برگشتم و نگاهم‌‌ و تو همون تاریکی اتقاق بهش دادم‌

حالت صورتش تو تاریکی زیاد معلوم‌ نبود اما موهای آشفتش و لحن صداش نشون میداد اوضاعش تا چه حد خرابه و نیازی به دیدن صورتش نبود!

سر جام برگشتم و تو سکوت خیره بودم بهش اونم انگار قصد و نیت حرف زدن نداشت برای همین دست دراز کردم و دستش و که رو میز بود و تو دستام گرفتم

نگاهش میخ دستامون شد و بعد مکثی آروم با شصت دستش روی دستمو شروع به نوازش کردن کرد… هیچی نمی گفتم می ترسیدم حال بدش و با حرفی یا کلمه ای بدتر کنم ،چند لحظه گذشت که صداش بلند شد

_میدونی چه جوری کشتمش؟!

از جمله ناگهانیش مات زده نگاهش کردم و خیره شدم به دستامون و با صدایی که می لرزید لب زدم

_نمی خواد بگی حالت بَ..د..بد میشه!

بی توجه به جملم همون طور که شصت دستش و نوازش وار رو دستم می کشید لب زد

_همه ی این سالا نگفتم هیچی به هیچی شد حتی روان شناسی خوندم که لازم نباشه به کسی چیزرو توضیحی بدم جز خودم… حتی فکر میکردم خودمو درمان کردم اما وقتی قرصام و کنار گذاشتم…

چشماشو بازو بسته کرد و انگار دوست نداشت یاد حال روز بدش بیفته وبعد مکثی ادامه داد

_من نقاب حال خوب بودن برای خودم درست کردم یه نقاب بی تفاوت که احساساتم خاموش بشه و دوباره کارم به هزار جور قرص و دوا نرسه اما جواب نداد، هنوزم تو تنهاییام خیره میشم به یه نقطه نامعلوم و میگم دیدی یادت نرفت

تو سکوت خیره بهش بودم که ادامه داد

_طعم تلخ قهوه رو دیدی؟!… تلخیش و گس بودنش به دل میشینه همیشه خودم‌ و گول میزدم‌ میگفتم‌ اون تلخیا اون حال بدیا اون گذشته لعنتی اون همه زجر و عذاب برای سکوت من باعث شده الان این جا باشم تو این درجه پس تلخیش دلچسب بود اما داشتم خودم و گول میزم تلخی زندگی من تلخی زهرماره پس هیچ وقت دلچسب نمیشه … من اون آدم مریض و با این که آزارم میداد با این که برای سکوتم هزار تا بلا سرم آورد نکشتم یعنی میترسیدم بکشمش یعنی دوست داشتم سر از تنش جدا کنما ولی میترسیدم … نه از کسی یا آدمی نه میترسیدم منم بشم یکی عین اون مرد یه آدم روانی مریض!

نوازش شصتش رو دستم قطع شد و نگاه بی حسش و بهم داد و لب زد

_من اون و به خاطر برادری کشتم که جلوم وایمیسته و روانی و مریض بودنم و به رُخ میکشه … اون عوضی من براش کم بودم نگاهش به جاویدم بود هنوز … یادم نمیره صدای ترسیده جاوید و کشیده شدن دستش توسط اون مرد و نگاه ترسیده و مات زده من به اون انبار ته باغ … میترسیدم جلو نمیرفتم حتی میترسیدم برم کسی و خبر کنم … فقط برای این که یک نفر دیگه مثل من نشه و شب و روزاش و با کابوس نگذرونه دوییدم سمت انبار رفتم و درو باز کردم و نگاهم به فرهاد خورد که سعی داشت لباسای برادرم و دراره … یه لحظه حس کردم من دوباره جای جاویدم و نمیدونم چی برداشتم چوب بود آهن بود نمیدونم فقط برداشتم و انقدر به سرش ضربه زدم که وقتی به خودم اومدم‌ که کف زمین لایه ای از خون بود و جاوید ترسیده و لال با نگاه بُهت زده به من نگاه میکرد و من بالا سر یه جنازه ایستاده بودم و دیگه هیچی نمیشنیدم هیچی نمیدیدم فقط اون جنازه جلو روم بود و جالب این جاست بازم ول نکردم و دوباره زدم گریه میکردم و جیغ میزدم و ضربه میزدم به سرش تا جایی که هیچی نمونه از صورتش تا جایی که یادم بره صورت نحسش و این وسط جاوید بود که جیغ میزد و گریه میکرد ولی من نمیخواستم ذره ای از صورت اون مرد باقی بمونه …

نگاهش و خیلی وقت بود ازم‌گرفته بود و به نقطه نامعلومی داده بود و من ترسیده خیره بودم بهش و متوجه شدم دستام و داره فشار میده و دوست نداشتم چیزی بگم که ناراحت شه تو این حال و اوضاعش، ولی به قدری دستم و محکم فشار میداد که سکوت نتونستم بکنم و از درد ترسیده لب زدم

_فرزان؟! …دستم!

هیچی نمیگفت و احساس میکردم دستم الان استخوناش میشکنه برای همین سعی کردم عقب بکشمش و بلند تر از قبل و ترسیده و با صورتی که نمیدونم‌ کی اشکی شد گفتم

_دستم فرزان … دستم و ول کن…دستم!

نگاهش و یهو بهم داد و انگار تازه فهمید چی میگم و حرکات لبام و دید که دستم و ول کرد و من دستم و عقب کشیدم و تو اون‌ یکی دستم گذاشتم که نگاهش و ازم گرفت و نفس عمیقی کشید …

سری به چپ و راست تکون دادم و گفتم

_عیب نداره چیزی نشد!