موهامو سشوار کشیدم.. آرایش کردم.. همه ی برق هارو روشن کردم و خونه رو چراغونی کردم… آهنگ شاد گذاشتم و ذهنم خالی از فکروخیال های مسخره کردم.. حالم بهتر شد.. حتی دیگه از دست مازیار هم دلخور نبودم… دلارام واقعی همینه.. ازاون دلارام ترسو و ناتوان بیذار بودم… تصمیم

چشمانش را با اطمینان به چشمانم دوخت … حرفی که لوییس قرار بود بزنه ، سرنوشتم را رقم میزد …. لوییس مرد جسوری بود درست مثل خودم خودسر بود .‌… و بالاخره لب باز کرد…. _ باشه قبول میکنم … اما در صورتی که بهم بگی چیشده و قولت رو

  رادان بهم اطلاع داده بود که رسیده به رستورانی که بابام گفته بود حاضر شه تا حرف بزنن و رادان بهم قول داد هروقت از بابام جدا شد بهم اطلاع بده و صد البته توضیح بده که چی گفته شده و از تایمی که رفته بود پیش بابام دو

  چقدر لذت می بردم از اینکه من و.. بدون رسمی شدن رابطه امون.. خانوم خودش معرفی می کرد.. نه دوست دختر.. یا نه حتی نامزد و این توجهش به جزییات.. در عین عجیب بودن.. لذت بخش بود! با این حرفش توجه مهمونا بیشتر به سمتم جلب شد.. آقای هرمزی

  نمی دونم چقدر گذشت تا اینکه بلاخره به خواب عمیقی فرو رفتم بدون هیچ درد و تبی داشته باشم یه خواب عمیق رفتم.. “گندم” نگاهی به صورت غرق در خواب ارش انداختم چقدر مظلوم خوابیده بود حس خوبی نسبت بهش پیدا کرده بودم.. انگار که سالها ست این مرد

  بخاطر ترافیک سنگین مسیر ده دقیقه ای یک ساعت طول کشید و بالاخره رسیدم به بیمارستان.. وارد سالن اصلی بخشی که آمنه جون داخلش بستری بود شدم و بادیدن آرش که روبه روی اتاق وروی صندلی انتظار نشسته بود، ضربان قلبم ریتم نامنظم گرفت.. تصمیم گرفتم تا قبل از

  وارد خونه که شدم همه رو دیدم ، راحیل ریما ، رادمهر ، فکر میکردم راحیل خونه خودش باشه اما اینجا بود. از اینکه تک تکشون خونمون بودن راضی بودم ، این خونه پر سر و صدا رو ترجیح میدادم به هر خونه ی مجردی قبلاً طرز فکرم این

  سردرد و نگرانی و هزار و یک درد دیگر روی قلب و جانش حتی نگذاشت برای یک ساعت پلک روی هم بگذارد. کلافه روی تخت نشست و پیشانی دردناکش را با کف دست فشرد. ضعف هنوز توی تنش بود و حس میکرد تمام جانش بالا آمده… فکرش درگیر آن

  -حورا! با هینِ بلندی برمیگردم و می بینم که مامان نشسته و متعجب به من نگاه میکند. سریع میگویم: -اومدم اومدم… -چی شده؟! با نگاه دیگری به بهادری که با پررویی به من خیره است، برمیگردم و داخل میشوم. در را که میبندم، آرام میگویم: -هیچی، احساس کردم یه

  اومدن مامان و آقا رهام اونقدر طول کشید که تقریبا مطمئن شده بودم راضی نیست و نمیشه و نخواهد شد! اصلا این تئوری اینجا اومدن از بیخ و بن اشتباه بود. مگه ممکن بود که اون به این زودی راضی به پیوند ما بشه.اون هم وقتی نا سر حد

  عدد سه هی جلو چشمهای هممون رژه میرفت. به تته پته افتاده بودم. رقمی گفته بود که اگه جفت کلیه هام که هیچی، نصف اعضای بدنم رو هراج میکردم و میفروختم بازم نمیتونستم جورش کنم. ننجون با چشمهای پر اشکش پرسید: -پسرم… ما آه نداریم با ناله سودا کنیم…چه

  چشمهاش برای آخرین بار به نگاهم قفل شد ، دستمو محکم داخل دستش گرفت و به زور و نفس نفس زنان لب زد … _ ک..کات…کاترین …میخوام ..ک..که … یه چیزی رو بدو..بدونی …. ب..ب…برای آخرین بار… دو…دوستت د…دارم….   هق هقم اوج گرفت … _ نه ! نه