زیر لب خروس بی محلی که بی تردید کسی نیست به جزء بیوه برادرش را لعنت می کند و من پوزخند می زنم به اعصابش که کلافی سردر گم است .

 

 

 

چانه پس می کشم . پنجه اما عقب نمی کشد .

 

چانه ام هنوز در انحصار پنجه مهبد است .

 

– نا مهربون نبودی توکا .

 

– اخه خیانت ندیده بودم .

 

– خیانتو تو چی می بینی ؟ به موت قسم به مولا من بده بستونی با اون زن ندارم. به کی قسم بخورم که باور کنی ؟

 

 

سرانگشتانم گز گز می کند از حیث سرما .

 

بزور جلو بهم خوردن دندان هایم را می گیرم.

 

– چرا هیچی نمی گی ؟

 

– بگم کار خوبی کردی سرم هوو آوردی ؟ دوست داری ؟

 

 

پنجه یخ زده ام را در دست می گیرد . کبود شده از سرما .

 

دستانش آن قدر بزرگ هست که دستانم را در خود جا بدهد .

 

– یخی . بریم تو ماشین ؟

 

با آنکه جای دستانم اگرچه نرم نیست ولی گرم هست اما دست پس می کشم و می گویم :

 

– امروز نه فردا ولی بالاخره یه روزهم از عمرم باقی مونده باشه از زندگیت میرم مهبد . فکر نکن در همیشه روی پاشنه می چرخه .

 

#پارت_۷۵

 

 

ناباور میشود چشمانش همان چشمانی که دین و دنیایم بود دو دو می زند .

 

فکش منقبض میشود و دستش مشت .

 

ابرو‌های پر و مردانه ‌اش درهم می پیچید .

 

این روی توکا را ندیده است یعنی نشانش نداده ام که ببیندد‌ .

 

نفس‌هایش تند می شود ولی من پیشمان نیستم نادم نیستم .

نمی خوام ابراز پشیمانی کنم .

 

پره بینی ‌اش باز و بسته می شود

انتظار داد و فریاد دارم . انتظار خط و نشان کشی ولی عین همیشه ناک اوتم می کند .

 

نه صدا بلند می کند .‌نه داد می زند نه فریاد .

 

دندان برهم چفت می کند و با چفت کردن دندان برهم خودش را کنترل می کند.

 

در جلو را باز می کند تا بشینم .

 

می‌خواهم عقب بنشینم ولی با ملایمتی که از او بعید است آن هم در این شرایط می گوید :

 

– اون پشت سرده .‌

 

حق با اوست . سرما باعث می شود لجاجت نکنم .

 

جلو می‌نشینم و او صندلی را می خواباند که راحت باشم .

 

نمی دانم من بی دلیل حساس شده ام یا واقعا عطر آن زن در ماشینش پیچیده است .

 

این بوی آزاردهنده محرک است. باعث تنش می شد .

 

از همان ابتدایی که بزور و علارغم میلم در این ماشین نشستم این بوی لعنتی را در بینی با خود دارم .

 

#پارت_۷۶

 

پشت فرمان می نشیند و من نمی توانم حس سرکشی که من را بر آن می دارد که از گوشه چشم نگاهش کنم را نادیده بگیرم.

 

 

از گوشه چشم نگاهش می کنم ، اخم دارد .

 

رو به جلو خیره است جاده برفی مرکز نگاهش است .

 

نگاهش جاذبه خاصی دارد و از عجایب روزگار اینجاست که من هنوز با وجود همه ناملایمات دوستش دارم.

 

گوشی را می گذارد روی داشبورد.

 

– خاموشش کردم.

 

– خاموشش کنی همه چی حل میشه ؟ من یادم می‌ره زن برادرتو عقد کردی ؟

 

نفس عمیق می کشد و من حتی نمی توانم عمیق نفس بکشم .

 

 

جواب نمی دهد . سر روی شانه کج می کنم .‌پنجره می شود جهت نگاهم .

 

#پارت_۷۷

 

گرمای بخاری و خستگی باعث می شود زود چشمانم گرم شود .

 

خوابم می برد و متوجه گذشت زمان نمی شوم‌‌.

 

با صدا زدن های ملایم او چشم باز می کنم . گیجم گنگم .

 

پلک می زنم و خمیازه ام را پشت دستی که جلو دهانم می گیرم پنهان می کنم‌.

 

– نخسته خوب خوابیدی ؟

 

جوابش را نمی دهم ، درد در کمرم می پیچد ، اخی می گویم و او نگران لب میزند :

 

– چی شد حالت خوب نیست ؟

 

کلافه ‌ام . دست به کمر می گیرم و روی شکمی که از خودم جلو زده خم می شوم .

 

– کمرت درد می کنه ؟

 

بینی بالا می کشم . همانطور که کمرم را می مالم به جلو نگاه می دوزم .

 

 

ازدحام و توقف ماشین ها و برفی که سنگین می بارد باعث می شود هراس به دلم چنگ بیاندازد .

 

– چرا حرکت نمی کنیم ؟

 

– اون جلو کوه ریزش کرده ! راه بند اومده !

 

دل من هم عین کوه ریزش می کند . رنگم می پرد . و پشت هم آب دهان قورت می دهم .

 

#پارت_۷۸

 

درد کمر و لگنم فراموشم می شود . خواب از سرم می پرد .

 

 

وحشت فکم را می لرزاند و صدام با نوسان به گوش مهبد می رسد .

 

– حالا چی میشه ؟

 

 

لبخند می زند .

 

 

نگرانی اضطراب و استرس را در چهراش نمی بینم برعکس من که از همین حالا قافیه را باخته ام او به خود مسلط است .

 

 

 

– هیچی چی می خواستی بشه ؟ یکم معطلی داریم تهش راه باز میشه و نخود نخود هرکی رود خانه خود .

 

 

 

ترسیده ام . من تجربه ماندن در جاده برفی را دارم .‌تجربه ریزش بهمن در بچگی .

 

 

دست و پایم یخ کرده است . خودش را جلو می کشد .

 

 

 

دستش گرم است ، صورتم را قاب دستان گرمش می گیرد و من حس خوشی زیر پوستم می دود از این تناقض آشکار .

 

 

– رنگت پریده چرا؟

 

 

حرارت دستش یخم را آب می کند .پنجه به گونه یخ زده ام می کشد .

 

 

– بببنم می ترسی ؟

 

 

بینی بالا می کشم .

– نه .

 

 

لب جمع می کند که نخندد .

 

این نه شل و ولی که می گویم خود گواه ترسیدنم است .

 

 

_یکم راه میری ؟

 

_ کجا راه برم ؟

 

 

به گیجی ام لبخند می زند .

 

– همین گوشه کنارها بچم کز کرد اون تو .

 

#پارت_۷۹

 

درد لگن و کمرم که طاقت فرسا می شود لج و لجبازی را می گذارم در گنجه و درش را می بندم .

 

 

 

با کمک مهبد پیاده می شوم. پاهام خشک شده و کمرم سخت راست می شود .

 

 

 

قوز کرده گام بر می دارم مهبد زیر بغلم را گرفته است .

 

 

 

در حاشیه جاده گام برمی داریم .

 

 

 

بوق بوق ماشین ها آزاردهنده است . انگار با بوق بوق زدن و آلودگی صوتی راه باز می‌شود .

 

 

 

کمی که در حاشیه جاده قدم می زنیم . مهبد می گوید :

 

– یخ کردی بهتره برگردیم .

 

 

مثانه ام خبر از پُری می‌دهد لب می گزم و از مثانه ای که تیر می کشد نمی گویم.

 

 

 

میسر رفته را باز می گردیم .

 

#پارت_۸۰

 

به محض انکه می نشینم درجه بخاری را بالا می برد و می گوید :

 

 

 

– گشنت نیست ؟

 

 

 

چرا هم دلم از زور گشنگی مالش می رود و هم از روز اضطراب و استرس تهوع دارم و چیزی از گلویم پایین نمی رود‌ ، بد وضعیتی است.

 

 

 

کلافه چانه به معنی نه بالا می اندازم .‌

 

 

نوچی می کند و دستی به چانه ‌اش می کشد.

 

 

 

– فنچ بابا چی اونم گشنش نیست ؟

 

 

 

دست زیر شکمم گذاشتم . تکان های فنچ بابا را حس می کنم .

 

 

 

همان پیاده‌روی کوتاه دخترم را به جنب و جوش وا داشته است .

 

 

 

دست جلو صورتم تکان می دهد .

کوتاه و اما دلخور لب می زنم : نه.

 

 

 

– آتش بس ؟ موقتی تا برسیم ؟

 

– نه !

 

 

– گاییدی بیفتی رو دنده لج افتادیا دختر .

 

#پارت_۸۱

 

با انکه این وضعیت هیچ خنده ندارد ولی نمی دانم چرا خنده ام می گیرد .

 

 

 

لحنش در عین اینکه لوده است ولی حرص هم در خود دارد.

 

 

لب جمع و خنده حبس می کنم .

می گوید :

– بخند بگایی من خنده هم داره .

 

 

حرف نمی زنم . مثانه ام عصبی تیر می کشد . از این می ترسم که بی اختیار شوم ‌و خودم را خیس کنم .

 

 

 

فکرش هم برشته ام می کند . لب به زیر دندان می کشم و گاز گازش می کنم تا خون بیافتد .

 

 

 

به تشر می گوید:

– نعمت خدا رو حیف و میل نکن.

 

 

 

 

سکوت می کنم . هنوز ان بیرون ایستاده است ، سمت پنجره من . ‌برف با شدت هرچه تمام تر می بارد .‌

 

 

 

نمی دانم چرا زبانم از دلم پیروی می کند و بی هوا از دهانم می پرد :

– سرما نخوری !

 

 

 

کورسوی امید را در نگاه پر شررش می بینم . لبانش کش می آید .

 

– مهمه ؟

 

 

با لحنی خاص می پرسد .‌

 

 

مهم بود و هست ولی زیر بار مهم بودنش نمی روم و شانه خالی می کنم ‌.

 

 

 

بدجنس می شوم با بدجنسی می گویم :

– معلومه که نه !

 

#پارت_۸۲

 

انتظار دارم که بادش خالی شود ولی نمی شود .

 

 

 

چشمکی می زند و لب به خنده باز می کند و با صدایی بم و گیرا می گوید :

 

 

 

– اونجای آدم دروغگو .

 

 

 

فندک می‌زند و سیگاری روشن می کند . اخم می کنم .

 

 

 

از روزی که باردار شده بودم از او قول گرفته بودم که لب به سیگار نزند و نسخی را به جان خریده و لب به آن نزده بود و از آن موقع تا حالا این اولین بار بود که سیگارش دستش می دیدم.

 

 

 

– چه خوش قول .

 

 

زبانم به کام نمی ماند .چشمانش بالا می آید .

 

 

سیگار کنج لبش را به میان پنچه کشیده اش منتقل می کند.

 

 

نیشخند می زند :

 

– نسخیمو با چی جبران کنم وقتی خودتو بچمو ازم دریغ می کنی لاکردار ؟

 

 

زبانم نیش عقرب می شود نیش میزنم :

 

– با بُشرا !

 

 

 

فک درهم می پیچید . با پشت دست محکم به پیشانی ‌اش می کوبد . دانسته عاصی اش می کنم.

 

 

 

– لق لقه دهنته ؟ نقل و نباته ؟ چی بُشرا ؟ کی بُشرا !

 

 

– هیچکدوم هوومه !

 

– لامصب من با تو چیکار کنم ؟

 

– طلاقم بده .

 

#پارت_۸۳

 

سیگارش را کام نگرفته زیر پا له می کند.

 

 

 

پره های بینی‌اش باز و بسته می شود . گره میافتد میان دو ابروی پهنش .

 

 

 

و سرخی پیشانی و چشمانش هم حکایت از این دارد که دست روی نقطه ضعفش گذاشته ام .

 

 

 

– بگو برو بمیر میمیرم ولی طلاقت نمیدم .

 

 

 

مثانه ام گنجایش ندارد، سوزش و درد بی طاقتم می کند که میزنم زیر گریه و می گویم :

 

 

 

– مگه دست خودته؟

 

 

 

– پس دست کدوم نره خریه ؟ بابا لامصب دوست دارم به کی قسم بخورم ؟

 

 

 

– به جون اون یکی زنت ،به جون بُشرا !

 

#پارت_۸۴

 

با احساسی خیسی و داغی نابهنگام الو می‌گیرم برای بیرون امدن از آغوشش که اب نطلییده است دست و پا میزنم که حلقه دستش دورم تنگ تر می شود.

 

 

 

 

– کجا توله ؟

 

 

 

خجالت می‌کشم از بی اختیاریم .

 

 

به چشمانم اشک می آید ولی نمی ریزمشان .

 

 

 

سرم در گریبانم می ماند ، دست زیر چانه لرزانم می برد .

 

 

 

مجبورم می کند در چشمان پر شررش نگاه بدوزم .

 

 

– ببینمت!

 

 

 

دلم های های گریه می خواهد .

 

 

 

در میان برف و کولاک بنزین تمام کرده بودیم و امیدی به سر رسیدن نیروی های امداد هم نبود حداقل تا سپیده صبح نبود .

 

 

 

صدا می کند : توکا !

 

 

 

 

بر اساس قانونی نانوشته پرچم صلح را موقتی بالا برده بودم .

 

 

 

 

روشن شدن چراغ بنزین و ترس از مرگی فجیع در این تصمیم کم دخیل نبود‌.

 

 

 

صندلی عقب نشسته ایم ، پتوی مسافرتی را از صندوق عقب بیرون کشیده دورم می پیچد.

 

 

 

کاپشنش هم حتی به تن من است و خود پلیوری بیش به تن ندارد‌‌.

 

#پارت_۸۵

 

پیشانی به پیشانی ام می چسباند . ترس معده ام را درهم می پیچید .

 

 

 

عبار غم به چشمانم می نشاند .

 

 

 

تا چشم کار می کند برف است و برف .‌

 

 

 

از پشت شیشه قادر به دیدن چیزی نیستم و همین موجب ترس بیشتر است .

 

 

 

سفیدی حالم را بهم می زند.

 

 

 

– ترسیدی ؟

 

 

 

چانه بالا می اندازم .

 

 

 

 

می خندد و من نمی دانم چطور در این شرایط بغرنج که میان مرز باریک مرگ و زندگی گیر کرده ایم می تواند بخندد .

 

 

 

– می خندی ؟

 

 

 

– نخندم ؟ چه خودشو باخته !

 

 

 

– یخ میزنیم تا صبح !