هامون عصبی دندون روی دندون کشید و لب زد :

_ علی حرفای امروزمون از این در بیرون نمی‌ره؛ اوکی؟ اگه اوکیه خیالم و راحت کن تا حرف بزنم و انقد نیشخندای مسخره ات و تحمل نکنم! رو مغزمی علی بفهم!

علی تقریبا قهقه ی بلندی زد و به من اشاره کرد :
_ ببخشید ساغر خانم! آقای فاخر زیادی با من جنبه فان داره.

هامون زیر لب غر زد :
_ گور بابات علی.

هنگ کرده از این رفتار صميمیشون به زور لبخندی زدم و گفتم:
_ راستش من نمی‌دونستم انقد با هم صمیمی هستید!

علی مؤدبانه لبخند زد و بعد روشو به هامون کرد و گفت :
_ خیلی خب داداش من! ما که از این حرفا ندارم بود قضیه چیه هم خودت و راحت کن هم من و.

خیالت راحت باشه دوربین نداره اینجا؛خودمم دهنم قرص قرصه.
_ ازدواج کردیم!

علی متعجب خندید و من از خجالت سر پایین انداختم؛ همین طوری بی مقدمه میگن آخه؟!

علی انگار از تعجب دهنش بسته شده بود که هامون بلند شد و دستم و گرفت و منم بلند کرد.

_ خب همه چیز و فهمیدی؛ یه جوری خودت جمعش کن بره ساغر نمی‌خواد تو دانشگاه لو بریم.
_ مبارک باشه استاد فاخر! پس شیرینش کو؟ تنها خوره عوضی؟

هامون چشم غره ای بهش رفت و گفت :
_ شیرینی باشه برای سر قبرت حرفام و یادت نره علی!

و بدون حرف دیگه ای دستم و کشید و از اتاق بیرون زدیم.

_ چی کار می‌کنی هامون بزار لااقل خداحافظی کنم باهاش؛ اخخخ هامون دستممم.

دستم و که ول کرد نفس راحتی کشیدم و از دردی که تحمل کرده بودم با پا به ساق پاش زدم؛ مرتیکه روانی خل و چل؛ عوضی.

با حرص خاک روی شلوارش و پاک کرد و گفت :
_ دیگه نبینم از این حرفای مفت بزنی؛ امروز بخاطر تو دعوا ننداختم وسط.

_ چه فایده آبروم رفت! من کلاسم تمومه می‌رم خونه گیتی خانم تنهاست!…
سرش و تکون داد و لب زد :
_ زوده که الان…
_ خستم هامون؛ نیاز دارم تنها باشم خداحافظ!

نفس عمیقی کشید و باشه ای گفت.
_ مراقب خودت باش.

سرم و خفیف تکون دادم و راهی خونه شدم؛ بعد از چند دقیقه که به خونه رسیدم دوش سریع گرفتم.

آب بهم حس خوبی می‌داد حس آزادی!
با شنیدن خرد شدن شیشه ای سریع از اتاقم بیرون زدم.

داشتم از پله ها پایین میومدم که کسی از پشت هلم داد.

با ترس، جيغ بلندی کشیدم و سعی کردم از پرت شدنم به پایین جلوگیری کنم ولی نشد و با سر پایین افتادم.

صدا ها کمی گنگ بود؛ چند بار پلک زدم و ناله کردم؛ بی نهایت تشنم بود و دلم می‌خواست یه پارچ آب و سر بکشم.

دستم اسیر دست های گرمی شد و نالون لب زدم: آب…

به زور لای چشمام و باز کردم و هامونی و دیدیم که هول زده داشت با یه دست آب توی لیوان می‌ریخت و با دست دیگه محکم دستم و نگه داشته بود.

انگار می‌ترسید از دستش فرار کنم و برم؛ هیچی یادم نمی‌اومد کمی فکر کردم!

من تو خونه بودم؛ از پله ها افتادم! نه! یکی هلم داد مطمئنم…. مطمئنم اون گیتی عوضی بود!

_ ساغر حالت خوبه؟ من و ببین؟ تار میبینی؟
دستش و فشار دادم و با صدایی که به زور و انگار از ته چاه در می‌اومد لب زدم:
_ هامون… آخ دستم درد می‌کنه؛ وای خدا سرممم.

نگران نگاهم کرد و گفت : چیزی نیست نترس؛ دستت مو برداشته از پله ها افتادی یادته؟

تند گفتم: نه نه یکی من و هل داد از پله ها پرتم کرد پایین هامون! مطمئنم… مطمئنم.

زمزمه وار می‌گفتم و سرم و با بغض تکون می‌دادم؛ هامون نگاه خیره ای بهم انداخت و با دلسوزی بغلم کرد.

وقتی عطرش به مشامم خورد نتوستم طاقت بیارم و با گریه تو بغلش هق زدم.

دستش و پشتم گذاشت و آروم آروم دستش و حرکت می‌داد.

_ آروم باش آروم… کسی تو خونه نبوده! فقط تو و گیتی بودید؛ گیتی هم که نمی‌تونه….

جنون وار تو تو صورتش داد زدم :
_ پس میگی من خل شدم؟ هان؟ حتما خودم و پرت کردم پایین! تمومش کن هامون.

اخمی کرد و ازم جدا شد و گفت :
_ بهم حق بده ساغر! من نمی‌فهمم چی خبره تو این خونه؟ نمی‌فهمم گیتی داره بازی می‌کنه تو داری بازی میکنی؟! نمی‌فهمم!
_ یعنی چی هامون؟ منم معنی این حرفات و نمیفهمم!

دستی لای موهاش کشید و لب زد : به زودی همه چیز مشخص می‌شه.

بلافاصله بعد گفتن این حرف از اتاق بیرون زد؛ ولی من دلم می‌خواست بیشتر ازش بپرسم و بیشتر پیشم بمونه.
اون انگار نه انگار از خونه بیرون زد و حتی نیم نگاهی به سمت من نکرد!

بیشتر از هر وقت و موقعی دلم می‌خواست من و تو بغلش بگیره و مثل وقتایی که بهونه گیر می‌شدم حسابی من و تو بغلش فشار بده؛ ولی اون حتی نفهمید حالم بده!

بغض بیخ گلوم و گرفت و به سرعت مثل توده ای سرطانی سر باز کرد.