آوای توکا|

به جان پنجه هایم میافتم. در دلم آشوب برپا است . زرین تاج خانوم هم با ناله و نفرین هایش کم نمک به زخم دلم نمی پاشد .

– دختره ی خراب معلوم نیست با این پسره قالتاق چه سر و سری داشته که این طور برزخی بود ….

ساکتم . حتی نگاهش هم نمی کنم .‌تهمت ناروا می شنوم و دم نمی زنم . این زن به سن و سال مادرم است و حرمت گیس های که با رنگ سفیدیشان را پوشانده است نگه می دارم .

در اتاق عمل باز می شد .‌ مهبدم را روی تخت می آوردند .

چشمانم تر میشود . می ایستم و خجالت نمی گذارد که جلو بروم . از او خجلم .

چشمانش نیمه باز است ، حاج زین الدین سپه سالار و خانواده ‌اش تختش را دوره می کنند . نیمه هوشیار است .

زرین تاج خانوم قربان صدقه‌اش میرود و باعث و بانی این حال و روزش که منم را لعنت می کند .

پرستار و خدمه ای که پشت تخت را گرفتده اند او را می برند و منی که به زمین چسبیده ام فرصت نمی کنم که قدم پیش بگذارم .

پشت در اتاقش نشسته ‌ام . چند ساعتی از عملش می گذزد و من هنوز نتوانسته ام با خودم کنار بیام و به اتاقش قدم بگذارم .

اگر پسم میزد چه ؟

طاقت نداشتم که او پسم بزند .

درد زیر دلم را یادم رفته است . ضعف دارم . چشم می بندم و سر به نیمکت تکیه می دهم .

نمی دانم چقدر زمان می گذرد ولی صدای زرین تاج خانوم چرتی که نزده ام را پاره می کند .

– اکله خانوم تو که هنوز اینجایی ؟

چشم گرد می کنم .

– من ..‌‌من …

از بازویم می گیرد میخواهد بلندم کند .

– پاشو جل و پلاستو جمع کن برو ….

– کج… کجا برم ؟

– خونه بابات مال بد بیخ ریش صاحبش. برو بشین خونه بابات تا احضاریه دادگاه بیاد . ابرو حیثیتمون رو از تو جوب پیدا نکردیم که ….

پشتم می لرزد تشرم می زند :

– هنوز که نشستی . د میگم پاشو !

***

زمان حال

حمل چمدان مشکل است . حمل بغضی که از تهران تا نوشهر با خود اورده ام مشکل تر .

مقابل عمارت نوشاد می ایستم . برای زدن زنگ مرددم . اما در نهایت زنگ را می زنم کسی می‌پرسد کیست .

به گمانم از خدمه این خانه است . خودم را معرفی می کنم و از من می خواهد چند لحظه منتظر بمانم .

منتظر می مانم . دسته چمدان را ول می کنم و دست به کمر می گیرم .‌

دخترکم بازیگوشی می کند .

ورجه وروجه می کند دل مادرش را با زمین فوتبال اشتباه گرفته‌ است .

در باز میشود .‌ تردید هایم را پشت سر می گذارم و از لای در تو میروم . اینجا . عمارت نوشاد زین پس قرار بود پناه من و دخترکم باشد .

خیلی بیشتر از خیلی معذبم ، به مادرم شباهت دارد اما جوان و قبراق تر است .

هیکل روی فرمی دارد . گونه برآمده .

می پرسد :

– چند ماهته ؟

به برامدگی شکمم چشم می دوزم : هفت ماه .

– چادرسری یا کاکل زری ؟

لبخند محزونی می‌زنم . به شکمم دست می کشم .

– دختره .

– چرا نکاهت غم داره دخترم؟

قطره اشکی از چشمم به بیرون درز می کند .

– نمی خواستم مزاحمتون بشم خاله جون ….

پنجه روی لبم می گذارد : نگو نشنوم .

مرا به آغوش می کشد . روی موهایم را می بوسد : تو مزاحم نیستی ‌ تصمیمت چیه ؟ می خوای طلاق بگیری ؟

– نه .

نگاه گرد می کند و من روی لبم زبان می کشم : یعنی الان نمیشه . نمی تونم . باید تا بعد از زایمانم صبر کنم . دادگاه بهم این اجازه رو نمیده .

سر به علامت فهمیدن تکان می دهد ‌ در جنگل سر سبز چشمانش تأسف و تأثر را می بینم .

از روی ناچاری است که به این عمارت پناه آورده ام . مهبد از خانواده مادریم شناختی ندارد. خودم هم از تمام ایل و تبار مادری فقط خاله ام را ملاقات کرده ام .

مادرم که دختر یکی از ثروتمندان نوشهر بود به واسطه ازدواج با پدرم ، پسر سرایدار خانه زاد خانه، از خاندان نوشاد برای همیشه طرد میشود و با پدرم برای ادامه زندگی به تهران می اید.

مادرم نتوانست در زمان حیات پدر بزرگ و مادربزرگم رضایت آن دو را جلب کند. ولی او را از ارث و میراث محروم نکردند .

سر همین ارث و میراث هم بود که پای پامچال خانوم خاله ام به خانه ما ان هم دور از چشم پدرم باز شد .

مادرم از خاله ام تقاضا کرد که این میراث نزد او امانت بماند . نمی خواست که پدرم میراث پدریش را برباد بدهد .

ارث پدری اش را توشه آینده من و ترلان کرد . و حال من نه به دنبال ارث پدری، مادرم امده ‌ام که به دنبال سرپناهی امن آمده ام .

آمده ام که دور از چشم مهبد بچه ام را به دنیا بیاورم .

امده‌ام تا داغ خودم و دخترم را به دل پدر خیانت‌کارش بگذارم .

مادرم با خیانت های مدام پدرم کنار می آمد ولی من نمی خواهم ادامه دهند راه او باشم .

ازدواج با بُشرا خیانتی بود به من . به دلم به عشقی که نسبت به او داشتم .

به دستور خاله پامچال مستخدم خانه یکی از اتاق ها را برایم اماده می کند . اتاق راحتی است . مستر است . ولی چشمم را نمی گیرد.

روی تشک تخت می نشینم . به صفحه گوشی موبایلم خیره می‌شوم بیش از صد تماس از دست رفته دارم .

مهبد در صدر جدول است . مادرم . پدرم . ترلان .

پیام های زیادی از مهبد دارم . سین می زنم اما جواب نمی دهم می خواهم بداند که می بینم و بی جواب نگهش می دارم .

آخرین پیامش این است :

– منو سگم نکن توکا جواب بده .

همان لحظه‌ هم بود که گوشی میان دستم لرزید و نام مهبد بر صفحه افتاد .