– بگو بر می گردم!

آهنگ که تموم شد و برعکس همیشه هیچ تاثیری تو آروم شدنم نداشت.. ناچار شدم به آخرین طنابی که برام مونده بود چنگ بزنم..

هرچند که می تونست در آن واحد حکم طناب دار هم برام داشته باشه.. ولی فعلاً نمی خواستم به اون مسئله فکر کنم و فقط به عنوان چیزی که بتونه من و از این فکر و خیال خلاص کنه رفتم سراغش.

با حساسیت های جدید مهناز.. می دونستم که وقتی من نیستم ممکنه اتاقم و بگرده.. واسه همین یه قسمت از تشک تخت و پاره کرده بودم و ازش به عنوان جاساز استفاده کرده بودم واسه قایم کردن سیگاری که توسط دکتر اونم با تاکید زیاد برام ممنوع شده بود و بعضی وقتا مثل الآن.. مغزم فرمان دیگه ای جز استفاده از همین عاملی که می تونست باعث مرگم بشه بهم نمی داد.

من امروز وسط اون خیابون.. یه بار مرگ و تجربه کردم.. وقتی مجبور شدم درینم و کنار اون عوضی ول کنم و راه بیفتم برم..

وقتی حس کردم دست و بالم انقدر بسته اس که حتی نمی تونم از اون بی شرف زهر چشم بگیرم چون.. این جوری فقط فاصله ام با درین بیشتر می شد.

پس دیگه چه فرقی می کرد یه بار دیگه با دست خودم تا یه قدمی مرگ پیش برم یا نه.. واسه همین یه نخ سیگار و گذاشتم بین لبام و بعد از یک سال و نیم که به طور کامل از زندگیم خطش زده بودم.. روشنش کردم.

پک اول به دوم نرسیده.. حس کردم همه خون بدنم توی صورتم جمع شد و دو تا دست محکم از داخل ریه هام و فشار داد.. طوری که تا چند ثانیه ذره ای اکسیژن نتونستم واردشون کنم.

وقتی بالاخره موفق شدم و دودی که توشون گیر کرده بود و با بدبختی بیرون فرستادم.. دیگه هوای اتاق به درد ریه های مریض و داغون شده من نمی خورد و هر لحظه بیشتر به خفگی نزدیک می شدم..

خودم و از روی تخت پرت کردم پایین و همون طور که با صدای وحشتناکی که از دستگاه تنفسیم خارج می شد سعی می کردم همچنان نفس بکشم.. خودم و به میز کنار تخت رسوندم و در کمدی که زیرش بود و باز کردم..

دیگه توان دستامم داشت نابود می شد و چشمام سیاهی رفت که بالاخره تونستم ماسک اکسیژن و روی صورتم بذارم و شیرش و باز کنم تا هوای داخلش به جای هوای آلوده اتاق.. وارد ریه هام بشه!

از لای چشمای خمار شده و نیمه بازم.. نگاهم رو سیگاری گیر کرد که اصلاً نفهمیدم کی توی دستم مچاله شده بود و حالا افتاده بود پایین تخت..

این یه بسته رو قایم کرده بودم چون.. فکر نمی کردم تاکید دکتر انقدر جدی باشه و تا الآنم امتحانش نکردم چون.. تا این حد بهش نیاز پیدا نکرده بودم.

ولی حالا دیگه باید به کل دورش و خط می کشیدم و به فکر یه راهکار دیگه.. برای آروم گرفتن مغزم که مطمئناً در آینده بیشتر از این تحت تاثیر اتفاقات قرار می گرفت باشم.

با همون ماسک روی تخت دراز کشیدم و چشمام و بستم.. خیلی زود وا داده بودم.. هنوز هیچی مشخص نبود. ازدواجی این وسط شکل نگرفته بود و همه چیز خلاصه می شد تو یه دوستی ساده..

حالا باید می فهمیدم که این دوستی دقیقاً تا چه مرحله ای پیش رفته و مطمئناً به هر جایی که رسیده باشه.. منم هنوز شانس برای دوباره جلو کشیدن خودم داشتم!

این تازه شروع ماجرا بود و اصلاً دلم نمی خواست انقدر سریع تسلیم بشم و عقب نشینی کنم.. اونم وقتی حالت چشمای درین و نگاهش.. اون روزی که برای اولین بار خودم و بهش نشون دادم.. هنوز از ذهنم بیرون نرفته بود..