باید به هاکان میگفتم

کمی خجالت میکشیدم

صبر میکردم تا به داخل اتاق بیاید

آن موقع میگفتم

دست سمت موهایم میبرم

به هر طریقی که بود ، تور را از روی سرم جدا میکنم

نفس عمیقی میکشم

چند دقیقه ای را تحمل میکنم و وقتی خبری از هاکان‌نمیشود خود از جا برمی خیزم و از اتاق بیرون می آیم

همزمان با من هاکان از اتاق ته راهرو در حالی که لباس هایش را کاملا عوض کرده و مشغول بستن چند دکمه آخر پیراهنش است بیرون می آید

گیج نگاهش میکنم ، جایی میرفت؟

دهان باز میکنم میخواهم بپرسم اما هنوز کلمه ای به زبان نیاورده ام که نگاهش به من می افتد

اشاره ای به لباس عروس مانده به تنم میکند

– تو که هنوز اینو درنیاوردی…

میخواهم‌بگویم نمیشود …

کمکم دهد ، زیپ لباسم را باز کند که مهلتم نمیدهد

– من دارم میرم ، سارا منتظره …

#پارت_صدوسیزده

مات میمانم

باورم نمیشود

داشت میرفت پیش سارا؟

آن هم امشب؟

من را در این خانه تنها میگذاشت و میرفت؟

جای پرسش نبود

چرا که او همین کار کرد

که در عین بیخیالی از کنارم گذشت و از خانه بیرون رفت .

با صدای بسته شدن در تکانی میخورم ..

اشک در چشمانم حلقه زده بود ..

دستانم مشت شده بود و دلم میخواست لباس تنم را تکه تکه کنم

داخل اتاق برمیگردم

بار دیگر تلاش‌میکنم تا زیپ آن لباس لعنتی را باز کنم

وقتی نمیتوانم ..

وقتی صبر و حوصله ام تمام میشود به سیم اخر میزنم و با قیچی به جان لباسی که فردا باید تحویل مزون داده میشد می افتم …

حالا که در یک خانه با این وضعیت تنهایم میگذاشت ، حقش بود بهای آن را هم بپردازد