{سلام و عرض ادب 😍

اومدیم با ی رمان جذاب،

امیدواریم خوشتون بیاد!

پارت گذاری رمان یک‌ روز درمیانه،

روزای که من هستم من میذارم

روزای که فاطمه جونم هستن میذارن!

نویسنده مارو یاری کنه 🥲

مام بد قول نشیم،

دوستون دارم!}

🕊آوای توکا 🕊

#پارت_یک

برای حفظ تعادل دست به دیوار می گیرم . صدای زرین تاج خانوم را در میان باد می شنوم و لرز برمی دارد .

– این دختر ناموس ماست ، این تویی که بعد برادرت باید چراغ آشیونش رو روشن نگهداری برای یتیم برادرت پدری کنی پسرم .

بغضم می گیرد از این همه جفا و بی انصافی این زن .

– جایز نیست با وجود تو بیوه برادرت ، زن کس دیگه ای بشه ، اونم با وجود یه بچه ! مرد باش. اقایی کن زیر بال پر بیوه برادرت و بچشو بگیر .

جنینم تکانی می‌ خورد . لگدم می زند . پا به شکمم می کوبد . لب می گزم از درد .

صدایی از او اما شنیده نمی شود . ابراز مخالفت نمی کند اشک به چشمانم نیش میزند .

سرم در گریبانم فرو میرود ، به پهنای صورت اشک میریزم نه به خاطر بی رحمی این زن که به خاطر سکوت او .

– توکا جان چرا اینجا وایسادی ؟

با پشت دست اشک هایم را پاک می کنم و بعد به عقب می چرخم و با بُشرا روبرو میشوم .

سیاه از تن در آورده از عزا در آمده زیر ابرو برداشته است .

جوابش را نمی دهم منزجر تر از آنم که دهان باز کنم نادیده اش می گیرم.

دست به کمر می گیرم و سلانه سلانه از کنارش می گذرم .

جانی در تن ندارم ، رمقم رفته است . قدم هایم را می کشم . به سمت ساختمان خودمان می روم . خانه دو برادر روبروی هم است . تفاوتی باهم ندارد . به جزء در اسباب و اثاثیه و چیدمان .

داخل خانه می شوم تاریک است ، روشنش نمی کنم ، گوشه دیوار کز می کنم و به حال خودم اشک می ریزم .

با صدای در به خودم میایم ، حالت نشستنم را تغییر نمی دهم با آنکه کمرم درد گرفته است .

-توکا ؟تو تاریکی چرا نشستی ؟

ساکتم ، خانه روشن میشود . به ستم می اید . صورتش چیزی را نشان نمی دهد . ناراحت به نظر نمی رسد.

مقابلم زانو می زند . عطر تنش مستم می کند . نمی خواهم او را با کسی شریک شوم .

– تو لبی قناری ؟

– به اون هم میگی قناری ؟

-توکا دیوونه شدی ؟

– چرا صداتو نبردی بالا ، چرا نگفتی به مادرت من زن دارم زندگی دارم زنمو دوس دارم ؟

دستش به بازویم می رسد . پسش میزنم بی محابا اشک میریزم .

– به من دست نزن .

بهتش زد . به مرد من که با افسوس نگاهم می کند توجه نمی کنم . بر می خیزم ، حسابی سنگین شده ام .

– فالگوش وایساده بودی توله ؟

دست به دیوار می گیرم، به سمت اتاق خواب مشترکمان گام برمی دارم.

دنبالم میاید .

من با شکم جلو آمده لاک پشتی قدم برمی دارم و او بلند گام برمی دارد .

از بازو نگهم می دارد .

– جواب منو ندادی ؟

دستم را پس می کشم و در صورتش براق میشوم :

– تو مگه جواب منو دادی ؟

پوف بلندی می کشد . سگرمه درهم می کشد . در دل قربان صدقه سگرمه های همیشه درهمش نمی روم .‌ سکوتش دلخورم کرده است .

پشت سر جا می گذارمش داخل اتاق مشترکمان می شوم . پشت سرم می آید .

کلید برق را می‌زنم نور در اتاق می پیچید . صدا می کند .

-توکا جان ؟ گل خانم ؟

نمی گویم جان توکا ، به سمت کمد دیواری میروم می پرسد :

– اون تو چی می خوای ؟

بینی بالا می کشم . اشک دیدم را تار کرده است .

– چمدون !

خودش را جلو می کشد مقابل کمد دیواری قد علم می کند دست به سینه می‌شود :

_ کجا به سلامتی ؟

– خونه بابام .

آوای توکا| میم.دشتی:

کنح لبش بالا میاید ‌‌چشمان پر شررش برق می زند.

– توله با توله من می‌ خوای بری خونه بابات ؟

بغلم می زند . فرصت فرار نمی دهد .‌سرم را به سینه میکشد. پشتم را نوازش می کند . در بغل تابم می دهد و با صدای بمی زیر گوشم می‌گوید .

– لامصب تو جات اینجاست . خونت این دله وامونده است . کجا میخوای بذاری بری لاکردار ؟

اشک می ریزم ، سرم را از سینه‌اش بلند می کند با دستانش صورتم را قاب میگرد .

_ نریز دورت بگردم من مگه مردم که تو عزا گرفتی ؟

لب می گزم :

– خدانکنه .

با سر پنجه های داغش اشک هایم را پاک میکند.

– برم برم واسه من نکن بی مروت من مگه مفت به دست آوردمت ؟

– بُشرا ..

_ با من فقط از توکا لفظ بیا قناری!

*

زرین تاج خانوم کل می‌ کشد، مهین تاج خانوم نقل بر سرشان می ریزد و من نمی دانم چطور هنوز زنده ام .

بُشرا لبخند به لب دارد ، دستش دور بازوی مرد من ، پدر بچه من حلقه است و من نمی دانم چرا زمین دور سرم در گردش است .

همگی رخت عزا از تن در آورده اند و من اما سیاه پوشم ، پشت تیر چراغ برق سنگر می گیرم .

از در محضر بیرون زدند . همان محضری است که ما در آن عقد کردیم و زرین تاج خانوم قدم رنجه نکرد و نیامد ‌. عروس از عوام کسر شأن بود و من دختر عوام بود .

سوار ماشین عروسی شدند که با گل آراسته نشده بود .

من به چشم خویشتن دیدم که جانم با دیگری میرود . آن قدر چشم به راهشان می دوزم که ناپدید شوند .

راننده تاکسی صدایم می زند . سر برمی گردانم . نمی دانم مرد چه در صورتم دید که پرسید :

– خانم شما حالتون خوبه ؟

دست به شکم برامده ام می‌گیرم و سلانه سلانه به سمت تاکسی میروم ، جواب راننده را نمی دهم .

در تاکسی می نشینم ، سرم به شیشه می چسبد . ریزش اشک هایم را نمی توانم کنترل کنم. . در زیر دلم احساس درد خفیفی میکنم .

صدای گوشی موبایلم بلند می‌ شود . به صفحه ان نگاهی می اندازم . نمی دانم چرا ابلهانه انتظار داشتم او پشت خط باشد . لعنت به او . لعنت به من که هنوز دوستش داشتم .

جواب ترلان را نمی دهم . تنها کسی است که از تصمیم من باخبر است . از فرارم .

من توکا عروس پسر ته تغاری حاج زین الدین سپه سالار با وارث خاندان سپه سالار که اسم رسمشان را یک تریلی نمی کشد فرار کرده بودم .

رد تماس میزنم و به مرد راننده میگویم حرکت کن . مرد مطیعانه حرکت می کند و ماشین از کنار آن محضر شوم می گذرد و من چشم میبندم و روز عقدمان در آن محضر لعنتی را مرور میکنم.

کت و شلوار سفیدی به تن دارم با دسته گلی از پیونی . رز مینیاتوری و ارغوان زیباست به سلیقه محبوب دل است .

ذوق دارم روی پا بند نیستم. اتاق عقدمان اما خلوت است . منم و او و حاج زین الدین سپه سالار و پدرم و مادرم و ترلان که با پافشاری اماده است و پشت چشم نازک کردن های مادرم را ندید گرفته است.

کسی تور بالای سرمان نمی گیرد .‌ کسی نقل نمی پاشد . کسی به جزء خودمان خوشحال نیست .

عاقد ازمن بله می خواهد . ته تغاری سپه سالار ها لرزش محسوس دستم را می بیند و دستم را میان دست می گیرد .‌به نگاه نافذ شر وشورش چشم می دوزم .

زیر گوشم نجوا می کند.

_ تخم کفتر بدم خدمتتون ؟

لب می گزم که نخندم .‌عاقد برای بار دوم از من وکالت می خواهد .

کسی نمی خواهد مرا برای گل و گلاب به دشت و بوستان بفرستد .

بی زیر لفظی بی ناز و ادا بله می گویم .

کسی کل نمی کشد ولی او روی پیشانیم با لب هایش داغ می گذارد .‌الو میگرم .‌شرم می کنم .

پارت اول تقدیم نگاه گرمتون ♥️