_ کاش می شد بیشتر پیشم بمونی.

_ نمیشه دیگه. باید برم.

_ باشه. مراقب خودت باش.

خواستم پیاده شم. که یهو سوالی به ذهنم رسید و برگشتم.

_ کی می ری؟

_ کجا؟

_ ماموریت؟

یکم مکث کرد و گفت :احتمالا پس فردا.

_ چقد طول می کشه؟

_ اصلا معلوم نیست.

شاید یه هفته. شاید یه ماه.

شاید یه سال.

بستگی داره

_ به چی؟

_ به شرایط اونجا.

یه جوری شدم. اگه واقعا خیلی طول می کشید تا بیاد چی.

برگشتم سمتش.

نمی تونستم دیگه اینم بهش نگم.

_ مراقب خودت باش.

حس کردم حالش عوض شد.

لبخند نشست روی لبش.

_ باشه. تو هم همینطور.

بالاخره از ماشین پیاده شدم.

همون موقع دیدم مامانم داره از در میاد بیرون.

هول شدم و دوون دوون رفتم سمتش.

که مازیار رو نبینه.

رسیدم بهش. مازیار هم گازشو گرفت و رفت.

خوشبختانه شیشه پشت دودی بود.

گفت :

رفت دوستت ‌؟

_ آره.

_ چرا نیومد خب.

_ دیگه دیروقته

_ تو چرا نفس نفس می زنی؟

‌_ دویدم.

_ وا. خلی؟

خب چرا می دوی

_ عه مامان گیر دادیا

بریم تو

_ حالا چی واست آورده بود؟

جعبه رو بهش دادم.

نگاهش که افتاد با تعجب گفت ‌:

کدوم دوستته که اینقد خاطرتو می خواد

خندیدم و گفتم :

چیه مگه حالا. بریم تو

شونه ای بالا انداخت و با هم رفتیم داخل گ

شب بخیر گفتم و مستقیم رفتم توی اتاقم.

کادویی که بهم داده بود رو چند بار نگاهش کردم.

بهش فکر کردم.

به خودش. به حرفاش.

به خاطراتمون

به اتفاقاتی که افتاده بود.

به سفری که قرار بود بره

یه جوری شدم.

اگه اتفاقی براش میفتاد چی.

اگه خیلی دیر بر میگشت چی.

بعد به خودم تشر زدم و گفتم :

خب که چی؟

تکلیفت رو با خودت مشخص کن.

یه روز میگی می خوام یه روز میگی نمی خوام.

اگه نمی خوای این غصه خوردنت چیه.

اگه می خوای خب بهش میگفتی.

و خیال اونم راحت می کردی.

بلاتکلیف مونده بودم.

نمی دونستم چی کار کنم

اینکه نمی شد به مامان بابامم بگم اذیتم می کرد

باید صبر می کردم.

و دیگه این صبر داشت منو می کشن.