نفسش و عمیق و آه مانند بیرون داد و از با سری زیر افتاده از آشپزخونه بیرون رفت. 

نگاه عمیقی به در اتاق که هامون رفت انداختم و شروع کردم به آشپزی کردن.

پلو مرغ و که آماده کردم خودمم از آشپزخانه بیرون رفتم و توی پذیرایی نشستم؛ دلم می‌خواست برم پیش هامون؛ احتمالا الان روی تختمون خوابیده بود و داشت با گوشیش ور می‌رفت؛ با حسرت به در اتاق نگاه کردم.

یه لحظه ذهنم سمت گپ تلگرامیه دانشگاه رفت؛ تند گوشیم و برداشتم و داخلش رفتم.

خبری توش نبود؛ توی پی وی هامون رفتم و روی پروفایلش زوم کردم.

عکس یه دختر پسر فیک بود و بکشم پر از گل های زیبا بودند؛ حتما خودش و گیتی و تصور می‌کردند! باز هم باید می‌نشستم و حسودی می‌کردم به گیتی؟ 

قطع به یقین حتی حاظر بودم بخاطر علاقه هامون به جای گیتی روی اون تخت فلج بخوابم و نتونم تکون بخورم ولی فقط هامون دوستم داشته باشه!

چشمام و بستم ناخواسته اون فضای زیبا و قشنگ رو پشت پلک هام تصور کردم…

من بودم و هامون گیتی نبود! حس های بدم نبود خوشحال بودم! تو همون طبعیت بکر و دوست داشتنی با هامون می‌خندیدم و اونم با نگاه خاصی خیره ام بود؛ از اون نگاه‌های که دلم می‌خواست همیشه بهم داشته باشم… گرم… گرم….

عاشقانه؟! حتی فکرشم حروم بود بهم؟!

بی دلیل بغض کردم؛ دلم می‌خواست زار بزنم اون مرد مال منه!! ولی حیف… حیف که مال من نبود؛ مال گیتی بود… چقدر بد ه عشقه یه طرفه… آدم نمی‌فهمه با خودش چند چنده؟ هامون چی؟

کجای این داستان بود؟! نباید ازش می‌پرسیدم؟ نه! هامون از اولم نت و فقط برای یه چیز می‌خواست و بس! 

دوباره نگاه سرکشم کشبده شد سمت در اتاق؛ دلم آغوش گرمش و می‌خواست! 

آغوشی که زیاد طعمش و نچشیده بودم ولی بد تو ذهنم مونده بود… خیلی بد! 

اشکم با یاد مهربونی هاش در اومد با این که خیلی کم اون روی مهربونش و می‌دیدم! ولی خیلی دوستش داشتم… وای… وای…. من واقعا عاشق شده بودم؟؟ واقعا دلم و باخته بودم به این مرد؟ به استادم؟ به استادی که من و فقط برای رفع نیاز زیر شکمش می‌خواست؟! دیونه بودم؟ ولی دل که این چیزا حالیش نمی‌شه! فقط یار می‌خواد!!! بغض بیخ گلوم و جسبیده بود و الان فقط هامون و می‌خواستم

پس به نتیجه مارم فکر نکردم و تقریبا به سمت اتاق پرواز کردم؛ طبق همون چیزی که فکر می‌کردم روی تخت خوابیده بود و سرش بی حوصله توی گوشیش بود…

اون قدر مظلوم توی گوشی نگاه می‌کرد که دلم قنج رفت براش.

اشکم و که دید جاخورده نیم خیز شد چیزی بگه که دیگه تحمل نکردم و خودم و تو بغلش انداختم؛ کنترل اشک هام سخت بود؛ بغضم با صدای بدی شکست و تو بغلش زار زدم!

صدای گریه ام انقدر بلند بود که مطمئنا به گوش گیتی هم می‌رسید ولی دیگه برلن مهم نبود! مهم نبود اون صدام و بشنوه و اصلا چه فکری درباره ام بکنه.

من کی بودم؟ چه غلطی تو زندگیش می‌کردم؟ به آشغال که برای پول و موقعیت خوب هامون خودم و تو زندگیش انداخته بودم و براش اون قدر دلبری کرده بودم که صیغه ام کنه؟!

این بود فکر گیتی؟ بخدا اگه قصدم این بود الان راضی بودم! حیف که دلم و باختم به این مرد..

هامون با نگرانی موهای توی صورتم و کنار زد و چونم و گرفت تا بهش نگاه کنم؛ ولی من نمی‌تونستم بلند بلند گریه می‌کردم و صدای هق هقام آروم نمی‌شد.

هامون دستش و توی صورتم کشید و سرم و بلند کرد

– هی؟ ببینمت ساغر چی شدی؟ ساغر؟

چند بار دیگه ای صدام زد ولی نمی‌تونستم جواب بدم؛ واقعا چم شده بود؟

چه بلایی سرم داشت می‌اومد؟

نمی‌تونستم حرف بزنم حتی نمی‌تونستم حرکت کنم فقط سرم و توی سینه اش نگه داشتم و تا جایی که دونستم گریه کردم تا آروم بشم… نمی‌دونم چرا این حرفا یهو و بی هوا توی ذهنم اومده بود.

فقط می‌دونستم من الان داشتم با گیتی خیانت می‌کردم! اون اجازه داده بود من با هامون باشم؟! نه! هامون بدون اجازه اون زن دوم گرفته بود؛ چرا بعد از این همه مدت من درست باید عاشق آدمی بشم که زن داره! و بد تر این من نفر سوم تو این رابطه بودم؛ یعنی یه نابود کننده کامل! من رابطه هامون و گیتی رو خراب کرده بودم؟! آره من! من باعث شده بودم الان هامون گیتی رو دوست نداشته باشه.

چه مرگم شده بود؟! می‌خواستم هامون گیتی رو دوست داشته باشه یا هامون من و دوست داشته باشه؟!

خسته از فکرای بی سر و ته و مسخره تو ذهنم پیرهن هامون و چنگ زدم؛ خیلی وقت بود حرف نمی‌زد… فقط دستش و نوازش وار روی کمرم می‌کشید.

فقط مي‌خواست آرومم کنه! هامون قدیم این طوری بود؟! براش مهم بود من گریه کنم؟ یا درد داشته باشم؟ قسم می‌خورم اگه هامون قدیم بود حتی یک لحظه هم براش مهم نبود که من خودکشی کنم…

مرد سنگی من تغییر کرده بود….

چشمام و روی هم فشار دادم و سرم تیر کشید از این حجم گریه؛ هامون دستش و ستون بدنم کرد تا صورتم و ببینه و لب زد: حالت خوبه؟! ببینم کسی بهت چیزی گفته؟ خبری شده؟ بیرون رفته بودی چیزی شده؟ د حرف بزن ساغر داری سکتم می‌دی! من و می‌کشی آخرش.