***

 

سکوت کرده بودم … ولی تمامِ سرم پر از فکر آن مهمانی بود !

 

دست خودم نبود که نمی توانستم ذهنم را از خیال پردازی آزاد کنم . هر آدمی نقطه ضعفهایی دارد ، و نقطه ضعف من هم احتیاجِ مبرم و دل ضعفه آورم به شرکت در چنین ماجراجویی هایی بود ! آنقدر که عاشق موسیقی و رقص و آرایش بودم ، برای من حتی رفتن به یک دورهمی ساده ی دخترانه یا شرکت در جشن تولدِ بچه های فامیل هم لذت بخش بود … وای به این مهمانی خاص و لاکچری که حتی فکر کردن به آن قلبم را می لرزاند !

 

شهاب راست می گفت که مهمانی های مختلط مدل ما نبود … ولی من می خواستم آن را تجربه کنم .

 

توی سرِ نا پخته ام هزار تصویر رنگارنگ ساخته بودم … تالارِ بزرگ هتل شاهید با آن سقف بلند و حالت اعیانی و پر نور … .

 

روزهایی که از روی بیکاری اینترنت را چرخ می زدم و تالارهای مختلف شهر را با هم مقایسه می کردم … تا به خیال خودم عروسیمان را آنجا برگزار کنیم ، عکس های تالار را دیده بودم … و منوی پذیرایی اش … .

 

آنقدر قیمتش نجومی بود که حتی در رویاهایم جایی نداشت . ولی حالا … ما مهمانی دعوت بودم … در همان تالار ! چطور وسوسه نمی شدم ؟!

 

روی تختخوابم غلتی زدم و موبایلم را جلوی صورتم گرفتم … و رفتم به صفحه ی چتم با شهاب :

 

– بیداری ؟

 

خیلی طول نکشید که جوابم را داد :

 

– آره ماه جان ! می ترسی تنهایی ؟! می خوای بیام پایین ؟

 

یک لحظه فکر کردم بگویم بیاید … و سر حرف را با او باز کنم . ولی بعد پشیمان شدم . با چت بهتر می توانستم حریفش شوم و حرفم را به کرسی بنشانم .

 

– نه !

 

پیام را فرستادم … و پیام دیگری :

 

– حرف بزنیم ؟

 

– بزنیم ماه جان ! تا صبح حرف بزنیم !

 

– بریم مهمونی ؟

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_222

 

شهاب یک جوری سکوت کرد که اگر آن نقطه ی آبی روی پروفایلش نبود ، فکر می کردم آفلاین شده است . ولی بود … و پیامم را خوانده بود … و لابد از اینهمه سماجت من توی شوک بود !

 

هووفی کشیدم و سپس روی تختخواب نشستم و موهایم را با بی تابی از جلوی صورتم پس زدم .

 

آن وقت برایش ویسی فرستادم :

 

– شهاب یه لحظه گوش بده عزیزم ! من نمی دونم الان چرا مخالفی با این مهمونی . من می شناسمت ، هیچوقت به حجاب من گیر ندادی می دونم مسئله ات این نیست !

 

ویس را ارسال کردم و در انتظار پاسخی … ولی شهاب جواب نداد . پوست لبم را جویدم و با حرص و کلافگی ویس دوم را هم فرستادم :

 

– می دونم مهمونی مختلط توی خانواده ی ما خوشایند نیست ، ولی من میخوام برم . میخوام این تجربه رو داشته باشم ! واقعاً چرا باید این فرصت رو از خودمون دریغ کنیم ؟

 

باز هم سکوت شهاب … دیگر داشت گریه ام می گرفت !

 

– خواهش می کنم با عقل خودت تصمیم بگیر نه با عقل مادرت و پدرت و عمه هات ! بی خیال رسم و رسومات شو ! من و تو نامزدیم و یک مهمونی دعوتیم ! برای چی نباید بریم ؟ ها ؟ یه دلیل بیار که قانع بشم !

 

شهاب این ویس را هم گوش کرد و جواب نداد . کاملاً خسته و درمانده به دیوار پشت سرم تکیه زدم . مطمئن بودم که نمی توانم نظرش را تغییر بدهم ! آخرین تیر در تاریکی را پرتاپ کردم :

 

– بین خودمون می مونه ! قول می دم به هیچ کسی نگم !

 

و بعد سرم را روی بالش گذاشتم و مشتم را روی متکا کوبیدم … .

 

من باید شهاب را راضی می کردم … باید ! باید ! که اگر به آن مهمانی نمی رفتیم ، فکرش خوره ی روحم می شد !

 

***

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_223

 

***

 

وقتی کلید انداختم توی قفل و وارد حیاط شدم ، سوده را دیدم که پشت پنجره ی خانه اش ایستاده بود و پایین را می پایید ‌.

 

بی اختیار با او چشم در چشم شدم . در نگاهش حالتی بود … نفرتی و حرصی گیج کننده . البته این حس دو طرفه بود !

 

من هم از او متنفر بودم … با تمام وجودم متنفر بودم و این نفرت هر روز بیشتر هم می شد . ولی به رویش لبخند زدم … چون می دانستم این خونسردی و شادی من او را بیشتر عذاب می دهد !

 

لبخند زدم و لی لی کنان طول حیاط را پیمودم و وارد خانه شدم .

 

هر چقدر حالِ سوده امروز بد بود ، من خوشحال بودم !

 

روزِ جشن تولد آقای شاهید رسیده بود … و ما بلاخره تصمیم گرفته بودیم در این جشن شرکت کنیم !

 

تمام روزهای قبل در گوشِ شهاب غرولند کردم و تلاش کردم او را برای شرکت در این جشن راضی کنم . ولی چیزی که در نهایت او را راضی کرد … کارتِ دعوتی بود که برایمان ارسال شد !

 

سوت زنان مانتو و شالم را از تنم در آوردم و روی دسته ی مبل انداختم . بعد رقص کنان وارد اتاقم شدم .

 

کارتِ دعوت کوچک و ساده روی میز آرایشم بود … پشت کارت به خطی خوش نوشته شده بود : حضورِ محترمِ آقای شهاب سلطانی به اتفاقِ بانو !

 

جست و خیز احتیاط آمیزِ شادی را در قلبم احساس می کردم … شهاب سلطانی و بانو ! من و شهاب زوج بودیم ! خانواده بودیم ! این را دیگران قبول داشتند اگر سوده قبول نداشت !

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_224

 

صدای دینگ دینگِ پیام موبایلم را از توی کیفم شنیدم .

 

نگاهم را از کارت دعوت گرفتم و به سرعت موبایلم را از کیفم خارج کردم .

 

پیامی از هستی داشتم و پیامی هم از بابا اکبر .

 

اول پیام بابا اکبر را باز کردم :

 

– بابا جان من امشب رو تهران هستم . انشالله فردا بعد از مراسم برمیگردم خونه . مراقب خودت باش !

 

نچی گفتم و گوشه ی لب رژ خورده ام را میان دندانهایم کشیدم .

 

یکی از دوستانِ دوران خدمت بابا که سالها بیماری سرطان داشت ، دیروز فوت کرده بود و بابا برای شرکت در مراسم خاکسپاری اش صبح زود راهی تهران شده بود .

 

یک لحظه عذاب وجدان گرفتم از اینکه بابا اکبر عزادار دوستش بود و من قرار بود به یک میهمانی بروم … . ولی عذاب وجدانم چندان طول نکشید ! … وقتی هستی در واتس اپ با من تماس تصویری گرفت !

 

– ببینمت بلوبری ! برگشتی از آرایشگاه ؟ … بچرخون دوربین رو ببینم چطورت کرده !

 

لبخندی زدم و با اعتماد به نفسِ کامل ، قر و قمیشی به گردنم دادم !

آرایشگرم موهای کوتاهم را به سختی پشت سرم گوجه ای بسته و دو حلقه از موهای مشکی و آبی ام را دو طرف صورتم رها کرده بود . آرایش اسموکی و جذابی که روی صورتم پیاده کرده بود ، باعث شده بود چشم هایم جذابیت ویژه ای پیدا کنند !

 

هستی گفت :

 

– اولالا ! حلالش باشه پولی که گرفته ! ماه شدی ! … حالا نود بده خاله ببینه !

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_225

 

خندیدم و انگشت وسطم را مقابل تصویرش گرفتم . هستی به شوخی ناله ای کرد و گفت :

 

– خیلی نامردین آیدا ! دو تایی دارید می رید مهمونی هتل شاهید منو نمی برید !

 

در مورد این مهمانی به تنها کسی که حقیقت را گفته بودم ، هستی بود ! به دیگران گفته بودیم عروسیِ یکی از دوستان شهاب دعوتیم و چیزی در مورد مختلط بودن جشن نگفته بودیم . ولی هستی همه چیز را می دانست ! او رازداری اش را بارها و بارها ثابت کرده بود … من هم کسی نبودم که بتوانم چنین رازِ مهیجی را در دلم نگه دارم و به او نگویم !

 

– آخه تو رو تحت چه عنوانی ببرم ؟ همینطوری الکی کسی رو راه نمی دن ! کارتای دعوت رو چک می کنن !

 

– چقدر با کلاسید شما ! خب بگید من بچه تونم ! منو به فرزندی قبول کنید !

 

– ببخشید ، ولی در این صورتم باید می ذاشتیمت پیشِ مامان جون سوده و عمه شادی ! چون آق بانو دعوت شدیم !

 

خندیدم و بعد هیجان زده بحث را تغییر دادم :

 

– حالا ولش کن اینا رو … بگو ببینم چی بپوشم به نظرت ؟!

 

به سمت کمد لباسم رفتم و در کمد را باز کردم . هستی گفت :

 

– بگو ببینم چی داری ؟

 

– همون چرت و پرتای همیشگی !

 

لب ورچیده انگشتانم را روی پارچه ی لباس هایم کشیدم و با صدایی از حرارت افتاده ، گفتم :

 

– این پیرهنِ مشکیه که دامن ماهی داره رو بپوشم ؟

 

– دامن ماهی از مد افتاده ! هیچی دیگه نداری ؟!

 

نچی گفتم که هستی با غیظ گفت :

 

– خاک بر سرت کنم آیدا ! خبرِ مرگت حالا دیگه سر کار میری دستت توی جیبته ! نمی تونستی یه لباس درست و درمون بخری ؟!

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_226

 

نفس عمیقی کشیدم و برای ترمیم سرشکستگی که احساس می کردم ، مغرورانه گفتم :

 

– من به حقوقم برای کارای مهم تر نیاز دارم ! نمی تونستم دو سه میلیون بدم به یه لباس اونم برای یک شب ! … اصلاً ولش کن ! یه چیزی می پوشم دیگه !

 

چند جمله ی دیگر با هستی حرف زدم و بعد با خداحافظی کوتاهی ، تماس را تمام کردیم . زیاد وقت نداشتم . تا نیم ساعت دیگر سر و کله ی شهاب پیدا می شد و باید راه می افتادیم !

 

باز چرخیدم میانِ لباس هایی که به رگال آویخته بودم … که باز موبایلم زنگ خورد .

 

این دفعه شهاب بود !

 

– جانم ؟

 

– برگشتی خونه ، ماه جان ! آره ؟!

 

– آره عزیزم ! تا نیم ساعت دیگه آماده ام !

 

یک لحظه مکث کرد … بعد گفت :

 

– یک دقیقه بیا دم در !

 

– نه عشقم ! اول بذار لباسم رو عوض کنم … بعدش تو منو ببینی !

 

– یک لحظه بیا ماه جان ! فقط یک لحظه !

 

این دفعه حتی اجازه نداد مخالفت کنم ، زود تماس را قطع کرد !

 

بزاق دهانم را قورت دادم و موبایلم را کنار گذاشتم و راه افتادم سمت در .

 

در را باز کردم و … یک لحظه خشکم زد !

 

در ارتفاعی که انتظار داشتم صورت شهاب را ببینم ، هیچ چیزی نبود … در واقع هیچ کسی پشت در انتظارم را نمی کشید !

 

به اندازه ی دو ثانیه گیج شدم که با دیدنِ جعبه ی بزرگ و سفیدی که روی پا دری بود … هینی کشیدم !

 

خم شدم و جعبه را از روی زمین برداشتم و داخل بردم . انگشتانم از اشتیاق می لرزید … قلبم گاپ گاپ توی سینه ام محکم می زد !

 

به سرعت در جعبه را باز کردم و با چیزی که دیدم … نفسم بند آمد !

 

 

آیا می تونید حدس بزنید چی توی جعبه بودددد ؟؟؟ 🤩🤩

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_227

 

لباسی توی جعبه بود … همان پیراهنِ آبی ابریشمی که چند هفته قبل با هم دیده بودیم … همانی که در تن مانکن نظرم را جلب کرده بود و فکر می کردم آنقدر گرانقیمت است که برایم دست نیافتنیست … همان پیراهن داخل جعبه بود !

 

از شوکِ عجیبی که به من وارد شده بود ، به سختی نفس می کشیدم !

 

دست های لرزانم را داخل جعبه بردم تا پیراهن را بردارم . برخورد انگشتانم با پارچه ی لطیفش عینِ خواب و خیال بود !

 

پیراهن را برداشتم و مقابلم گرفتم … حسی درونم جست و خیز می کرد و می خواست وادارم کند از شدت خوشحالی به گریه بیفتم !

 

پیراهن را با سینه ام چسباندم و نفس های عمیق و پی در پی کشیدم تا جلوی شکستن بغضم را بگیرم .

 

عقلانی اش این بود که به شهاب زنگ می زدم … می پرسیدم ، آخر دیوانه … نوزده میلیون و هشتصد برای یک لباس ؟ … باید پیراهن را به جعبه برمی گرداندم تا صبح شنبه به مزون بروم بلکه میتوانستم به التماس و سماجت آن را پس بدهم و پول را بگیرم !

 

ولی هرگز این کار را نمی کردم !

 

مردی عاشق من شده بود که دوست داشت با من شبیه پرنسس های دیزنی رفتار کند ! من را به جشنِ بزرگ ببرد و کاری کند که زیباترین دخترِ شب باشم !

 

من دست او را رد نمی کردم … در این دیوانه بازی با او شریک می شدم !

 

نگاهم به ساعت دیواری افتاد و عقربه هایی که عدد نزدیک هفت عصر را نشان می داد . دیگر داشت دیر می شد ، باید عجله می کردم !

 

پیراهن آبی را که بسیار سبک و لطیف بود ، روی دو دستم انداختم و با احتیاط به سمت اتاقم حمل کردم … .

 

***

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_228

 

***

 

صدای زنگ خانه که به صدا در آمد ، آخرین نگاهِ سریع را به خودم داخل آینه انداختم ، نوک انگشتانم را روی مژه های ریمل خورده ام کشیدم و راضی از تصویری که از خود می دیدم ، از اتاق خارج شدم .

 

برای اینکه به پوشیدنِ کفش پاشنه بلند عادت نداشتم ، آهسته آهسته راه می رفتم تا تعادلم با آن کفش ها حفظ بماند . بعد در را باز کردم … .

 

شهاب پشت در ایستاده بود !

 

یک لحظه از دیدنش با آن کت و شلوارِ سورمه ای و کراواتِ آبی چنان ذوق زده شدم که لباسِ نوزده میلیونی خودم را از یاد بردم !

 

دست هایم را جلوی دهانم گرفتم و جیغ خفه ای کشیدم و گفتم :

 

– ایح … شهاب ! چقدر خوشتیپ شدی !

 

قلبم از شدت اشتیاق در سینه ام تند می کوبید . شهاب محو و ماتِ من شده بود … یک مدلی نگاهم می کرد ، انگار من زیباترین زنِ جهان بودم !

 

– آیدا جان ! تو چقدر …

 

او محو و مات بود ، ولی من از اشتیاق روی پاهایم بند نبودم . کف دست هایم را بهم کوبیدم :

 

– وای وای ! کراواتشو !

 

نگاهش هنوز بندِ من بود … نگاه من هم بند موهایش که به صورت آراسته ای پشت سرش جمع بسته بود .

 

– وای … موهاشو ! … وای کت و شلوارشو ! … وای همه جاشو !

 

روی نوک پنجه هایم بلند شدم و دستم را انداختم دور گردنش … و او را در آغوش گرفتم !

 

چقدر دوستش داشتم !

 

دست های شهاب دو طرف کمرم نشست .

 

– خیلی خوشگل شدی آیدا ! خیلی خیلی زیاد ! اعتراف می کنم …

 

ساکت شد … دستم را از دور گردنش باز کردم و از آغوشش بیرون آمدم . شهاب یک جورایی شرمسارانه خندید :

 

– اعتراف می کنم هنوز هیچی نشده ، روت غیرتی شدم !

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_229

 

خندیدم … دست های شهاب پشت کمرم سفت تر شد .

 

– نمی شه لباستو عوض کنی ؟!

 

اینبار بلندتر خندیدم … صدایم پیچید در کریدورِ خالی . شهاب هم خنده اش گرفت :

 

– حداقل اونجا رفتیم ، اینطوری نخند !

 

– اتفاقاً میخوام بلند بخندم شهاب ! می خوام امشب کلی خوش بگذرونیم ! هر کاری که قبلاً نکردیم ، امشب تجربه کنیم ! دو تایی یه عالمه برقصیم …

 

نوک انگشتم را روی استخوانِ فکش کشیدم و با لحنی اغوا کننده زمزمه کردم :

 

– حتی مست کنیم !

 

شهاب تو گلویی خندید … انگار حرفم را جدی نگرفته بود !

 

– باشه ! … به شرط اینکه بعدشم …

 

حرفش را کامل نکرده بود … صدای باز شدن در واحد عمو رضا آمد . خیلی آهسته و با احتیاط … ولی ما شنیدیم !

 

شهاب زیر گوشم گفت :

 

– برو یه چی تنت کن ، بریم ! دیگه هیچی نگو !

 

به سرعت از بین دستانش خارج شدم ، رفتم داخل تا پانچو ام را بپوشم . شهاب هم زودتر رفت تا ماشین پدرش را از پارکینگ خارج کند … .

***

 

– جناب شاهید … تموم شد ! یک نگاهی به خودتون بندازید !

 

با صدای آرایشگرش … چشم هایش را باز کرد و نگاه تنبلی به آینه انداخت … . صورتش شیو شده و موهای تیره اش به حالتی جذاب به سمت بالا آراسته شده بود … ! …

 

کف دستش را روی صورتش کشید و نگاهی به خط ریش هایش انداخت .

 

– هووم ! بد نیست ! با این مدل مو ده سالی جوون تر به نظر میام ! …

 

پیشبندِ تیره رنگ را از بالا تنه ی لختش کشید و کنار انداخت … و همانطور که از روی صندلی بلند می شد ، اضافه کرد :

 

– مگه نه مجتبی ؟!

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_230

 

مجتبی شانه اش را از چارچوب جدا کرد و صاف ایستاد و پاسخ داد :

 

– آقا شما که خوشتیپ هستین ! نیاز به تایید کسی ندارید !

 

عماد هوومی کشید و در حالیکه به طرف حمام می رفت ، گفت :

 

– کی گفته نیاز ندارم ؟ … ما مردا همیشه به تایید یک زن نیاز داریم !

 

در حمام پنهان شد .

 

آرایشگر وسایلش را جمع و جور کرد و رفت .  مجتبی این پا و آن پایی کرد و گفت :

 

– آقا … حالا خیلی هم به خودتون نرسید ! مثلاً قراره غافلگیر بشید !

 

هنوز پاسخی از عماد نشنیده بود که صدای زنگ خانه بلند شد . مجتبی چرخید و به پشت سرش ، به حیاطِ بزرگی که از چراغ های ایستاده ی پارکی روشن شده بود نگاه دوخت . کنجکاو بود که چه کسی این ساعت به دیدن عماد آمده .‌.. .

 

طولی نکشید که خدمتکار در را باز کرد … و مجتبی از دیدن کسی که پشت در ظاهر شد … ماتش برد !

 

– شروین !

 

شروین بود ! همان نزدیک در ته سیگارش را روی زمین انداخت و راه افتاد به طرف مجتبی .

 

– تو هم که اینجایی !

 

– من اینجام ! …تو اینجا چه غلطی می کنی ؟!

 

بزاق دهانش را قورت داد و با صدایی که پایین آورده بود ، اضافه کرد :

 

– ببینتت … اوقاتش تلخ میشه !

 

 

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_231

 

شروین نفسی کشید و در حالیکه توی جیب هایش دنبال چیزی می گشت ، گفت :

 

– من دیگه آب از سرم گذشته ! بذار یه بار دیگه قهوه ایم کنه !

 

– امروز دم پرش نباش !

 

– هستم ! دم پرشم ! آویزونشم ! بزنه بکشه منو !

 

مجتبی پووفی کشید و شانه ای بالا انداخت . زیاد در مورد اینکه چرا عماد خان ، شروین را از خودش رانده بود نمی دانست . خودِ شروین می گفت چون سیگاری کشیده و مزاحمِ دخترکی شده  … ولی مجتبی باور نمی کرد ! عماد خان خودش آدم اخلاق مداری نبود و از آدم های دور و برش هم چنین انتظاری نداشت !

 

شروین عطر کوچکی از توی جیبش در آورد و دو پاف به لباسش زد . بعد یک دانه خوشبو کننده ی دهان روی زبانش گذاشت و از تندیِ طعم نعنایش چهره درهم کشید .

 

مجتبی نیشخندی زد :

 

– حالا مگه قراره ازت لب بگیره ؟ این کارا چیه میکنی اسکلِ پَلَشت ؟!

 

– سیگاری زدم ! میخوام بوشو بشوره ببره !

 

مجتبی با تحقیر و طعنه نگاهش کرد و خواست جوابی به او بدهد … که صدای عماد خان را شنید :

 

– کیه مجتبی ؟!

 

پیراهن سفیدِ کلاسیکی به تن داشت و کراوات باریکی دور گردنش رها بود و داشت دکمه های سر دستش را می بست . سرش را کمی بالا آورد و شروین را جلوی در سالنِ خانه اش دید … خشم و بی حوصلگی همزمان صورتش را تیره کرد .

 

– باز که تو پیدات شد !

 

 

 

#سال_بد ❄️

 

#پارت_232

 

شروین رنگ باخته از خشم نگاهِ عماد ، تته پته کنان گفت :

 

– آقا کجا برم ؟ من که جز زیر سایه شما جایی ندارم !

 

عماد چنان به او نگاه می کرد … انگار به حشره ی چندشناکی زل زده بود !

 

– گمشو برو شروین … اینقدر سمجِ من نشو !

 

از آن ها رو چرخاند … . ولی شروین از رو نرفت ، حتی قدمی وارد سالن خانه شد .

 

– عماد خان … من نوکرتم ! آخه این کارا چیه ؟! من یه روزی یه گهی خوردم … چرا نمی گذری از تقصیرم ؟!

 

مجتبی آستین لباسش را گرفت و سعی کرد بدون جلب کردنِ توجه عماد ، تنه ی لش شروین را عقب بکشد . اخلاق عماد را می شناخت و می دانست اگر عماد سر بگرداند و او را ببیند که بدون اجازه پا توی خانه گذاشته ، حتی عصبی تر می شود !

 

ولی شروین این چیزها را نمی فهمید … سرش داغ بود … دست مجتبی را پس زد .

 

– به والله اگه من می دونستم به شما بر می خوره … به گور بابام می خندیدم نگاه تو روی دختر مردم کنم ! حالا چیکا کنم ؟! … خر بودم … چِت بودم … نفهمیدم !

 

عماد درست نزدیک کانترِ آشپزخانه از حرکت باز ایستاد … دست هایش روی تگیه گاهِ بلند صندلی بار نشست و سرش میان شانه هایش فرو آویخت . انگار خشمی سوزان مثل آتش فشانی فعال در قلبش حس می کرد … ولی نمی خواست منفجر شود . بعد خنده ای هیستریک نقش صورتش شد … .

 

مجتبی وحشت زده از خنده ی او باز هم تلاش کرد شروین را عقب بکشاند ، ولی شروین گفت :

 

– آقا بیام یکی بخوابونی توی گوشم ، دلتون خنک شه ؟! … اصلاً شما به من بگو خطام چی بوده ، برم جبران کنم ! اگه به داف بازیه که این مجتبی روز در میون ترتیب یکیشونو روی ترک موتورش میده ! … حالا منم به یکیشون یه چیزی گفتم !