با چشمانی گشاد شده از خشمی که انگار زبانه های آتش از آن بیرون می جهید ، آرام از مقابل گندم بلند شد و سمت سیروس چرخید و چنگ به دو لبه پیراهن در تن او زد و پیراهنش را میان مشتش جمع کرد .

ـ خودت بگو چه غلطی کردی .

ـ آقا ……. من نمی دونستم این دختر با شماست ………… فقط دیدمش که پشت عمارت اومده و داره به سمت انبار میدوه .

نعره یزدان بالا کشیده شد :

ـ کثافت باید اینجوری می گرفتیش ؟ ……….. من و چرا صدا نزدی ؟ جلال و چرا خبر نکردی ؟

ـ آقا شما خودتون گفتید هیچ احد الناسی حق اومدن به پشت عمارت و نداره …………. منم که تا حالا چشمم به این دختر نیفتاده بود …… از کجا باید می دونستم این دختر برای شماست ؟!

جلال که صدای نعره های بلند یزدان به گوشش رسیده بود ، با قدم هایی بلند و دوان دوان به سمت یزدانی که دست به یقه سیروس شده بود دوید و کنارش ایستاد .

ـ چی شده آقا ؟ …………. سیروس چی شده ؟

یزدان بی توجه به سوال جلال ، با همان چشمانی که انگار منتظر به آتش کشیدن سیروس بود ، سیروس را با هولی به عقب فرستاد و یقه اش را رها کرد …….. الان رسیدگی به وضع گندم مهم تر از هر چیزی بود :

ـ فعلا از جلوی چشمام گمشو مرتیکه ……. تا اطلاع ثانوی این دور و اطرافا نبینمت .

سیروس سر بالا گرفت و سینه جلو داد و ادای احترام کرد :

ـ چشم قربان .

با رفتن سیروس ، یزدان باز سمت گندم چرخید و مقابل گندمی که از ترس نعره های بلند او و دست به یقه شدنش با سیروس ، شانه هایش را جمع کرده بود ، تک زانو زد :

ـ بلند شو بریم داخل ………. من نمی دونم تو این پشت عمارت چه غلطی می کنی .

و دست زیر بغل گندم انداخت و خواست بلندش کند که باز صدای درد آلود گندم بلند شد .

ـ آآآآی بازوم ، بازوم درد می کنه .

یزدان نچی کرد و لبانش را بر هم فشرد :

ـ اینجا هم که نمی تونی بمونی .

و سعی کرد با آرام ترین حالت او را از روی چمن ها بلند کند ………. با دیدن صورت جمع شده از درد او ، ادامه داد :

ـ بلند شو بریم داخل من بازوت و ببینم ………. اگه خیلی درد می کنه بریم دکتر .

جلال نگاهش را میان گندم و یزدان چرخاند و آرام پرسید :

ـ قربان از من کمکی بر می یاد ؟

ـ نه …….. فقط به اون مرتیکه نسناس بگو جلو چشمام ظاهر نشه که اگه اندفعه باهاش چشم تو چشم بشم گردنش و می شکونم .

ـ چشم آقا ………. فعلا برای مدتی یکی دیگه رو مسئول سر نگهبانی این پشت می کنم .

ـ خوبه ، همین کار و کن .

یزدان دستش را دور کمر گندم حلقه نمود و او را آرام به سمت در ورودی جلویی عمارت هدایت کرد و مستقیم او را به داخل اطاق خودش برد ……… نمی توانست گندم را به دست کس دیگه ای بسپارد تا عمق ضربه را بسنجد ……… باید خودش شخصا دستش را می دید و بررسی اش می کرد …….. در تمام طول این سالها آنقدر ضربه و کتک خورده بود که تنها یک نظر کافی بود تا بتواند عمق فاجعه را بفهمد .

گندم را آرام لبه تختش نشاند و مقابلش زانو زد و نگاهش را به بازوی او که با دست سالم دیگرش رویش را پوشانده بود ، داد . آرام مچ دستش را گرفت و عقب کشید :

ـ می تونی آستین لباست و بالا بدی ؟

گندم بینی اش را بالا کشید :

ـ دستم و نمی تونم تکون بدم …… چه برسه به اینکه بخوام آستین لباسمم بالا بدم .

ـ اینجوری هم که نمی شه ………… من باید دستت و ببینم ……….. باید ببیننم چه بلایی سر دستت درآوردی .