ماشه رو کشید
اژدها:آخ
نمیدونستم چیکار کنم اگه میمرد چی آخه چرا این بشر اینقدر دیوونه هست
دست غلام داشت میومد پایین و اژدها هم نتونست تعادل شو حفظ کنه و داشت میوفتاد که دستشو اورد بالا اول اون دست غلام که اصلحه داشت و زد و بعد دست دیگه شو و بعد دو تا پاهاشو و خیلی دقیق بود با این که من تو بغل غلام بودم اما هیچ کدوم به من نخورد تازه خیلی سریع بود حالا اگه تیر نخورده بود چقدر میخواست سریع باشه
تو این فکر ها بودم که دستم توسط امیر کشیده شد
همه ی حواسم پیش اژدها بود که یه مردی که اونم مثل اژدها نقاب داشت رو هوا گرفتش
و غلام پخش زمین شد
پلیسا مثل مور و ملخ ریختن تو رستوران
می خواستم برم سمت اژدها که امیر نزاشت
مرد نقاب دار:روانی چرا همچین کاری و کردی اگه واقعا بمیری من چی جواب مامانت و بدم
اژدها:اینا رو ولش دایی حلالم کن
مرد نقاب دار:خفه شو بابا ببین یه پرونده هست خیلی خطرناکه من هیچ وقت جرئت نکردم این پرونده را قبول کنم ولی همین چند روز پیش ازم خواستن که تو این پرونده را قبول کنی ولی بهت بگم خیلی سخته
اژدها:پرونده ای که حتی دایی جرئت قبول کردنشو نداشته باشه باید خیلی سخت باشه اما خودتم خوب میدونم هر چی سخت تر باشه هیجان من برای قبول کردنش بیشتر
مرد نقاب دار:قبول میکنی
اژدها:آره
مرد نقاب دار:پس زنده بمون
بعدم دستاشون و مشت کردن و زدن به هم
که سر اژدها افتاد
یهو زدم زیر گریه اگه بمیره اون وقت من چیکار کنم آخه اون به خواطر من این کارو کرد
مرد نقاب دار سریع نبضشو گرفت و گفت:زود باشید
چند تا دکتر اومدن و با بلانکارد بردنش
مرد نقاب دار اومد سمتم:خانم چرا گریه میکنید
دماغمو پر سر و صدا بالا کشیدم و گفتم:اون به خواطر من این کارو کرد اگه بمیره هیچ وقت خودمو نمی بخشم
و دوباره به گریه کردنم ادامه دادم
مرد نقاب دار:اون صد تا جون داره به همین راحتی ها نمیمیره پس نگران نباشید
بعدم رفت اما خیالم راحت نبود امیر برگشت سمتمو گفت:ببین آرام اون داشت وظیفه شو انجام میداد پس به تو هیچ ربطی نداره که اون زخمی شده و اصلا نباید برات مهم باشه
امید یقه لباس امیر رو گرفت:چی چیو مهم نیست اون بخواطر آرام این کارو کار بعد تو اینقدر بی وجدانی که میگی مهم نیست
امیر صداشو اورد پایین ولی من شنیدم که گفت:میدونم ولی اینا را گفتم که آرام و آرومش کنم حالشو که داری میبینی
دیگه حوصله گوش دادن به حرفاشونو نداشتم رومو بر گردوندم که دیدم عسل داره میاد سمتم رفتم جلوتر خودمو انداختم تو بغلش و اینقدر گریه کردم تا یکمی آروم شدمو از بغل عسل اومدم بیرون
نگام افتاد به عسل که چشماش قرمز بود معلوم بود اونم پا به پای من گریه کرده
عسل:خوبه از گریه کردن و ضعیف بودن متنفری وگرنه فکر کنم خودت و از گریه کردن خفه میکردی
_چیکار کنم هان عذاب وجدان دارم عسل اگه بمیره چی؟
امیر:بسه دیگه شورشو در اوردی شمام بلند شید جمع کنید برید خونه هاتون دیگه
امید:کجا شما که هنوز شام نخوردید
امیر:باشه برای دفعه بعد
امیر دستمو گرفت و دنبال خودش کشید منم به ناچار دنبالش رفتم
رفت سمت ماشین و در و برام باز کرد نشستم تو ماشین امیرم در و بست و بعد دور زد و خودشم سوار شد و راه افتاد
اینقدر حالم بد بود که تا رسیدن سر خیابان خونمون هیچی نگفتم
_همینجا وایسا دیگه
امیر:بزار برسونمت حالت خوب نیست
_نه گفتم همینجا وایسا(با داددددد)
امیر:باشه باشه چرا داد میزنی
ماشین و نگه داشت که
_خودتم میدونی که اگه یکی من و با تو رو ببینه من و میکشن
امیر:مگه من چمه
_تو را چیزیت نیست ولی عمه هام که دوست ندارن سر به تنم باشه و دنبال بهونه میگیردن اگه خدایی نکرده من و با تو ببینند دیگه هیچی
امیر:باشه خودت برو
بدون خدافظی پیاده شدمو راه افتادم سمت خونه
ولی چه کنم که این خیابون زیادی طولانی بود منم که هیچ جونی نداشتم قدمام آروم بود ساعت ۱۲:۳۰بودو هیچ کس تو خیابون پر نمیزد که
لعنت به دهنی که بی موقع باز بشه
یه پرشیا بغلم زد رو ترمز
پسره:کجا میری برسونمت
سرمو برگردوندم یه فوش آبدارم بهش بدم که دیدم سه تا دیگه ام غیر از اون تو ماشین هستن
_مثلا کجا بشینم رو سر تو
پسره دومیه:نه خوشگلم تو بغل من
_اگه قیافه داشتی یه چیزی بیشتر شبیه به عن می مونی
پسره از ماشین پیاده شد
وای نه خدا خودت مواظبم باش امروز واقعا دیگه بسمه تکمیل تکمیلم قبل از اینکه پسره بهم برسه شروع کردم دوییدن اما چه دوییدنی با اون کفشای پاشنه بلندی که من پوشیده بودم مورچه هم از من تند تر راه میرفت
پسره دقیقا پشت سرم بود که پام پیچ خورد لعنت به من که دیگه کفش پاشنه بلند بپوشم خواستم حرکت کنم که پسره دستمو گرفت
نمیدونم چیشد که ناخودآگاه پام و اوردم بالا زدم رو پاش که آخ پسره بلند شد خوبش شد دوباره شروع کردم به دویدن که ماشینی اومد پیچید جلومو زد رو ترمز دیگه راه فراری نداشتم وتا خونمونم کلی راه بود داشتم خودم و کثیف میکردم که یه موتوری