آب دهنم و قورت دادم و نگاهم و به فرزان دادم که نگاهش با دقت خیره به ستون بود… یعنی فهمید؟!

خیره نگاهش می‌کردم که نگاه عسلیش و یهو داد بهم و گفت:

_تیکه هاشو دیشب باز دوباره گذاشته بودی زیر لباست؟!

خودم و زدم به اون راه

_چی؟!چیو؟!

نگاهش و با مکث ازم گرفت و دوباره سری از روی تاسف تکون داد

_هر کار میکنی خودت و ناقص نکن پس فردا هزار تا صاحب پیدا میکنی بعد کی جواب اون جاوید و بده

حرفش و زد و دیگه نیستاد… سمت خروجی رفت و ازش خارج شد و من تو جملش غرق شدم

جاوید؟!

الان دقیقا کجا بود یعنی؟

کنار ژیلا بود؟

اصلا من و یادش بود یا شده بودم یه خاطره براش یا شایدم یه سرگرمی‌ تو دوران مجردیش!

نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم‌ ذهنم‌ و دوباره منحرف کنم از اسمش از وجودش

×××

تُنگ ماهی و وسط سفره گذاشتم و در آخر ضربه ای بهش زدم

ماهی گلیا با ضربم دور تنگ چرخیدن و لبخند کمرنگی زدم، نگاهم و به سالن خالی دادم‌ که هیچ صدایی توش شنیده نمیشد و تنهایی عذاب آور منو بیشتر به رخم می‌کشید

نگاهی به صفحه تلویزیون کردم که دقیقه های سال نو و میشمرد و کمتر از یک ساعت دیگه این سالم می‌گذشت و میرفت جزء خاطرات ولی من دیگه مثل سالای گذشته مادری نداشتم

مادری که وقتی سال نو شد بپرم بغلش کنم و جیغ و داد الکی راه بندازم

برعکس‌ خیالاتمم امسال کنار جاوید نبودم تا حضور خالی مادرم و برام کم کنه و فقط خودم و خودم مونده بودم و خودم!

منی که برای تغییر خودم و نادیده گرفتن قلبی که بیتابی میکرد دست به هر کاری زده بودم

از کوتاه کردن و رنگ‌ کردن موهام‌ بگیر تا پر کردن گلدونای خالی خونه فرزان از گل و چیدن سفره هفت سین ولی یه جورایی برای خودم داشتم فیلم بازی می‌کردم

می‌خواستم خودم و احساساتم و گول بزنم و تهشم هیچی به هیچی!

وَ الان تو این لحظه دوست داشتم‌ به جا این‌ که سر سفره هفت سینی باشم که از تمام‌ سفره های هفت سین سالای گذشته زندگیم پر زرق و برق‌ تر بود میرفتم‌ تو اتاقم زار زار گریه میکردم‌

دستی بین موهای رنگ شده ی طوسی یخیم کشیدم و پوفی کشیدم و برای این که فقط این حس تنهایی وجودم و نخوره بلند شدم و سمت اتاق کار فرزان رفتم‌

تنها آدمی که تو این لحظه داخل این خونه درندشت بود فرزان بود و چاره ایم نداشتم جز این که با اون هم کلام شم

پشت در اتاقش ایستادم و بدون در زدن داخل اتاق شدم که نگاهش و از یه چیزی که انگار خیرش بود و روبه روش بود گرفت و سریع تیکه کاغذی و یا یه چیزی شبیه تیکه کاغذ و برداشت و گذاشت بین کتاب کنارش و با اخم نگاهش و بهم داد و گفت:

_در زدن بلد نیستی؟