نفس نفس می‌زدم و با مکث نگاهمو تو نگاه خون نشسته اشکیش دادم…

وَ حالا جفتمون ساکت بودیم!

تو نگاهمون کلی حرف بود اما انگار دیگه زبون همو هیچ جوره بلد نبودیم.

پشت و کرد بدون حرفی از دفترم خارج شد و من هنوز تو بهت بودم؛ هنوزم نمی‌تونستم هضم کنم حرفاشو و چند بار پلک زدم در آخر چشمام و محکم بستم!

کمی سعی داشتم این حرارت درونی خشم و گیج بودن رو از خودم دور کنم تا کار احمقانه نکنم و چند ثانیه گذشت اما نتونستم سر جام بیستم و از دفترم زدم بیرون…

چشم گردوندوم و اوا نبود و سمت آسانسور پا تند کردم و جوری دکمه ی همکفو فشردم که انگشت شصت خودم تیر کشید و با پام ضرب گرفتم و آوا نباید می‌رفت.

نه بعد اون حرفای عجیب و ترسناک یا حتی شیرینش!

آسانسور که ایستاد خارج شدم و با چشم دنبال آوا گشتم و دیگه برام مهم نبود این جا شرکت و محیط کاریِ فقط میخواستم حقیقت و بفهمم و تمام!

بالاخره نگاهم بهش نشست!

جلو در خروجی بود و سمتش رفتم و از پشت دستش و چنگ زدم که سمتم برگشت و نگاهش و بهم داد!

از لای دندونام طوری که فقط خودش بشنوه غریدم:

_با زبون خوش برگرد دفتر کارم

سعی کرد دستش و از دستم رها کنه که اجازه ندادم و وقتی دید زور زدناش بی فایدست مثل خودم ولی پر بغض گفت:

_ولم کن ولم کن جیغ میزنما..‌. ولم کن!

دست کثیفتو بهم نزن عقم می‌گیره ولم کن

در تلاش بود رهاش کنم اما چنین قصدی نداشتم!… بی توجه سمت آسانسور کشیدمش که صداش این بار بلند شد و باعث شد توجه چند نفر جلب بشه و از شانس من این برج بلند تجاری فقط مختص من و شرکت ما نبود و ادمای زیادی تو لابی رفت و آمد داشتن

_دارم میــــگم ولم کــــن من با تو حرفی ندارم! درست گفتی راست گفتی فقط ولم کن دیگه چی میــــخــــوای ازم!؟

حتما فکر میکرد چون تو شرکتیم با داد و بیداد میتونه قِصر در بره و من ولش می‌کنم ما نشد بیاد تو صورتم‌ بگه ازت باردارم و بعد دِ برو که رفتیم!

بی توجه به صداش کشیدمش سمت آسانسور و اون سَد اشکاش شکست!

خانمی با نگرانی سمتمون اومد و فامیلیم و صدا زد اما توجه ای نکردم… حتی صورتشم ندیدم و برام مهم نبود تو این برج چند نفر منو میشناسن و حیثیت و اعتبارم الان میره زیر سوال

صدای تقلاهای آوام باز بلند شد و از طرفی صداها و پچ پچای اطرافم نشون میداد توجه ها جلب شده…

کشیدمش سمت آسانسور که صدای جیغ بلندش باعث شد مردی خودشو دخالت بده:

_آقا خانم بارداره داری چیکار می‌کنی؟

برگشتم سمت آوا و غریدم:

_با زبون آدمیزاد میری بالا تو دفترم وگرنه.‌..

بازم جیغ زد:

_وگرنه چی؟ وگرنه چی آقای آریانمهر؟

ولم کن ولم کن دستتو واسه چی به من می‌زنی؟

دســــت نــــزن به مــــــــــــن حالم ازت بهم می‌خوره

به من دست نزن

جوری جیغ می‌زد و اشک می‌ریخت و با تنفر حرف می‌زد که انگار من منفور ترین آدم دنیا بودم!

دستش از دستم بیرون کشید و با هق هق خواست سمت خروجی بره اما منم انگار خون به مغزم نرسید که صدام رفت بالا:

_به ولای علی پات ازین در بره بیرون بیچاره ی دو عالمت می‌کنم!

ایستاد، نگاه ترسیدش نشست روم و قبل این که فرصت صحبتی داشته باشه یا تصمیم گیری کنه صدای آیدین که از آسانسور با هول و ولا خارج شد و انگار که خبرا زود بهش رسیده بود بلند شد:

_جاوید داری چیکار می‌کنی!؟

اومد سمتم و خواست آرومم کنه ولی من حرف کسی رو نمی‌‌شنیدم و صدام باز رفت بالا

_بــــرو تو دفتــــر همــــیــــــــن الان

ترسیده سری به چپ و راست تکون داد…

خواستم سمتش برم اما آیدین مانع شد و دو مرد دیگم با نگهبان لابی جلوم بودم حرف می‌زدن و حرف ولی من فقط نگاهم به آوایی بود که ادعا مادر بودن بچه ی من و داشت و کل ذهنم درگیر این بود که تمام این مدت بچه من تو شکمش بوده!

فقط می‌خواستم باهاش حرف بزنم و این همه آبرو ریزی و نمایش اجرا کردن برای بقیه به شدت عصبیم کرده بود.

از طرفی دوست داشتم مشتمو تو صورت کسایی که جلو روم ایستاده بودن بزنم

کسایی که مانع شده بودن تا برم دستای آوارو بگیرم و با خودم بکشونمش یه جا که فقط من باشم و اونو تصفیه حسابامون!

نگاهم فقط به اوا بود و سمتش خواستم قدم بردارم اما آیدین مانعم شد و این بار صدای بلند و کلافش و که سعی داشت اوضاع رو درست کنه و شنیدم…

وَ صدای بقیه آدما:

_آقای آریانمهر به خدا شر میشه زنه حاملست…

_ازین زنا که خونه خراب کن زیاده شما اروم باش اون می‌خواد شما روش دست بلند کنی دیه بگیره

_طفلک حاملست

_آبرو ریزی نکن جاوید بسه

وَ منم بی اختیار و خشمگین از این همه حرف داد زدم.. طوری که صدام تو سالن شرکت اکو شد و حنجرم درد گرفت

_زَنــــــــــــــــــــــــــــمــــــــــــــــــــه!!