قبول کرده و سوییچ ماشین رو به صولت دادم.

بعد از رفتن صولت، من و دایان هم سوار شدیم.

راه افتاد و به سمت مسیری که مقصدش رو نمی‌دونستم، روند.

– فکر نمی‌کردم رانندگی کنی!

– اینطوری نیست که بلد نباشم، فقط وقت و حوصله کافی ندارم!

هیچکی به صبوری صولت نمی‌تونه این ترافیک ها و رانندگی های مزخرف رو تحمل کنه!

از طرفی هم اکثر وقتایی که تو ماشینم یا در حال چرت زدنم یا چک کردن ایمیل هام.

– حق داری!

حجم کاریت خیلی زیاده.

با سر تایید کرد و دیگه حرفی نزد.

نامحسوس بهش نکاه می‌کردم.

عینک آفتابی که زده بود، دو برابر خوش تیپش کرده بود.

اگه مردا میدونستن عینک آفتابی مناسب فرم صورتشون، تو میزان جذابیتشون چقدر تاثیر داره، حتی شب ها هم به چشماشون میزدن!

انگار متوجه نگاه های زیر چشمیم شده بود که پرسید:

– چیه خوشگله؟

چیو اینطوری نگاه میکنی؟!

بی هیچ خجالتی کامل به سمتش چرخیده و جواب دادم:

– دوست پسرم رو!

مشکلی هست؟!

با خنده جواب داد:

– نه خانوم چه مشکلی!

بشین همینجوری تا صبح نگاهش کن، فقط مواظب باش این نگاها بلا ملا سرت نیاره!

با شیطنت گفتم:

– مثلا؟!؟

با پوزخند ” حالا ” کشیده ای گفت و سکوت کرد.

دوباره سرم رو به سمت خیابون ها برگردوندم.

فهمیدم داریم سمت مرکز شهر و حتی پایین شهر میریم.

– نمیگی منو کجا میبری؟!

– اینطوری که سوپرایزش خراب میشه.

– نمیدونستم سوپرایزه!

نیم نگاهی بهم انداخت و جواب داد:

– خب الان میدونی دیگه.

بیخیال کنجکاوی الکی شدم و منتظر شدم تا انتها مسیر و سوپرایز، خودش برسه.

با اینکه خیلی پایین نرفته بودیم، اما هرچی جلوتر میرفتیم بافت خیابون ها و خونه ها قدیمی تر میشد.

بالاخره جلو به ساختمون دو طبقه ساده متوقف شده و ماشین رو خاموش کرد.

به نظر ساختمون بزرگی میومد.

بعد از دایان، از ماشین پیاده شده و کنارش ایستادم.

جلو ساختمون ایستاده بود و فقط خیره بهش‌ نگاه میکرد.

مونده بودم اینجا کجاست که اینقدر دایان رو غرق خودش کرده!

به سمتم چرخید و دست دستکش پوشش رو به سمتم دراز کرد.

دستم رو تو دستش گذاشته و پشت سرش حرکت کردم.

با دست دیگه اش دسته کلیدی از تو جیبش دراورد.

قبل از باز کردن در، دستی روش کشید.

انگار یجورایی داشت رفع دلتنگی می‌کرد!

در رو باز کرد و عقب ایستاد تا اول من وارد بشم.

وارد شده و اینبار من دایان رو پشت سر خودم کشوندم.

فاصله اش رو کمتر کرد و تو گوشم زمزمه کرد:

– همینو مستقیم برو‌.

در رو به رویی قفل نیست.

به سمت جایی که گفته بود حرکت کردم.

در رو باز کرده و به سمتش برگشتم.

با سرش به جلو اشاره کرد.

دوباره برگشتم و وارد شدم.

همه جا تاریک بود و چیز زیادی دیده نمیشد، که یکدفعه دایان کلید برق رو زد و همه جا روشن شد.

یه سالن بزرگ بود و یه سری میز تو جاهای مختلف قرار داشت که روی همشون با پارچه های سفید، پوشیده شده بود.

دایان دستم رو رها کرد و به سمت وسط ترین میز رفت.

پارچه روش رو کشید و به سمت دو تا میز اطرافش رفت و همین حرکت رو تکرار کرد.

شبیه میز کار بود.

با آخرین پارچه ای که کشید و چرخ خیاطی زیرش نمایان شد، فهمیدم اینجا کارگاه قبلی چرم دوزیش بوده!

از اینکه اینجا رو بهم نشون داد، هیجان زده شدم.

مشخصا معنی خاصی براش داشت و حالا برای من هم مفهوم خاصی پیدا کرده بود.

به سمتم حرکت کرد و تو یه قدمیم متوقف شد.

شال دور سرم رو پایین انداخت و دستی به موهای کوتاهم کشید.

دستش رو نوازش وار تا مچ دستام پایین کشوند و اون هارو تو دستاش گرفت.