برای آخرین بار به تصمیمم فکر کردم

یک بار برای همیشه ، این آتیش باید خاموش میشد …

منو ببخش تیدا ، ولی تمام این کارها بخاطر توئه …

از زبان بهراد :

گوشیم زنگ خورد

نگاهی با شماره ی ناشناس انداختم

و با تردید جواب دادم :

الو ؟

– سلام بر آقازاده ی محترم

شما ؟

– اوممممم بلک تایگر ، کسی که خیلی وقته دنبالشی …

کلماتشو تو ذهنم هلاجی کردم

جادوی سیاه ؟ بلک تایگر ؟ اسپاکو!!!

آره ، اسپاکو …

زنی که تیدامو ازم گرفته بود .

صدام پر از خشم شد :

خیلی وقته منتظرتم

– میدونم عزیزم

خودت که اطلاع داری ، من خواهان زیاد دارم

از بین دندان های کلیک شده غریدم :

کارتو بگوووو

– اوففف میتونستی مهربون تر باشی ..

خیلی خب میرم سر اصل مطلب

میخواستم ازت بپرسم واسه دیدن پدرت ، خودت میای یا من بیام دنبالت ؟؟؟؟

صداش اکو میشد تو گوشم

بابام ؟ بابامو گرفته؟؟؟؟

– میدونم خیلی متعجب شدی ، البته کار من هنوز به گروگان گیری تو نمیرسه ها

خفه شو ، فقط بگو کجا بیام

– اردلان اصلا بچه ی خوبی تربیت نکرده ، ولی از اونجایی که آدم بسیار دل رحمی هستم از این خطا چشم پوشی میکنم .‌

گفتم ، بگو کجا بیام ؟؟؟؟؟؟؟

– لازم نیست تو زحمت بکشی

من خودم آدمامو میفرستم سراغت

الان فقط بیا خونه ی پدری تیدا

بقیه کار ها با خودمه .‌

در ضمن میدونم خودت انقد عاقل هستی که کسی رو خبر نکنی

آخه در جریانی که ، من همه جا چشم و گوش دارم

منتظر بقیه ی چرت و پرت هاش نشدم و گوشی رو روش قطع کردم .

با عجله سوییچ رو برداشتم و رفتم تو پارکینگ ‌

۴۰ دقیقه بعد رسیدم جلو اون خونه ی منحوس …

دوتا مرد که یقین داشتم آدمای اسپاکو ان اومدن جلو :

دنبالمون بیا

بی حرف سوار ماشینشون شدم

از زبان اسپاکو :

امروز همه رو دور خودم جمع کرده بودم :

من ، تیدا ، بهراد ، اردلان و پدر تیدا :

هاکان .

امروز مثل تیکه های پازلی که ۳۳ سال قبل از هم جدا شدن ، دوباره یکجا جمع شدیم .

زندگی ما خیلی وقت بود بهم گره خورده بود .

در مقابل نگاه لرزون تیدا

ذهن پر سئوال بهراد

چشمان خشمگین اردلان و جسم بی ارزش هاکان ، قدم میزدم .‌..

بالاخره لب باز کردم و روبه تیدا و بهراد گفتم :

امروز ، میخوام واستون یه قصه بگم

داستانی که پدر های عزیزتون ، ۳۳ سال پیش واسه هممون رقم زدن

تیدا : اسپاکو اینجا چه خبره ؟

میخوام بهت بگم ، میخوام دلیل مرگ شدن مادرت و زجر کشیدن تموم این سال هاتو بگم .

بهراد : دِ بنال دیگه .

نفسی کشیدم و شروع کردم :

یکی بود ، یکی نبود .‌..

تو این دنیای بزرگ پشت کوه های بلند ، روستاهای زیادی بود .

هر روستا خانی داشت و از قضا ، خان یکی از این روستا ها ، دوتا دختر دوقلو داشت ولی بر خلاف خیلی ها این دوقل اصلا مثل هم نبودن .

یکی چشم آبی و موهای طلایی به نام اسپاکو

یکی چشم و ابرو مشکی به نام مارال

این دوتا خواهر جونشون به هم بسته بود …

بین خودمون بمونه ها ، ولی پدرشون علاقه ، خاصی به دختراش نداشت

آخه میدونید ؟ اون عاشق پسر بود .

دل دخترا به مادرشون خوش بود

مادری که عاشق بچه هاش بود .

روز ها میگذشت و اسپاکو و مارال

تو ناز و نعمت بزرگ میشدن .‌

ولی همچنان در انتظار محبت پدر بودن .‌..

به اینجای حرفم که رسیدم ، رفتم روبه‌روی اردلان :

یادته اردلان ؟

یادته پسر عموی عزیزم ؟

هیچی نمیگفت ، فقط تو چشمام زل زده بود .

بیخیالش شدم و ادامه دادم :

این دوتا خواهر ، دوتا پسر خاله داشتن

اسم یکی شاهو و اسم اونیکی آرتام

اون ها هم دوقلو بودن ، هردو زیبا و شبیه به هم .

تو گذر زمان اسپاکو ، دختری سوارکار با روحیه مبارزه طلبی عاشق شاهو شد .‌

مارال اما ، از همون اول

وقتی بچه بود هم دل در گرو آرتام داشت .

حرف ازدواج شون شد

ولی میدونید پدرشون ، جناب آبتین سلطانی اجازه نداد هیچ ، بلکه سیلی زد به صورت دختراش

به چه جرمی ؟ عاشق شدن ؟

میدونی این عذاب ها واسه چی بود ؟

عقد دختر عمو ، پسر عمو رو تو آسمون ها بستن .

ضرب المثلی که زندگی همه ی ما رو زیر و رو کرد .

دختر هایی که تو رویاهاشون زندگی میکردن با مرد مورد علاقشون ، داشتن مجبور میشدن به ازدواج با پسر عمو هاشون :

هاکان و اردلان

اسپاکو غذا نمیخورد

مارال شب رو تا صبح بیدار بود

این کارا چه فایده ای داشت ؟

مارال نمیتونست غم خواهرش رو ببینه قرار شد شب عروسی مارال و

هاکان ، اسپاکو و عشقش یعنی شاهو

فرار کنن و برن جایی به غیر از اون روستای منحوس . آرتام هم باهاشون رفت …

آرتام رفت به امید اینکه بتونه مارال رو به دست بیاره

اون پسر رفت تا بتونه عشقی رو که ناجوانمردانه ازش گرفتن رو پس بگیره ، با قدرت …

اون نمیدونست مارال دووم نمیاره .

آره ، دنیای رنگی مارال و آرتام یه شبه خاکستر شد

که میگوید ، که میگوید

جهانی اینچنین زیباست

جهانی اینچنین رسوا

کجا شایسته رویاست

به تکرار غم نیما

کجای این شب تیره

بیاویزم ، بیاویزم

قبای ژنده ی خود را ؟

سرمو برگردوندم و به تیدا خیره شدم

مظلوم ترین آدم این ماجرا بود و تاوان همه رو پس داده بود .

اما نه …

نمیزارم تیدا هم به سرنوشت مارال دچار شه

مارال سوخت

تو غم عشق از کف رفته سوخت ..

خواهرم از بی مهری پدر و اجبار هاکان سوخت …

آرتام خودکشی کرد

مقصر این ماجرا ها کی بود ؟

مردان غیور سرزمینم ؟

درود بر شرفتان ‌…

درود بر شما که جوانی را به کام خودکشی و مرگ فرستادید ‌

درود بر شما …

نویسنده : ترنج