سامان پوزخند صدا داری زد ……… لیلا با آن ذات تاریکش ، نباید هم حال او را می فهمید ……… لیلا ادامه داد :

– حالا اون عکسای قبلی که دستت داده بودم و با خودت آوردی ؟

سامان بی حرف صاف شد و بدون آنکه نگاهی به لیلا بی اندازد ، دست درون جیب داخلی کتش کرد و پاکت کوچک عکس ها را درآورد و سمت او گرفت .

– خوبه ……… بقیه کارا رو بسپر به من ……… امیرعلی تا یک ساعت دیگه پروازش زمین می شینه و مستقیم میره شرکتش ………. این عکس ها رو هم میدم دست پیک که برسونه شرکت امیر …….. مطمئنم امیر بعد از دیدن این عکس ها دیگه تف تو صورت اون دختر هم نمی اندازه ، چه برسه به اینکه بخواد تو خونش نگهش داره …….. امیر که انداختش بیرون بعد تو می تونی بری دنبالش ………. هر چند اگه مادرت بفهمه که دنبال اون دختره راه افتادی ، گردنت و خورد می کنه .

سامان تنها نگاهش کرد ………. به امیرعلی حق می داد که از زندگی با این زن ببرد ……… شاید اگر او هم بود ، هیچ راهی برای ادامه زندگی با این زن پیدا نمی کرد ……… هیچ کس نمی توانست با یک شیطان زندگی کند.

لیلا پاکت عکس ها را درون کیفش گذاشت و از جایش بلند شد :

– امروز همه چی تموم میشه …….. گوش به زنگ باش که امیر بعد از دیدن این عکس ها احتمالا سر وقت تو هم بیاد . بهتره فعلا بری یه جا خودت و گم و گور کنی تا آب ها از آسیاب بیفته ……… خداحافظ شریک .

سامان تکانی از روی نیکمت نخورد و نگاهش را از او نگرفت …….. آره او شریک بود …….. شریک شیطان .

همانطور نشسته روی نیمکت ، زیر لب جواب خداحافظی او را داد ، اما لیلا آنقدر از او فاصله گرفته بود که خداحافظیِ زیر لبی او را نشنود .

خورشید همانطور درازکش درون تختش ، خیره سقف بالا سرش شده بود و خاطرات سفر کوتاهشان به کیش همچون فیلمی در حال اکران از مقابل چشمانش می گذشت و هر لحظه او را دلتنگ تر از قبل می کرد ………. دلش می خواست با همین تن بی جان شده اش ، موبایلش را بر می داشت و باز هم شماره او را می گرفت ……… در این چند روز قبل از این در تخت افتادنش ، به دفعات شماره امیرعلی را گرفته بود ، اما انگار امیرعلی تمام درها را رو به او بسته بود که جواب تماس هایش را نمی داد …….. شاید این نادیده گرفتن ها یکی از دلایل پایین نیامدن این تب عصبی اش بود .

امیرعلی هم وضع آنچنان مطلوبی نداشت ……… خودش را درون هتل محبوس کرده بود و جز برای جشنواره پایش را از اطاقش بیرون نمی گذاشت ……. حتی دستور داده بود ، ناهار و شام و صبحانه اش را هم به اطاقش بیاورد . او هم کم خاطره در این شهر با خورشید نداشت …….. می دانست کافی است پا از این هتل بیرون بگذارد تا تمام خاطرات سفر کیششان به مغزش هجوم بیاورد ……… به هر کجا که می نگرید و چشم می چرخاند ، می توانست خورشید را آنجا ببیند و همین مسئله خشم او را برانگیخته می کرد و رگ پیشانی و گردنش را از عصبانیت برجسته می نمود و باعث می شد هیچ کدام از تماس های خورشید را پاسخ ندهد .

بی حوصلگی و پرخاشگری و تند خویی خصیصه این روزهایش شده بود ………. فکر اینکه زندگی اش با خورشید نقطه آغاز را رد نکرده ، به نقطه پایان رسیده ، اذیتش می کرد …….. تصمیم داشت زمانی که برگردد یک تجدید نظر اساسی روی رفتارش با خورشید بکند .

چمدان بسته و بلیط به دست به سمت فرودگاه راه افتاد …….. فکر اینکه قرار است بعد از دو سه روز خورشید را ببیند ته دلش را مالش می داد و گاهی هم می لرزاند ……… با خودش که تعارف نداشت ، هرگز نمی توانست خورشید را از فکر و ذهنش خارج کند …….. هرگز نمی توانست عشق و علاقه ای که نسبت به این دختر پیدا کرده بود را در سینه اش بکشد و نابود کند ……… شاید از او خشمگین بود ، شاید جواب تلفن هایش را نمی داد ، شاید خودش را خشک و بی تفاوت نشان می داد …….. اما بهتر از هر کسی خودش را می شناخت …….. عشق و وابستگی که نسبت به خورشید پیدا کرده بود ، نتیجه یک روز یا دو روز نبود ………. او ذره ذره به خورشید نزدیک شده بود و عشقش را درون سینه اش نشانده بود …… عشق و علاقه ای که زمین تا آسمان با علاقه ای که ابتدای ازدواج نسبت به لیلا پیدا کرده بود ، فرق می کرد .

با صدای مهماندار که از مسافران بخاطر انتخاب این شرکت مسافربری تشکر می کرد و برایشان آرزوی سلامتی و بهروزی می نمود ، از فکر و خیال درآمد و کمربند ایمنی اش را باز کرد ………. آنقدر در فکر و خیال فرو رفته بود که نفهمید هواپیما کی به زمین نشست و به تهران رسید .

سوار ماشینش که درون پارکینگ فرودگاه پارک کرده بود شد و به سمت شرکت راند ……… با اینکه به لحاظ روحی خستگی زیادی را حس می کرد و احتیاج داشت تا مستقیما به خانه برود ، اما بخاطر کارهای حقوقی و تنظیم سند های قردادی که در کیش بسته بود ، حتما باید ابتدا به شرکت می رفت .

ماشین را وارد پارکینگ شرکت کرد و ساکش را درون ماشین گذاشت و با کیف دستی اش بالا رفت ………. احتیاج شدیدی به خواب داشت ……. این بی خوابی چند وقته ، پدر از روزگارش درآورده بود .

با ورودش به شرکت ، منشی به پایش بلند شد و سلام داد و امیرعلی تنها به تکان دادن سری اکتفا کرد و مستقیما به دفترش رفت و در را پر صدا بست و کیفش را روی میز انداخت و تن خسته و سنگینش را روی صندلی پشت میز انداخت و تمام قرار دادها و مدارک را از داخل کیفش درآورد و پرخاشگرانه روی میز کوبید و نگاهی به کاغذهای مقابلش انداخت ……… سعی کرد تمرکز بگیرد و تمام حواسش را به قرارداد های مقابلش بدهد که سود چند میلیاردی برای کارخانه به همراه داشت ، اما مگر فکر و خیال آن دختر نشسته درون خانه اش اجازه می داد ؟

چنگ درون موهایش زد و باز سعی کرد هر فکر و خیالی را کنار بزند و تمام حواسش را به قرارداد های پیش رویش بدهد ………. اما باز هم بی نتیجه ماند .

عصبی تمام قرار داد ها را مجددا درون کیفش فرستاد و از پشت میز بلند شد …….. از همان ابتدا آمدنش به شرکت اشتباه بود .

از دفتر خارج شد که منشی مجددا به پایش بلند شد و چشمش سمت کیف امیرعلی رفت .

– می رید جناب کیان ؟

– بله ……….. از فرودگاه مستقیما به شرکت اومدم ……. خسته تر از اونی هستم که بتونم تو شرکت بمونم ……… به مهدوی هم بگید قرار داد ها رو می برم خونه امضاشون می کنم و برای وکیل کارخونه ایمیل می کنم .

– چشم جناب کیان .

امیرعلی داشت از شرکت خارج می شد که صدای منشی متوقفش کرد .

– جناب کیان .

امیرعلی سر سمتش چرخاند :

– بله خانم ستوده ؟

– یه لحظه ……. من فراموش کردم چیزی رو به شما بدم .

و خم شد و از کشوی دوم میزش ، پاکت زرد رنگ نسبتا بزرگی را بیرون آورد و سمت امیرعلی گرفت .

– این و امروز صبح پیک ، ساعتای حدودا یازده آورد ………. تاکید هم کرد فقط دست خودتون بدمش .

امیرعلی دست دراز کرد و پاکت بی اسم و نشون را نگاهی انداخت .

– کی آوردتش ؟ …….. اسمش و نگفت ؟

– نه جناب کیان یه آقای حدودا سی و خورده ای ساله آورد ……… به نظرم پیک بود . چون تا حالا ندیده بودمش .

– باشه ممنون .

وارد آسانسور شد و شاسی پارکینگ را فشرد و پایین رفت ………… خسته خودش را پشت فرمان انداخت و کیفش را روی صندلی کمک راننده گذاشت ……. بار دیگر نگاهش سمت پاکت زرد رنگ بی اسم و نشون رفت و کنجکاو پاکت را برداشت و نگاهی به قسمت درش که حسابی هم چفت و بست داده شده بود انداخت و ابروانش بالا رفت .

سر پاکت را پاره کرد و دست درون پاکت کرد و تعدادی عکس میان پنجه هایش آمد ………. پاکت را گوشه ای انداخت و نگاهش را به عکس ها انداخت …….. چیزی میان سینه اش فرو ریخت و نفس میان سینه اش حبس شد و بالا نیامد …….. با چشمانی گشاد شده و ضربان قلبی که صدای کوبش های تند و پر قدرتش تمام جانش را گرفت بود ، ناباور به عکس ها نگاه کرد ………. حرارتی که از نوک پنجه های پایش به سرعت نور بالا می آمد و ذره ذره وجودش را به آتش می کشید را حس می کرد ………. بسته شدن عروقش را حس می کرد ……. خورشید بود . خورشید خودش .

خورشیدش بود …….. چشمانش درست می دید …….. دختری که میان آغوش سامان و روی پاهایش دراز کشیده بود ، خورشیدش بود ………. با اینکه خورشید پشتش به دوربین بود و دستان سامان به دور شانه های ظریف او حلقه شده بود ……… اما می توانست خورشید را تشخیص دهد .

این موهای لخت پریشان ……… این تیشرت آبی آستین کوتاهی که به دفعات تن او دیده بود …….. آن پاهای ظریف و کوچک ، همه متعلق به خورشید بود .

با نفس هایی که خودش هم نمی فهمید چقدر صدا دار و بلند و خرناس مانند شده ، و با چشمانی که دیگر فرقی با دو پیاله خون نداشت ، سراغ عکس بعدی رفت و دستش از فشار عصبی که متحمل شده بود به لرزش افتاد ………. سر کسی که میان گردن خورشید جا خوش کرده بود ، سامان بود ………. گردنی که اویی که محرمش بود ، تجربه لمس و بوسه اش را نداشت ………. آن وقت خورشید سامان را در غیاب او به خانه می آورد و خودش را برای او در طبق اخلاص می گذاشت .

– می کشمت خورشید ………. می کشمت کثافت ……..می کشمت لعنتی . زمین و از وجود نحس تو پاک می کنم .

و عکس ها را روی صندلی کناری اش پرت کرد و استارت زد و با تگ گازی جیغ لاستیک ها را درآورد و همچون دیوانه ها با آخرین سرعتی که می توانست راند و خودش را به خانه رساند .

مقابل در خانه که رسید ، حتی صبر نکرد تا مش قاسم در را برایش باز کند ، تنها عکس را چنگ زد و در حالی که تمام جانش می لرزید و ضربان قلبش سر به فلک کشیده بود ، از ماشین پیاده شد و به صدا های هشدار آمیز ماشین که در ماشین را قفل نکرده ، توجه ای نکرد ……… تنها کلید درون در انداخت و به سمت ساختمان دوید و عکس ها درون دستش مچاله تر شد .

پله های ایوان را دو سه تا یکی بالا رفت و بدون آنکه قصد درآوردن کفشش را داشته باشد ، با همان کفش های خیابان به سمت اطاق خورشید دوید و با فریاد صدایش زد :

– خورشید .

خورشید با شنیدن صدای فریاد امیرعلی ، از خواب پرید و چشمانش را باز کرد ……… تنش هنوز هم داغ بود و می شد تب تندش را از چشمانش خواند .

تب داشت ، اما گوش هایش خوب کار می کرد و می شنید …….. امیرعلی برگشته بود . به سختی روی تخت نشست و امیرعلی به شدت در اطاق او را باز کرد و در با صدای بدی به دیوار برخورد کرد و حتی باعث ریزش رنگ دیوارِ پشت در شد .

با چشمان وحشت زده به امیرعلی که تا کنون او را اینگونه خشمگین و ترسناک ندیده بود ، نگاه کرد و سرفه ای نمود.