بی تفاوت نگاهم میکرد و منتظر بقیه حرفم بود که ادامه دادم

_دکترش گفته زیاد مهمون این دنیا نیست، خودشم انگار فهمیده وقت زیادی نداره… چند وقت پیش ازم خواست بیام دنبالت ببرمت پیشش… اولش نیشخند زدم درست مثل خودت که میدونم تو دلت داری نیشخند میزنی به این حرفم اما… وقتی گفت اگه هنوز دنبال مادرتونید باید دوتاتون بیاید تا حرفام و بشنوید وا رفتم!

نگاه بی تفاوتش از بین رفت و غم زده شد…خیره بهم نگاه میکرد که ادامه دادم

_می‌دونستم با زنگ و پیام مسئله رو جدی نمیگیری برای همین پیغام پسقوم نفرستادم و خودم اومدم… هر چند دیر اما اومدم

اومدم تا بگم اگه نیای… نه من

وَ نه تو حرفایی که باید بشنویم و دیگه از هیچ آدم دیگه نمی‌شنویم و از اون مهم تر شاید دیگه مادری رو هم نبینیم

چرا هیچی نمی‌گفت!؟

کلافه ولی صادقانه ادامه دادم

_وقت نداریم هر آن ممکن یه حسرت دیگه به حسرتامون اضافه بشه…

با پایان جملم نیم نگاهی به آوا انداختم که خیره نگاهم میکرد و می‌دونستم حسرت داشتنش تا عمر داشتم تو دلم میموند!

_من باید فکر کنم

نگاهم کشیده شد به فرزان که بالاخره دهن باز کرد

_وقتی برای فکر تو نمونده

هیچی نگفت که دوباره نگاهی به آوا انداختم… نگاهی که پر گلگی بود… پر حرف و داد و اعصبانیت بود تا بگه تو مگه نیومده بودی همدم من باشی؟

آب رو مَنِ آتیش باشی؟! پس چی شد؟

با مکث نگاهم و ازش گرفتم و بدون هیچ حرف دیگه ای برگشتم و سمت در اتاق قدم برداشتم و خارج شدم!

×

نگاهم به آتیش فندکی بود که هی روشن و خاموشش میکردم و درونم دقیقا همین طوری بود… آتیش… با این تفاوت که کسی نبود خاموشش کنه

_نمیاد؟!

سرم و بلند کردم و تازه متوجه حضور آیدین شدم و لب‌ زدم

_نمیدونم

_چته از وقتی اومدی خیلی تو خودتی

_همیشه باید داد و بیداد کنم که نشون بدم سالمم؟

_دقیقا وقتی این جوری میری تو خودت یعنی یه موضوع بدتر از بد اتفاق افتاده!

جوابی ندادم و فندک تو دستم و روشن کردم و خیره موندم به آتیشش که ادامه داد

_نگفتی فرزان چی گفت میاد یا نه!؟

_جوابتو دادم، نمیدونم… من خبرم و دادم دیگه برام مهم نیست بیاد یا نه… اگه بیاد چه بهتر نیادم مهم نیست… مهم اینه کاری که باید میکردم‌ و کردم!

_یعنی برات مهم نیست اگه‌نتونی مادرت و پیدا کنی؟!

فندک و خاموش کردم و نگاهم و بهش دادم و مصمم گفتم:

_دیگه نه

شوکه شد که ادامه دادم

_من عادت کردم به بی کَس بودن… بی خانواده بودن… پس پیدا شه نشه برام دیگه مهم نیست…اون موقعی که باید میبود نبود… الانم دیگه بود و نبودش فرقی نداره

سکوت شد و نگاهم و ازش گرفتم

انگار دلم زخمش سرباز کرده بود… اما هیچی نگفتم…عادت داشتم تو خودم بریزم…عادت

×××

آوا*

در اتاقش و بدون در زدن باز کردم‌… دست به جیب از پنجره به بیرون داشت نگاه میکرد… وارد شدم و لب زدم

_فرزان؟!

نگاهش و به نگاه قرمزم که قطعا پی میبرد باز اشکی شده داد ولی هیچی نگفت که جلو تر رفتم و خیره به گیتار روی میز با بغض لب زدم

_دیگه هیچ وقت گیتار نزن

هیچی نگفت و شاید دلخور بود… چون وقتی جاوید رفت پشت سرش بعد مکثی و بدون هیچ حرفی رفتم تو اتاقم و تا این وقت شب فقط و فقط گریه کردم‌ و گریه… اونم‌ به خاطر رنگ نگاهی که دوباره دیده بودمش… نگاهی که فکر میکردم دارم فراموشش میکنم اما فراموشی در کار نبود و فقط خودم و گول میزدم و بس

وَ الان می‌خواستم‌ تموم کنم این تفکرا و خیالاتی که تو ذهنم بود… اونم به هر روشی و به هر شکلی!

جلو تر رفتم و روبه روش ایستادم که خیره شد به چشمام و من با بغض ادامه دادم

_نمی‌خوام… من‌ نمی‌خوام اون درگیر زندگیش باشه و من این جا به یادش اشک بریزم… مَن… من…‌باید فراموشش کنم!

هیچی نمی‌گفت و فقط نگاهم میکرد که سری به‌ چپ و راست تکون دادم و چشمام و بستم و تو یه تصمیم آنی لبم و رو لباش گذاشتم!

اما یک ثانیم نشده بود که دستش و گذاشت رو شونمو هولم داد عقب

وَ سرشو عقب کشید…سردرگم و با نگاه اشکی نگاهش میکردم‌ که بعد مکثی اخم غلیظی کرد و لب زد

_برو بیرون آوا

گیج شدم

_ام..اما…