سال_بد روایتگر داستان خانواده ی سلطانیست !

آیدا و شهاب که دختر عمو و پسر عمو هستند و هم بازی و عاشقِ دوران کودکی … و حالا در آستانه ی ازدواج به سر می برند … .

ولی با اشتباه مهلکی که شهاب مرتکب می شود ، همه چیز بهم می ریزد !

آیدا بی صبر و آشفته به دنبال جبران اشتباه شهاب و بیرون کشیدن او از مخمصه است … و پای شخص سومی به زندگی و رابطه ی آن ها باز می شود …

عمادِ شاهید … ❄️

من عشقم را

در سالِ بد یافتم

و هنگامیکه داشتم خاکستر می شدم

گر گرفتم … 🔥

“احمد شاملو”

– نمی فهمم مگه سر گردنه وایستادین و ملت رو می چاپین ؟ … یک لیوان شکلات داغِ ساده سی تومننن ؟! … آره دیگه ، چشمتون به چهار تا مسافر توی شهر افتاده فکر کردین خبریه !

متصدی پشت کانتر کارتم را همراه با رسید به سمت من گرفت و خیلی خونسرد گفت :

– ناراحتید خانم عزیز … از فردا شب دیگه از اینجا خرید نکنید !

کارتم را به ضرب از بین انگشتانش بیرون کشیدم و گفتم :

– اوه … جدی ؟ … خب معلومه که خرید نمی کنم ! … با این نوشیدنی های مزخرفتون !

و همچنان که غر غر می کردم از مقابل دکه ی چوبی کنار رفتم .

فصل تابستان بود و هجوم مسافرها و توریست ها به شهر همیشه سرد ما … باعث شده بود نظم همه چیز بهم بریزد … حتی قیمت های کافه چوبی کوچکی که من هر وقت از پاساژ خارج می شدم از آنجا برای خودم نوشیدنی گرم می گرفتم !

همچنان که از بین مردمی که مدام در رفت و آمد بودند می گذشتم … مشغول مزه مزه کردن شکلاتم شدم . مثل مواد مذاب داغ بود … ولی خوش طعم !

ساعت دیگر داشت به ده شب نزدیک می شد . آن روز صاحب بوتیک دیرتر از همیشه برگشته بود تا مغازه اش را تحویل بگیرد … و من جداً داشت دیرم می شد !

همینطور با قدم های تند و تیز مسیر پاساژ تا خانه را طی می کردم و گاهی کمی از نوشیدنی ام را می خوردم … که ناگهان حس کردم کسی در تعقیبم است … ! …

تمام عصب های تنم از ترسی مجهول تیر کشید … نفسم بند آمد !

فوری چرخیدم و به پشت سرم نگاه کردم .

ظاهراً کسی دنبالم نبود ، ولی … لعنت ! من انگار فوبیا گرفته بودم … این فوبیا بود که همیشه در ترس تعقیب و بدبختی بودم !

نفس تندی کشیدم و قدم هایم را سریع تر برداشتم . به اولین سطل زباله که رسیدم ، لیوان کاغذی شکلاتم را درونش پرتاپ کردم و بعد به سمت ایستگاه اتوبوس تقریباً دویدم … .

خدا کمکم می کرد … خدا به فریادم می رسید با اینهمه سایه های سیاه درون سرم !

چند قدم مانده بود که به ایستگاه برسم … صدای گاز وحشتناک موتوری را شنیدم که درست از بیخ گوشم عبور کرد … . پاهایم از ترس سر جا میخکوب شد … .

نگاهم را بالا کشیدم … و تا دو سرنشین مرد و جوان موتور سیکلت …

موتور دوباره دور زد و به سمت من آمد … می توانستم برق شیطنت و خنده را در چشم هایشان ببینم ! در لحظه ی آخر شنیدم که مرد جوان گفت :

– با هزار سلام و درود … از طرف همونی که می دونی …

بطری کوچکی را در دستانش دیدم . خیلی دیر مغز یخ زده ام شروع به پردازش کرد … .

یکدفعه جیغ بلندی زدم و دست هایم را حائل صورتم گرفتم … و بعد خیسی مایعی که روی من پاشیده شد …

سینه ام از بی هوایی می سوخت … ! …

صدای درهم و برهم آدم های کوچه و خیابان که دوره ام کرده بودند … در جمجمه ام می پیچید !

دستم را روی پلکِ خیسم کشیدم و به خودم جرات دادم به دستهایم نگاه کنم ! نسوخته بودم !

فقط آب بود ! فقط هشدار ! …

نگاه سرگردانم را به سمت آسمان شب چرخاندم … ولی دفعه ی بعد شاید …

***

هر داستانی از یک نقطه ای آغاز می شود … و به گمانم آغاز قصه ی من از همان روز بود !

آخرین چهارشنبه ی سال … توی سالن شلوغ و پر هرج و مرج آرایشگاه … .

نشسته بودم روی صندلی چرمی ، مقابل آینه ی بزرگ و تمیز … دخترک دستیارِ آرایشگر ، موهای تازه کوتاه شده ام را با سشوار خشک می کرد و حالت می داد .

از توی آینه می توانستم “هستی” را ببینم که سرهمیِ راه راه زرد و مشکی را که برای خواهر زاده ی هنوز متولد نشده اش خریده بود ، برای بار هزارم چک می کرد … بعد از توی آینه نگاهی به من انداخت و چیزی گفت .

صدایش توی هوهوی باد سشوار گم شد … بیخودی سری تکان دادم :

– آره ! آره ! تو راست می گی !

و بعد بلاخره سشوار خاموش شد .

– مبارک باشه عزیزم … عالی شدی !

لبخند پر لذتی نقش لب هایم شد … از دخترک تشکری کردم و بلافاصله از روی صندلی بلند شدم . دم عید بود و سالن اینقدر مشتری داشت که نمی توانستم بیشتر از تایمی که کار داشتم ، صندلی را تصرف کنم . با این وجود چند لحظه ای جلوی آینه مکث کردم .

صورتِ تمیز و ابروهای چیده شده … موهایی که تا روی شانه هایم کوتاه شده بود … و آن دو دسته ای که از دو طرف سرم رنگ آبی تیره زده بودند … .

به نظر خودم عالی بود !

– محشر شدی ! … مثل یک بلوبریِ تر و تازه و خوشمزه … دهنو آب میندازی !

بی حواس قدمی به عقب برداشتم که باعث شد پایم را روی پنجه ی کفش هستی بگذارم … هستی اخم کرد و من با خودپسندیِ عامدانه ای گفتم :

– این اسم جدیدمه ؟ بلوبری ؟!

– هووم ! .. خوشت میاد ؟!

هستی عادتش همین بود که روی همه چیز اسم و لقب می گذاشت . من هیچوقت اعتراضی به این کارش نداشتم … می دانستم خودم هم عادات مزخرف و عجیب کم ندارم که دیگران مجبورند تحمل کنند !

– بد نیست !

و نگاه کردم به ساعت مچی ام … نزدیک دوی عصر بود ! داشت دیر می شد !

دست هستی را گرفتم و او را کشاندم به سمت اتاقِ تعویض لباس . هر دو مشغول پوشیدن لباس هایمان شدیم . من بارانیِ چرم کوتاهم را تنم کردم و شالم را با احتیاط روی موهای مرتب و سشوار کشیده ام انداختم . بعد جلوی آینه ایستادم تا رژ لب بزنم .

هستی همینطور که لباس می پوشید ، حرف می زد :

– ترنم کوچولومون با این سرهمی عالی می شه … شکل یک زنبورِ عسل ! … ولی خوب که فکر می کنم … به نظرم اون رنگِ سورمه ای و جگری قشنگ تر بهش می اومد ! … مگه نه ، آیدا ؟!

– مگه تو اصلاً دیدیش ؟! … می دونی چی بهش میاد یا نه ؟!

– نه … ولی اگه شکل من بشه …

یکدفعه خنده ام گرفت :

– اینهمه آدم دور و برش … خدا نکنه شکل توی عقب مونده بشه !

هستی خواست از من ویشگونی بگیرد که خودم را عقب کشیدم . بعد لوله ی سیلور ماتیک را توی کیفم انداختم و ادامه دادم :

– دو ساعت توی فروشگاه مغز منو جویدی تا تصمیم گرفتی این رنگش رو برداری … دیگه بس کن سر جدّت ! بیا بریم که دیرم شد !

هر دو از سالن خارج شدیم .

نزدیک عید بود ، ولی هوا هنوز سرمای آزار دهنده اش را داشت . خیابان ها از باران شب قبل خیس بودند . مردی با گریم حاجی فیروز وسط ماشین ها می چرخید و شعر می خواند .

– امشب میای خونه ی ما ؟

هستی سرش را تکان داد .

– هووم !

– هانی هم میاد ؟ … البته بعید می دونم با اون شکمش بتونه از روی آتیش بپره !

– معلوم نیست ! دیبی جان می خواد بره خونه ی ننه اش … ولی هانیه زیر بار نمی ره ! … آخه زن دایی شام دعوتمون کرده ! … خاله آشا اینا هم هستن … فافا چمبه هم میاد !

از گوشه ی چشم نگاهش کردم و با لحنی دو پهلو گفتم :

– جدی ؟! … چه خوب ! البته به ما که چیزی نگفته !

هستی جا خورده نگاهم کرد … و من پوزخند تلخ و شیرینی زدم . یک جورایی عادت کرده بودم به بی اعتنایی های از روی عمدِ زن عمو … ولی باز هم قسمتی از قلبم تیر می کشید !

هستی دستپاچه گفت :

– خب … تو که دیگه عروسشی ! دعوت کردن نمی خواد !

– کی گفته نمی خواد ؟! … بعدم ، من

عروسشم … بابا رو هم نباید بگه ؟!

– شاید به دایی اکبر گفته !

لب هایم را با حرص روی هم فشردم تا حرف بدی از دهانم در نیاید … هستی یکدفعه بحث را تمام کرد :

– ولش کن … آیدا ! بهش فکر نکن ! … الان میری پیش ولیعهد ؟!

نفس عمیقی کشیدم تا خشمم رو کنترل کنم … و همزمان بی اختیار خندیدم . هستی ادامه داد :

– برای پاچه خواری و اینا دیگه ! ها ؟!

– باید از دلش در بیارم !

– صد بار بهت گفتم وقتی پریودی ، سیم کارتت رو در بیار و بنداز توی چاه مستراب ! اینطوری کمتر خسارت می دی !