سعی کردم آرومش کنم اما نمیشد
_قسم خوردم کاری نکنم؟ من گو°ه خوردم ، مادرشو به عزاش میشونم ، فقط شکستگی ؟ من بودم میکشتمش ، مرگ کمشه
_تو غلط کردی ، کاری نمیکنی دارم میگم بهت ، رادانم قسم خورده کاری باهاش نداشته باشه ، الکی شر درست نکن دوباره ، یه چیز بود تموم شد رفت
_تموم شد ؟ تموم شد رفت ؟ این تررررست از چیه پس ؟ این لرزیدن از چیهههه؟ از چیزی که تموم شده رفته؟
_رادمهر بس کن ، گفتم کاری نمیکنی ، عین مرد پا قسمی که خوردی بمون .
صاف تو چشمام نگاه کرد
_من نامرد عالمم اما اونو میکشم
رفت سمت در اتاق
_اگه بخوای کاری کنی ، به ولای علی قسم ، به والله قسم برای همیشه تموم میشی برام ، اگه کاری کنی برادری به اسم رادمهر ندارم
برگشت نگاهم کرد
_می ارزه به کشتن آدمی که قصد جون خواهرمو کرده.
_همچین کاری نمیکنی رادمهر
_هیچکس نمیتونه جلومو بگیره هیچکس.
_باشه ، اما قبلش باهات حرف دارم بیا بشین
خواست بی توجهی کنه که اخم کردم
_باهات حرف دارم بیا بشین
پوفی کشید و اومد نشست
_بفرما
_میگی می ارزه ؟ اونقدر اطرافیانش قدرت دارن که سریع شناساییت کنن و بندازنت زندان ، میگی رادان میکشتش ؟ بخاطر من کوتاه اومد چون نخواستم با کسی زندگی کنم که قاتل باشه ، اون یه آدم بی ارزشه ، بکشیش ؟! بعدش بری زندان ؟ قید علاقتو باید بزنی چون سابقه دار محسوب میشی البته اگه بتونیم از اعدام نجاتت بدیم ، قید زیبارو بزنی ؟ اعدام که شی پای کی بمونه ؟! میره ازدواج میکنه ، از اعدام نجات پیدا کنی خانوادش به چیه تو زن بدن؟! به پسری که انگ قاتل بودن خورده ؟! پسری که نمیتونه حتی شغل داشته باشه بخاطر سابقش ؟ یه آدم که دیگه جرعت گذشتن از کنار منو هم‌ نداره ، ارزشی نداره که بخاطرش بخوای از علاقت عشقت آیندت بگذری ، باشه نزدیک بود خواهرتو از دست بدی ، نزدیک بود داغدار شی‌ ، الان قدر بدون ، تو نمیتونی از همچین چیزی بگذری ، من چطور از تو بگذرم ؟! چطور بذارم آیندت نابود شه ؟! نکن ، مرگ رسپینا بیخیال موضوع شو‌ ، دستتو به خون آلوده نکن.
سکوت کرد و بلند شد
_نمیدونم چیکار کنم ، اما حرفات منطقیه از یه طرف نمیتونم بگذرم از اون آدم
_اول اینکه بسپارش به خود خدا ، دوم اینکه زیبا شاید بتونه راجب این موضوع هم آرومت کنه ، باهاش صحبت کن ، اما اینو بدون اگه بری سمت اون آدم هم من هم زیبا هم آیندت هم علاقتو زیرپا گذاشتی و قیدشو زدی.
_قلبمو هدف گرفتی اما نمیتونه باعث شه انقدر راحت از این موضوع بگذرم
_بهش فکر نکن برو بخواب ، کم کم باهاش کنار میای و بیخیال میشی
رفت سمت در اما برگشت سمتم
_نمیترسی تنها بخوابی ؟
ترسی برام نداشت چون تنها چیزی که باعث میشد بخوابم قرصای آرامبخش و مسکن بود ، میدونستم چقدر برام ضرر داره اما شده بود آرامش شبام
_نمیترسم ، برو بخواب ، منم بخوابم
نگران فقط نگاهم کرد و رفت ، با رفتنش یک قرص برداشتم و رفتم تو آشپزخونه با آب خوردم و اومدم دراز کشیدم .
باید با شهاب ، وکیلی که قرار بود کارامونو‌ درست کنه حرف بزنم مدرک و شواهدو هم بذارم جلوش و بذارم کارا قانونی پیش بره.
کم کم چشمام بسته شد و قرص اثر کرد .

~~~~

{یک ماه بعد}

یک ماه گذشت ، توی این یک ماه هم شهاب هم رادان یه پاشون تهران بود یه پاشون اینجا ، رادان حاضر نبود تنهام بذاره و یک لحظه هم پا پس نکشید اما بعضی اوقات شرایط جوری میشد که مجبور به رفتن میشد اما سریع برمیگشت.
با رادان حرف زده بودم و گفته بودم که به رادمهر همه چیز رو گفتم و میترسم کاری کنه و گفته بود حلش میکنه و دقیق دو روز بعد تو حیاط خونمون صحبت کرد باهاش حدود دو یا سه ساعت اما نمیدونم چطور متقاعدش کرد .
یه جورایی حس میکردم مهره مار داره که راحت بابام و رادمهرو راضی کرده با حرفاش و کلا از اینکه تونسته بود رادمهر رو از خر شیطون بیاره پایین کافی بود.
شهاب با کلی پارتی بازی و صدالبته با توجه با قانونای کشور خیلی راحت پنج روز پیش بی گناهی راحیل رو اثبات کرد ، اما برادر شوهر راحیل با پول خیلی هنگفتی رای رو نسبت به خودش برگردوند و کاملا اثبات نشد اما تو شهر پیچید که این اتفاق باعث و بانیش کی بوده اما تو این پنج روز کاملا به حرف بابا پی بردم که آبروی ریخته شده رو نمیشه جمع کرد ، درسته راحیل کاری نکرده بود اما مردم متهمش کردن و اصلا به بی گناهیش توجهی نداشتن ، این چند روز فکر کردم ، موندن ما تو این شهر دیگه درست نبود ، بخصوص که بابام از نگاها و حرفای مردم خسته شده بود .
تصمیم گرفته بودم یه پیشنهاد بدم بابام و سعی کنم راضیش کنم ، راجبش با هیچکس صحبت نکرده بودم ، بعد شام قصد داشتم بگم
مامانم صدام کرد
_جانم مامان
_بیا یه سالادی درست کن من دستم بنده
_ الان میام
بلند شدم رفتم بیرون از اتاق ، بعد بی گناهی راحیل که اثبات شد ، هیچوقت شرایط خونمون مثل قبل نشد ، مامانم همش حرفش این بود جلوی مردم نمیتونه سرشو بالا بگیره در صورتی که افسردگی راحیل مهمتر بود

راحیل به شدت توی خودش بود و میشه گفت افسردگی گرفته بود ، بهش حق میدادم ، خوشبختیش زبان زد همه بود اما از بین رفت تنها سر چهارتا عکس فتوشاپ و یه دلیل مسخره ، روزی که برادرشوهرش با زنش جلوی منو راحیل وایسادن گفتن سر این بوده که مادرشوهرش همیشه راحیل رو پتک کرده و کوبیده تو سرشون اینکارو کرده ، مات موندم ، سر حرف توهین آمیز و مسخره یک فرد آبروی یه آدم بی گناه ریخته میشه .
مشغول سالاد درست کردن بودم ، شهاب زیادی سر مسائل با راحیل صحبت میکرد و راحیل مصمم بود برای طلاق ، بعد از اثبات فتوشاپ بودن همه چیز همشون اومدن دم در همین خونه به معذرت خواهی ، دری همین خونه ای که ماه قبل آبروی این خانواده رو به حراج زدن.
خوشحال بودم از اینکه راحیل مصمم بود برای طلاق گرفتن ، درستش همین بود ، آدمی که آبروتو میبره ، آدمی که اگه میموندی پیشش زنده بر نمیگشتی اشتباه محضه ساختن از نو باهاش.

بعد شستن ظرفای شام رفتم پیش بابام نشستم ، یکم حرفامو بالا پایین کردم ، برگشتم سمت بابام
_بابا من یه پیشنهادی دارم ، میدونم بهش جدی فکر میکنی ، خودت یه حرفی زدی آبروی رفته دیگه برنمی‌گرده ، درسته راحیل کاری نکرده اما مردم کی قبول کردن و قبول دارن؟ ، بابا خونه رو بفروش بریم تهران، میتونیم تهران یه خونه متوسط تو یه جای معمولی بخریم ، باغ رو کاری نداشته باش بالاخره اینجا دلمون تنگ میشه میایم ، اما از اینجا بریم بابا ، نمیخوام این همه عذاب بکشی ، هربار میری بیرونو میای میبینم چقدر درهمی ، ازت خواهش میکنم بیخیال این شهر شو و بریم تهران ، یه زندگی جدید بسازیم ، بذار بگن فرار کردن ،آرامش هممون مهمتر از حرف و دهن مردمه ، به قول خودت در دهن مردم رو نمیشه بست.
کمی سکوت شد و حرف بابام سکوت رو شکوند
_راجبش تنها فکر میکنم ، نمیدونم چی بهتره ، کمی سبک سنگین کنم تصمیم میگیرم .
کمی دیگه تو جمع نشستم و بلند شدم رفتم تو اتاقم ، این خونه برام پر بود از خاطرات رنگی رنگی و خوشحالی ، البته خاطرات بد هم بود اما خاطرات بچگیم جلوی چشمام رنگ گرفت و من دلتنگ شدم ، دلتنگ اون روزایی که دغدغه کمتری داشتم .
دراز کشیدم و گوشیم رو روشن کردم ، این یک‌ماه با آرام کلی حرف زدم ، ماجرا رو گفتم ، از پشت تلفن با حرفاش سعی کرد امید بده و وقتی ازش پرسیدم یه مدت نبوده چیشده ، ماجرا رو توضیح داد و من دلم گرفت از اینکه تو اون روزا پیشش نبودم ، آوا با امیر پنهونی ازدواج کرده بود و رفته بودن خارج و به زندگیشون میرسیدن و حاج رسول کامرانی با اون همه ابهت با شنیدن این خبر سکته کرده بود و اسیر بیمارستان بود.
از گریه های آرام پشت تلفن حالم بدتر شد ، از آوا خبر داشت ، میگفت نمیتونه بیخیالش شه اما باباش از فرزندی ردش کرده و گفته اسمشو هم نمیخواد بشنوه ، آرام نگران بود ، نگران آوایی که بی لیاقت بود ، لیاقت اون پدر و اون خواهر رو نداشت و سر یه مرد کثیف و بی شرف ‌و نامردی مثل امیر پشت کرد به خانوادش.
وقتی نگاهی به پیج اینستاگرامیش دوختم ، چقدر افسوس خوردم از دست این آدم ، عکسای دوتاییش با امیر عکسای محضرشون برای عقد ، نشون میداد چقدر دیوونه شده این آدم ، آوا سر ظاهر انتخاب کرد اما تو دوران نامزدی دل بست ، دل بست به آدمی که لایق نبود ، نتونست از احساسش بگذره و احساسشو در برابر امیر سرکوب کنه و ترجیح داده بود عقلشو منطقشو خفه کنه و به زندگیش برسه ، زندگی که از الان مشخص بود پایان خوبی نداره ، البته نمیشد قطعی گفت ، شاید آدم شده باشه ، اما امیر ذاتش خوب نبود و ذات خراب هیچوقت خوب نمیشه .
آرام برعکس آوا پا گذاشته بود روی قلبش و حرفش یکی بود ، هیچوقت ازدواج نمیکنه و همیشه از پدرش مراقبت میکنه و پیش پدرش میمونه.
آوا تصمیم به نابودی باباش گرفت و آرام به سرپا کردن باباش !
گوشی که روشن شد ، اولین کاری که کردم یه قرار گذاشتم با رادان که برم ببینمش
دوم پیامای آرام رو خوندم ، باید یه سر میرفتم گرگان و تو این شرایطش تنهاش نمیذاشتم ، تو روزای سختم وقتی کسی نبود پیشم آرام بود .
فردا با بابا حرف میزدم که یه سر برم تهران وسیله جمع کنم برم گرگان پیش آرام ، البته اگه میشد با رادان برم خوب میشد.
چشمام رو بستم ، رادان قرص آرامبخشمو دیده بود و ازم گرفته بودش و برای اینکه شبا بتونم راحت بخوابم و اون حس ترس نیاد سراغم باهام حرف میزد تا خوابم ببره ، نزدیکم نبود اما حواسش بهم بود و این برام قشنگ ترین حالت ممکن بود ، این چند شب میدونستم کار داره و من خودم گفته بودم حرف نزنیم تا من بتونم مثل قبل شم و با آرامش بخوابم.
انقدر فکر کردم به خودم رادان راحیل ریما رادمهر که راحت خوابم برد .

گیج خواب بودم که سر و صدا میشنیدم صدای جیغ و گریه بود انگار ، به دقیقه نکشید که به خودم اومدم ، بلند شدم و خودمو رسوندم به حال ببینم چیشده ، با دیدن برانکارد آمبولانس تو خونه و گریه های مامانم حس کردم روح از تنم رفت ….

توی بیمارستان راه میرفتم و منتظر یه حرف از سمت کادر درمان بودم ، اما خبری نبود ، دیشب راحیل رفته بود بیرون که قدم بزنه حالش بهتر شه و فکرش باز ، اما حرفای بقیه راجب خودش و نشون دادنش با انگشت حالشو بد کرده بود و اومده بود خوابیده بود و صبح مامانم که میره بهش سر بزنه میبینه بدنش سرده و آمبولانس اومده بود و گفته بود سکته قلبی کرده ، من خبر نداشتم از بیرون رفتنش وگرنه مواظب بودم ، میدونستم چقدر حرف ها هست ، نه تنها من کل خانواده میدونستیم ، این تنها گذاشتنش بیشتر خطا بود ، گوشه بیمارستان نشسته بودم ، کل خانواده ما نشسته بودیم منتظر جواب دکتر ، مامانم گریه میکرد قرآن میخوند ، بابام حال بدش مشخص بود ریما پا به پا مامان گریه میکرد و رادمهر که به زور جلوی گریه هاشو گرفته بود ، ما اصلا توی حال خودمون نبودیم ، رادان رو میدیدم همش میرفت میومد سعی میکرد مطلع شه از حال راحیل .
با نشستن کسی کنارم نگاهم رو چرخوندم شهاب بود کنارم نشسته بود ، شهاب هم دسته کمی از رادان نداشت و کمک حالمون بود ، نگاهمو چرخوندم سمت رو به رو و به دیوار زل زدم
_با رادان رفتیم پیش دکترش ، تا امشب بهوش میاد باقیش دست خداس ، باید آزمایش انجام بده تا اطلاع دقیقی پیدا کنه .
بازم سکوت کردم، حرفی نداشتم بگم
_حالش خوب میشه ، با توجه به چیزایی که دکتر گفت کاملا خوب میشه ، اما بهتره از این محیط از این شهر دورش کنید ، از این حرفا ، بحثا ، چند باری که برای طلاق باهاش حرف زدم مشخص بود خودشو باخته ، کل حرفاش نشون میداد دیگه امیدی به زندگی ندارهد، بهتره ببرینش پیش روانشناس اما دور از اینجا باشه .
موافق بودم با حرفاش ، موندنمون اینجا دیگه درست نبود ، راحیل با این حرفا دووم نمیورد و بابام با اینکه دخترش کاری نکرده بود اما از حرفا نمیتونست سرشو بالا بگیره .
_دیشب سر این موضوع با بابام حرف زده بودم ، بازم حرف میزنم راضیش میکنم .
دیگه چیزی نگفت و سکوت کرد ، به رفت و آمد پرستارا نگاه میکردم ، زندگی آروممون چطور یک شبه انقدر نابود شد؟ انگار که طوفان اومده و زندگی مارو از هم پاشونده و رفته و ما موندیم و خرابی هایی که به بار اومده .
با شنیدن صدای گریه یه زن و پرسشای یه مرد سرم برگشت اون سمت ، شوکه شدم ، چطور روشون میشد بعد اون همه بلا و آبرویی که از ما بردن اینجا بیان ، زودتر از همه بلند شدم .
سجاد بود شوهر راحیل قبل از اینکه بخواد کسی حرفی بزنه ، تمام حرص و عصبانیتمو سرش خالی کردم
_با چه حقی اومدی اینجا ؟!
اصلا چطور روت شده پاتو بذاری اینجا ؟!
برو همون گورستونی که بودی ، حق نداری از ده کیلومتری ماهم رد شی ، خودتو خانواده ات گند زدین به زندگی ما ، سر اون داداش بی همه چیزت الکی وجه خواهرمو زیر سوال بردین ، توعه به ظاهر مرد حتی نخواستی حقیقتو بفهمی رفتی جار زدی تو شهر چه اتفاقی افتاده ، یه چیز دروغ و الکی رو ، الان با چه جرعتی پا گذاشتی اینجا ، هم خودت هم مادرت جمع کنین از اینجا برین وگرنه حراست خبر میکنم .
رادان آروم دستمو کشید
_باشه آروم باش
تیز نگاهشون کرد
_میرن ، نمیان این طرف .
بابام که همیشه آروم بود اینبار اونم خشمشو نمیتونست کنترل کنه
_چیزایی که باید میفهمیدید فهمیدید ، جمع کنید برید ، یک لحظه هم نمیخوام اینجا ببینمتون و الا شکایت میکنم ازتون بابت مزاحمتای همیشگیتون
_جناب امیری اشتباه کردم ، خبط کردم ، انسان جایز الخطا اس ، شما بزرگی کنید ببخشید .
با این حرفش انگار آتیش زده بودن به جونم
_خفه شو دیگه ، خفه شو ، گمشو برو از اینجا ، اشتباه تو باعث شده خواهر دسته گل من سکته کنه ، این اشتباهتو هیچکس نمیبخشه از خانواده ی ما ، گمشو برو دیگه ، برووو .
پرستارا جمع شده بودن و همش ازمون میخواستن آروم باشیم و داد و فریادی نشه ، یه عده هم میخواستن اونارو بندازن بیرون ، اما پرو تر از این حرفا بود و مونده بود و قصد رفتن نداشت ، اینبار رادمهر بلند داد میزد
_د گمشو برو از اینجا مرتیکه ، برو تا نکشتمت ….
شهاب بزور گرفته بودش و نمیذاشت حتی حرفی بزنه .
رادان منو ول کرد رفت سمت اونا که بفرستشون بره همزمان حراست رسید ، علاوه بر اونا مارو هم از بیمارستان انداختن بیرون ، همگی تو حیاط بیمارستان مونده بودیم ، عصبی بودم ، نمیتونستم آروم باشم و با پام روی زمین ضرب گرفته بودم ، بطری آب سمتم گرفته شده بود ، میدونستم رادانه ، آبو سر کشیدم ، روی چمنا نشستم ، فقط میخواستم زودتر راحیل بهوش بیاد چیزیش نباشه ، خوب باشه سالم باشه ، رادان با کلی حرف اجازه ورود گرفته بود و میرفت و میومد و متاسفانه راحیل هنوز بهوش نیومده بود.

هرچی فکر کرده بودم به این نتیجه رسیدم که باید بریم ، بریم یه شهر دیگه ، هرجایی باشه فرق نداره اما بریم تا هممون به آرامش برسیم از این حرفا بحثا دور باشیم ، باید راحیل میرفت پیش یه روانشناس تا روحیه اش برگرده و از نو زندگیمونو بسازیم اما جای دیگه …..