چشمی می گویم و بلند می شوم و تلفن بیسیم را برمی دارم.

نزدیک یازده شب است و هنوز سروکله یاسین پیدا نشده .

 

 

 

 

شماره اش را می گیرم تا اخر بوق می خورد ولی جواب نمی دهد .

 

 

می گویم :

_ جواب نمی ده .

 

– لاالا .‌‌… دلم شور افتاد .

 

نوچی می کشم و به صورت غرق در خواب دخترکم نگاه می دوزم .

 

– بد به دلتون راه ندید هرجا باشن الانا پیداشون میشه….

 

– هی مادر مار گزیده از ریسمون سیاه سفید می ترسه ….

 

به او حق میدهم . کنار کریر آوا می نشینم و او می گوید :

 

– مادر تو شامت رو بخور …

 

 

– یاسین خان بیان باهم شام می خوریم .

 

 

– بچه شیر میدی نباید گشنه بمونی … پاشو برای خودت بکش یا علی …

 

 

تعللم را که می بیند خودش برمی خیزد و بساط شام را برای هر جفتمان علم می کند و می گوید :

 

– برا اون نگه میداریم .

 

#پارت۲۵۳

خیلی دیر برمی‌گردد ، درست وقتی که مرحمت جون از زور خواب چشم بسته است .

صدای چرخش کلید در ، در هوشیارم می کند .

 

امشب هم عین دیگر شب‌ها خوابم مختل است ، آوا هیچ صراطی را مستقیم نیست و نمی خوابد که نمی خوابد .

 

 

اوا را به سینه می چسبانم و چشم میدوزم به دری که باز میشود .

 

خودش را از لای در تو می کشد .قامتش پیدا میشود .

 

 

سلام که میدهم نگاهش می چرخد روی صورتم ، روی پا میشوم . اوا میان بغلم نق و نوق می کند .

 

 

می پرسید :

– بیداری ؟

 

خواب به کمین چشم هام نشسته ولی اوا مجال نمی‌دهد که چشم هم بگذارم . شیطنت گل دخترم تازه گل کرده .

 

– اوا نمی‌ خوابه . شام خوردین ؟

 

دستی به پشت گردنش می کشد. فکری به نظر می رسد .

 

– نه . چی داریم ؟

 

– قرمه سبزی . تا شما دست و روتون رو بشورید من میز رو می چینم .

 

 

– زحمتت میشه .

 

– زحمتی نیست . بفرمایید .

 

خود را به این مرد مدیون می‌دانم اگر او نبود معلوم نبود به چه سرنوشتی دچار میشدم با بیخوابی های مکرر .

 

 

تشکر میکند و نه و نو نمی آورد ،یک راست به سمت سر‌ویس میرود .

 

و من هم معطل نمی کنم و یک راست میروم سمت آشپزخانه .

 

#پارت۲۵۴

 

اوا را در کریرش می گذارم و پستونکش را میدهم .

 

پلو و قرمه را می گذارم گرم شود و سبزی خوردن و سالاد و نوشابه را از توی یخچال برمی دارم ‌‌.

 

 

سرم به چیدن میز گرم است که سروکله ‌اش پیدا میشود .

 

صورتش خیس است و اب از لای موهای مجعدش چکه می کند .

 

 

بو می کشد :

– کاش از خدا یه چیز دیگه میخواستم .

 

فقط لبخند میزنم و او با سرانگشت گونه تپل اوا را نوازش میدهد .

 

– مخلص اوا خانوم .

اوا ذوقش را می کند .

 

 

صندلی از پس میز بیرون می کشد و می نشیند :

 

– تو زحمت افتادی .

 

– زحمتی نبود ، نوش جان ‌.

 

اوا را با کریرش بلند میکنم .

 

– چیزی دیگه ای لازم ندارین ؟

 

– نه ،میشه بشینی ؟

 

با تعجب نگاهش میکنم . با سر به صندلی مقابلش اشاره می کند .

 

– حرف دارم .

 

استرس تمام جانم را در می نوردد ، نمی دانم چرا ‌ بار این کلمه برایم سنگین است . هر وقت که می شنوم حالی به حالی می شوم .

 

– بشین لطفاً .

 

#پارت۲۵۵

 

 

با فکری مشغول سر میز می نشینم و از شامش تعارف می زند که رد می کنم .

 

سر زیر می اندازم که معذب نشود ، شامش را که در سکوت صرف می کند . با دستمال دور دهانش را پاک می کند و می گوید :

 

 

– خیلی خوشمزه بود مرسی .

– دستپخت .مرحمت جون بود من کاری نکردم .

 

لبخند منحصر بفردی میزند و می گوید :

– در هر حال دست جفتتون درد نکنه .

 

 

ترجیحم این است که زودتر برود سر اصل مطلب ولی در خونسردی تا ندارد و همین جان به سرم می کند .

 

 

دست درهم قلاب می کند و یک راست میرود سر اصل مطلب :

 

– مهبد بود برده .

 

 

قلبم را در دهانم می کوبد و بزاقی برای قورت دادن ندارم.

 

احساس کسی را دارم که میان باتلاق فرو میرود و دست و پا زدنش بی ثمر است . عبث است .

 

 

– یعنی … یع …نی .‌

 

به لکنت افتادنم عجیب نیست من فاصله ای تا قبض روح شدن ندارم .

 

 

عسلی چشمانش را نگرانی پر میکند ، لیوانم را تا نیمه آب می کند :

 

 

به آن لب نمی‌زنم . اشک حلقه می بندد .

 

می گوید :

– یه کم از این بخور .

 

 

لب نمیزنم . با راه نفسی بسته می نالم :

– ولی شما به من قول داده بودی …

 

باید می فهمیدم که او بین من و رفیق گرمابه و گلستانش قطعاً من را انتخاب نمی کند . لعنت به من که به او اعتماد کردم .

 

بازویم را لمس می کند و‌من فقط یکه خورده نگاهش میکنم .

– آروم باش ، گوش بده به من …

 

#پارت۲۵۶

++++++++++++++++++++++++++

 

سیگار با سیگار روشن می کند و از زنی که به تخت بسته شده چشم برنمی‌دارد.

 

 

 

دامنه خشمش از این زن، از این افت افتاده به پیکره زندگیش خیلی بیشتر از این حرف هاست .

 

 

 

اشک از گوشه چشمش میزند بیرون و رقت انگیز می نالد :

-مهبد توروخدا …

 

 

 

فک بهم می سابد .

 

سخت خودش را کنترل می کند که حیوانی نشود در هیبت انسان . که نشود قاتل بالفطره که نشود دیو دو سر !

 

 

– خفه شو فقط خفه شو …

 

اشک با سرعت بیشتری از چشم بی بزکش فرو می‌غلتد و التماس به تن لحن دردمندش می پوشاند :

 

– بچم مهبد …

 

دل نمی سوزاند .بی هیچ شفقتی می گوید :

 

– داغشو به دلت میذارم بشرا .

 

 

رعب به دلش می افتاد . وحشت می کند .

 

 

زار میزند و خودش را به تخت می کوبد:

– توروخدا …

 

 

به فیلترهای سوخته زیر پایش چشم می دوزد . به سیگار های که به ته نرسیده با دیگری روشن شده بودند و می گوید :

 

 

– خود خدا هم بیاد پایین و وساطتت رو بکنه من از سر تقصیرت نمیگذرم بشرا ! حتی جون بی مقدارتو بگیرم هم کسی خبر نمیشه . اینجا آخر دنیاست !

 

#پارت۲۵۷

 

اب بینی‌اش راه می افتد و دست بسته اش تونایی پاک کردنش را ندارد .

 

 

 

از خود مشمئز می شود . چندشش میشود از حالی که دارد .

 

 

اشک و اب بینی قاطی می‌ شود . ناله اش از اعماق جان است می نالد :

 

– چی از جونم میخوای ؟

 

 

 

از روی صندلی که آن را برعکس کرده بود برمی خیزد و تا تختی که او را به آن بسته بود پیش میرود .

 

 

 

 

سایه به سرش می اندازد و او که از ترس اشکش بند رفته را ریشخند می کند و یک کلام می گوید:

 

– جونتو !

 

 

 

– مهبد به حسام رحم کن … من ناموس مرتضام ..‌ برادرت … من دختر دایتم .‌‌.. من …

 

 

پشت دستی که نصیب دهنش میشود ساکتش می کند .

 

 

لب بهم میدوزد و از ضرب شست سنگی اش ناله هم نمی کند . فقط با حالتی مفلوک نگاهش می کند.

 

 

– تو ادم اجیر کردی زن منو از تو خونم بدزدن ؟

 

 

سر به طرفین تکان می دهد :

 

– نه … نکردم… چندبار پرسیدی گفتم نه ..‌ هزار بار دیگه هم بپرسی میشنوی نه ….

 

 

پوزخند میزند :

 

– که نه ؟

 

 

جیغ می کشد بلند پشت سرهم ممتد.

 

– نه نه نه …نـه … از من برمیاد ادم بفرستم سر وقت زن تو ؟ منو چی دیدی ؟

 

#پارت۲۵۸

 

فاصله می گیرد . بعید می داند که بتواند خود را کنترل کند .

 

 

– مُقر میایی … شب دراز است و قلندر بیدار ….

 

به سمت در می‌رود ، با تن صدایی خونسرد می گوید :

 

– اینقدر این تو می مونی و تو ادرار و مدفوع خودت دست و پا میزنی تا مقر بیای …..

 

در را ضرب می کوبد و به جیغ و داد و فریاد بشرا دهان کجی می کند .

 

 

 

روی راحتی ولو میشود و سر به عقب تکیه میدهد و به تلویزیون خاموش چشم می دوزد .

 

 

این روزها هرجا که سر برمی گرداند او را می‌بیند . فرقی نمی کند کجا ..‌ از او تکثیر می شود همه جا روی قاب روی دیوار … تلویزیون خاموش حتی

 

 

همه جا او را می‌بیند در حالی که میان سه غول تشن دست به دست می شود. که دریده میشود.

 

 

صدای مخل آسایشش میشود .

 

 

زرین تاج خانوم پشت خط است رد تماس میزند لابد می خواهد گلایه کند .

 

 

بگوید حسام بهانه مادرش را می کند . حسام بی تاب است حسام … حسام …

 

سر میان دست می گیرد .

 

#پارت۲۵۹

 

با صدای زار زدن بشرا بیدار میشود . یادش نمی امد کی خواب به چشمش امده .

 

 

 

چشم می مالد . تنش خشک است از خواب ناراحت بر روی کاناپه .

 

 

 

کش و قوسی می آید و به زار زدن ها و فحش و ناسزا های آن زن توجه ایی نمی کند .

 

 

دوش می گیرد و مسواک میزند و با فراغ بال سر میز صبحانه ای می نشیند که خاتون تدارک دیده .

 

 

 

بشرا جیغ می کشد و او بر روی نان تست هفت غله ‌اش کره بادام زمینی کرانچی می مالد .

 

 

بشرا شیون می کند و او چای داغش را سر می کشد .

 

 

دچار نوعی جنون شده بود از زجر آن زن لذت می برد .

 

 

صبحانه ‌اش که تمام می شود بی انکه به ان زن رسیدگی کند به خدمتکار خانه می سپرد تحت هیچ شرایطی کسی در را اتاق را باز نکند .

 

#پارت۲۶۰

 

زرین تاج خانوم زودتر از خودش در حجره حاضر بود . نیشخندی به لب میزند و سوییچ در دست تاب میدهد و می گوید :

 

 

– از این ورا زرین تاح خانوم ؟ می گفتید گاوی گوسفندی جلو پاتون قربونی کنیم ؟

 

 

طلبکار توی سینه ستبرش در می اید و با چشمانی که خشم در آن زبانه می کشد می گوید :

 

– کجاست ؟ کجا بردیش ؟

 

 

به جیب شلوارش اشاره می کند و با لودگی که تناقض داشت با حال بد این روزهاش .

 

 

– این توئه …‌.

 

قدمی پیش برمی دارد و زرین تاج خانوم با بغضی در گلو می گوید :

 

– مهبد عاقت می کنم نگی کجاست به خاک مرتضی عاقت می کنم …

 

– عاقم کن …

 

از بازوی سنگیش می آویزد که نیفتاد .

 

– مهبد !

 

– عاقم کن نفرینم کن زرین تاج خانوم …

 

بازو از زیر دستش می کشد . پشت میز می نشیند و به فرش های نفیس رنگارنگ چشم می دوزد .

 

 

– بخاطر حسام …

 

– خاطر احدی قد خاطر بچه ای که حسرتش به دلمه و زنم عزیز نیست … اگه بود هم دیگه حالا نیست …

 

#پارت۲۶۱

هق هقش حجره را برمی دارد و توجه جوانکی که میان فرش ها می پلکید و اب و جارو می کرد هم جلب شد .

 

 

– یه خطبی کرد یه دروغی حالا گفت بگذر از تقصیرش … بزرگی کن اون هم به وقتش از خیلی چیزها گذشت که می تونست نگذزه …

 

 

– من دستم به خون مرتضی آلوده نیست خودت هم خوب می‌دونی زرین تاج خانوم …

 

 

– برمنکرش لعنت …‌ بزرگی کن پسرم …بگو مادر یتیم برادرت کجاست ؟

 

 

دست قائم کرد روی میزی که تازه گرده گیری شده بود و یک کلام گفت :

– قبرستون .

 

 

– من دل شکستم مهبد دل شکسته تر از اینم نکن ..‌ جوون کردم زیر خاک …

 

– تاکسی بگیرم برمی گردی خونه زرین تاج خانوم ؟

 

– تا نگی بشرا کجاست نمیرم …

 

شانه بالا داد و از شیرینی خوری پایه کوتاه روی میز شکلاتی برداشت و لاقید گفت :

 

– صلاح مملکت خویش خسروان دانند نرو حاج خانوم …

 

– من تورو این طور بار نیاوردم …

 

– هنر دست روزگاره …

 

#پارت۲۶۲

 

زرین‌تاج خانوم تا صلاة ظهر بست می نشیند و او که نم پس نمی دهد عاقبت چشم گریان دست از پا درازتر می‌رود .

 

 

تا خود شب خودش را با حجره و مشتری ها مشغول می کند و بعد می‌رود سر وقت بشرا .

 

 

 

به ویلا که میرسد اسد به استقبالش می اید ماشین را میدهد که او پارک کند و خود پاکشان داخل ساختمان می‌ شود .

 

 

 

ویلا در سکوت است از خاتون که پیش بند دور کمر بسته سراغ می گیرد .

 

– از کی زبون به دهن گرفته ….

 

– یکی دو ساعتیه … اقا ؟

 

 

منتظر نگاهش می کند .

– شام رو بکشم ؟

 

– چی داریم ؟

 

– باقالی پلو با ماهیچه …

 

هومی می کشد و به سمت اتاقی که بشرا را در آن حبس کرده می‌رود و قفل در را باز می کند .

 

 

همان ابتدا بوی تند و تیزی زیر بینیش میزند . لب انحنا میدهد و در را پشتش می بندد .

 

 

– می بینم که خودتو خیس کردی .. .

 

– خدا لعنتت کنه …

 

– زبونت هم که سرجاشه .

 

پایه صندلی را پر سرو صدا روی سرامیک لخت کف می کشد و صندلی چوبی منبت کاری را برعکس می کند و می نشیند ‌.

 

 

– به نظرت تا کی میتونی دووم بیاری ؟

 

 

– حیون…

 

قهقهه بلندی سر میدهد .

 

– مونده تا به پای تو برسم حالا ….

 

 

_ پست فطرت … بچم دق کرد …

 

چانه به صندلی تکیه میدهد و عاقل اندر سفی می گوید :

 

– فکر کردی به تخممه ؟

 

اشک به پهنای صورت می ریزد .

 

– حیون …

 

– بچه بودی هم خودتو خیس می کردی ؟

 

 

جیغ می کشد : عوضی .

 

#پارت۲۶۳

 

بشرا که به زبان نیامد برای صرف شام بیرون میرود و او را با تخت آلوده به ادرار تنها می گذارد.

 

 

 

سر حوصله شامش را صرف می کند و ناله ها و شکوه شکایت های او را نشنیده می گیرد .

 

 

– اقا جسارته …

 

– بله ؟

 

– برای خانوم شام ببریم ؟

 

 

از پشت میز بلند میشود .

– ببر خاتون .

 

 

– اقا .

زن این پا و آن پا می کند . با حرکت چشم می پرسد که چه شده و خاتون با حالتی متأثر می گوید :

 

 

– دل سنگ هم اب میشه ..‌‌

 

– دل سنگ به نفعش اب نشه وگرنه از نون خوردن میافته ..‌‌

 

زن لب می گزد و ماست کیسه می کند و با ترس و لرز می گوید :

 

– بله … بله اقا …

 

– خوبه ببر شامشو بده .

 

– چشم چشم .

 

 

زن دو پا دارد دو پای دیگر هم قرض می گیرد و می رود پی کارش‌ .

 

 

 

 

 

#پارت۲۶۴

 

بشرا با آن وضعیت رقت انگیز سه روز دیگر هم دوام می آورد و بعد به حرف می اید و آدرس واسطه‌ای که او را به آن سه غول تشن وصل کرده را میدهد .

 

 

– حالا می‌ذاری برم ؟

 

به خاتون سپرده بود تشک و ملافه ها عوض شود .

 

 

چین به بینی می اندازد از بوی ناخوشایندی که در فضا جاری است و نوچی می کشد

 

– چرا ؟

 

– تازه کارم باهات شروع شده ..‌ بذارم بری ؟ خواب دیدی خیر باشه …

 

– من مادر یه بچه یتیمم بی انصاف …

 

 

– زن منم حامله بود ..‌ چون بچم بابا داشت به خودت اجازه دادی گوه اضافه بخوری .‌..؟

 

– غلط کردم …

 

– وای به حالت ادرست غلط باشه ..‌ رد گم کنی باشه خشتکتو میکشم سرت ..‌پاپیونش می کنم بشرا … قسر در نمیری دیگه ….

 

 

 

– بچمو برام بیار …

 

 

-پشت گوشتم دیدی اون هم دیدی …..

 

به سمت در میرود و جیغ و ناسزاهای او را پشت سر می گذارد .

 

 

 

 

 

#پارت۲۶۵

 

 

سیگار را از میان لبانش می کشد و اخم کرده می گوید :

 

– نکش بابا . می خوای خودتو خفه کنی ؟

 

 

روی فرمان ضرب می گیرد و از لای دندان می گوید :

 

– اگه ادرس غلط داده باشه محض ردگم کنی بلای سرش میارم که تو تاریخ بنویسن یاسین !

 

 

پوف بلندی می کند و به جلو خیره میشود به بیغوله مقابل ‌.

 

 

این قسمت از کلان شهر پرطمطراق را فقط در صفحه تلویزیون دیده بود.

 

– خونسرد باش قبل از هر چیزی ….

 

به پشتی صندلی سر می چسباند .

 

– به نظرت میتونم ؟

 

لب زبان میزند و یک کلمه می گوید :

 

– باید بتونی .

 

– اگه سرشو زیر اب کرده باشن اون زنو با خودم به آتیش میکشم ….

 

 

تیره پشتش عرق می کند از جدیت کلامش . نفس عمیقی می کشد و به نیم رخش چشم میدوزد .

 

 

 

 

 

#پارت۲۶۶

 

این بُعد از شخصیت مهبد را در طول رفاقتشان ندیده بود .

 

 

کله خراب و یک دنده بود ولی این بُعد اب سر گذشته را نشانش نداده بود ‌.

 

 

سکوت می کند . لب فرو می‌بندد و مهبد سیگاری دیگر روشن می کند .

 

شعله باریک قرمز سیگارش را دنبال می کند و فقط سر به تأسف تکان میدهد .

 

 

خودش را که جای او می گذاشت تمام و کمال حق را به او می داد.

 

 

 

حق می داد که سیگار با سیگار روشن کند و مشت مشت قرص اعصاب بخورد برای تسلط به خود .

 

 

– اومد .

 

 

 

نگاهش به جلو جلب می‌شود و مرد خپلی که دوان دوان به سمتشان می امد و با هر حرکت طبقات شکمش تکان می خورد ‌.

 

 

 

« امتیاز بدین ب رمان قشنگام»