– اولین باره دارم موهات و می بینم و لمس می کنم.. هیچی نگو بذار یه کم حالش و ببرم! آدم انقدر خسیس تو زندگیم ندیده بودم!
شوخی می کرد تا من از این خجالت در بیام و منم اینبار ساکت موندم و هیچی نگفتم! اصلاً به کل یادم رفته بود تو چه شرایطی ام و ممکنه هر لحظه تایمی که توش باید تحقیقم و ارائه بدم از دست بره..
انقدر حرکت انگشتای میران رو پوست سرم پر آرامش بود که منم تحت تاثیرش قرار گرفتم و تو سکوت زل زدم بهش تا اینکه سرش و بلند کرد و با نگاهی که انگار یه چیز بزرگی رو کشف کرده باشه گفت:
– بادوم!
– چی؟
با حوصله همه موهام و توی دستش جمع کرد و با کشی که هنوز دور مچش بود بالای سرم بستشون..
– بوی بادوم میده موهات.. عصاره شامپوت بادومیه؟
– نه بوی کرم موییه که بعد از حموم می زنم!
– کرم دستای مامانمم همیشه این بو رو می داد!
صداش خیلی آروم بود ولی شنیدم چی گفت و بعد از اینکه کش دور موهام و محکم کرد بی اختیار چرخیدم سمتش تا مستقیم به چشمایی که حالا یه کم حسرت توش لونه کرده بود زل بزنم!
اینکه بعد از اینهمه سال.. هنوز بوی کرم دستای مادرش توی ذهنش باشه یعنی اون آدم جایگاه ویژه ای براش داشته و نخواسته هیچ وقت این بو رو از یاد ببره..
– قول بده هیچ وقت کرم موت و عوض نکنی!
نگاهم بین چشمای آشفته اش چرخید.. فکر نمی کردم این مسئله انقدر براش مهم باشه که بخواد به خاطرش ازم قول بگیره..
ولی چشماش.. که انگار فرق داشت با میران همیشگی و پر از اعتماد به نفس و غرور.. بهم اجازه نداد به این چیزا فکر کنم و فقط برای از بین بردن این آشفتگی لب زدم:
– قول میدم!
با همین دو کلمه نگاهش سر خورد روی لبام.. دیدم که سیبک گلوش بالا و پایین شد و انگشتاش و به سمت لبام بالا آورد..
مسخ حرکاتش شده بودم و با اینکه فضای کافی توی این اتاق دلباز داشتیم ولی هیچ تمایلی برای عقب کشیدن خودم نداشتم و تو همون فاصله یه قدمی موندم..
حتی الآن که به وضوح می دیدم حرکات و نگاه های میران مثل همیشه نیست و یه کم شیطنت و هوس پشتش حس می شه.. بازم پا پس نکشیدم!
شاید به خاطر این ضربان تند شده قلب خودم بود که دلم نمی خواست این ارتباط و قطع کنم و دوست داشتم ببینم تا کجا پیش میره..

بالاخره میران سکوت و شکست و با صدایی که یه کم لرزش توش حس می شد همه وجود من و به تلاطم انداخت و نفسم و تو سینه حبس کرد:
– میرم بیرون! دیگه نمی شه اینجا موند.. دوست ندارم اولین بوسه امون تو اتاق پرو باشه!
دغدغه اون لحظه اش و با صراحت تمام به زبون آورد و دیدم که با اکراه نگاهش و از لبام کند و رفت بیرون.. نه خواست لاپوشونی کنه و نه انکار.. که اون لحظه دلش یه بوسه از لبام می خواست.
اجازه و درخواستی هم در کار نبود.. فقط مشکلش با جایی بود که به نظرش مناسب اولین بوسه نبود و این یعنی.. دیر یا زود من باید خودم و برای این تجربه جدید زندگیم آماده کنم اونم تو یه مکانی که از نظر میران.. واسه این کار تایید شده باشه!
نفس حبس شده ام و بیرون فرستادم و زل زدم به قیافه مات مونده ام توی آینه.. تعجبم اون لحظه از رفتار و حرف میران نبود.. از خودم حیرت کردم که انگار.. ته ته وجودم منتظر اون روز و اون لحظه بود!
منی که همیشه با شنیدن این حرفا از زبون پسرایی که همون اول رابطه مطرحش می کردن حالم بد می شد و دیگه دلم نمی خواست تو روشون نگاه کنم..
حالا کارم به جایی رسیده بود که فقط از فکر بوسه ای که میران روی لبام می کاشت.. به تب و تاب افتاده بودم و کنجکاو شدم برای تجربه کردنش!
انگار دیگه حس بد و چندشی از این کار که بین دخترا و پسرا یه اتفاق عادی و معمولیه و من هنوز باهاش کنار نیومده بودم.. تو وجودم نبود و راحت تر داشتم تو وجودم حل می کردمش!
انگار تجربه همه چیز با میران فرق داشت.. حتی اتفاقات ساده مثل همین لمس کردن موهام.. راه دادنش به اتاق پرو و قولی که بابت عوض نکردن کرم مو بهش دادم!
در صورتی که درین قبلی.. بعد از شنیدن این حرف از زبون یه پسر رو ترش می کرد و سریع می گفت فکر نمی کنم رابطه امون به جایی رسیده باشه که بخواید تو این مسائل دخالت کنید!
شاید چون.. میران دیگه امتحانش و پس داده بود.. خودش و بارها ثابت کرده بود و من دیگه دلیل و بهونه ای نداشتم تا حتی تو ذهنم مهر موقت بودن رو این رابطه بزنم..
آدمی که شب تا صبح خودش و اسیر کوچه و خیابون کرده بود و با هزار نفر درگیر شده بود که من و زودتر از روند قانونی از اون تو بیرون بیاره..
اونم وقتی می تونست کنار بکشه و همه چیز و بسپره به فک و فامیلم.. ارزش رد شدن از خط قرمز ها رو داشت.. ارزش پا گذاشتن رو یه سری از قوانین رفتاری و اخلاقی و داشت..
من.. همونجا وسط اتاق به خودم اجازه دادم که با میران.. تجربه هایی که تا حالا تو زندگیم نداشتم و.. به دست بیارم! حتی اگه تهش.. به پشیمونی ختم بشه!

×××××
– بخور چاییت و تازه دمه استکانا هم تمیزه می دونم حساسی!
با صدای مهراب از فکر و خیال دراومدم و نگاهم و از اون یه نقطه ای که بی دلیل روش گیر کرده بودم گرفتم.. نیم نگاهی به درِ همچنان بسته اتاق پرو انداختم و لیوان چایی که مهراب رو پیشخون مغازه اش کنارم گذاشته بود و برداشتم.
برای رها شدن از فکر اون چند دقیقه ای که تو اتاق بودم.. به این چای داغ احتیاج داشتم..
– چی شد پکر شدی اومدی بیرون.. دماغت و سوزوند آره؟
یه قلپ از چایی خوردم و نگاه چپی بهش انداختم.. معمولاً با روابطم از کسی حتی دوستای نزدیکم حرف نمی زدم وگرنه می گفتم که اگه صدای قدم هاش و که نشون می داد برگشته توی مغازه نمی شنیدم ممکن بود رابطه امون یه قدم دیگه هم جلو بره!
در کل خوشم نمی اومد از پسرایی که واسه دوستاشون ریز و درشت کارایی که با دوست دختراشون توی خلوت انجام میدن و تعریف می کنن.. ولی این مسئله واسه من.. نسبت به درین خیلی سفت و سخت تر هم بود و دلیلش و هنوز خودمم نفهمیده بودم!
با این حال مهراب حق داشت.. وقتی از اتاق پرو اومدم بیرون حالم گرفته بود نسبت به چند دقیقه قبلش.. در اصل باید خوشحال می شدم وقتی دیدم درین داره باهام راه میاد و به خاطر هر چیزی ساز مخالف کوک نمی کنه و این یعنی کار من باهاش راحت تر از چیزیه که فکر می کردم!
ولی ناراحت بودم از دست خودم چون.. میرانی که اون تو بود.. یه میران واقعی بود و همه کاراش بدون فکر و غیر ارادی انجام شد!
در صورتی که اگه با نقش بازی کردن اون حرفا رو بهش می زدم و اون کارا رو می کردم.. الآن از خودم خیلی راضی تر بودم..
اینا همه نشونه ضعف بود و من.. باید حواسم و جمع می کردم تو این رابطه نقطه ضعفی نداشته باشم. افسار انگار از دستم در رفته بود.. وگرنه من آدمِ تا این حد دل دادن به اتفاقات یهویی و بی برنامه نبودم و نیستم!
در اتاق که باز شد.. درین حاضر و آماده با لباسایی که براش انتخاب کرده بودم و مقنعه اتو شده ای که بعدش بهش دادم اومد بیرون و در جواب سوال مهراب که پرسید:
– همه چی خوبه؟
محترمانه تشکر کرد و رو به من گفت:
– بریم؟ می ترسم دیر بشه!
نگاهی به ساعتم انداختم و گفتم:
– نترس از یه راهی میریم که دیر نشه. فعلاً یه چایی بخور تا ضعف نکردی!