×××

آوا*

نگاه سنگین پر اخمش بد اذیتم میکرد و غذا از گلوم پایین نمی‌رفت!

یعنی آیدین بهش گفته بود؟!

با این نگاهای خیره پر اخمش هیچ بعید نبود که آیدین بهش گفته باشه… نگاهش رو تنم بالا و پایین می‌شد انگار دنبال یه چیزی بود که حقیقت و بهش ثابت کنه!

نفهمیدم چی شد و انگار فقط می‌خواستم از شر این نگاه خیرش راحت شم که با ببخشیدی از سر سفره بلند شدم و سمت در خروجی قدم برداشتم!

از خونه بیرون زدم و همین که روی ایوون ایستادم هوای آزاد وارد ریه هام شد نفس عمیقی کشیدم و زیر لب زمزمه کردم

_آروم باش آوا… شاید اصلا نفهمیده

_چیو نفهمیدم؟

هینی از سر ترس کشیدم و برگشتم سمت نگاه قرمزش و بدنم ناخواسته شروع به لرزش کرد و ادامه داد

_شاید اصلا نفهمیده؟ منظورت من بودم!؟

نمیدونم چرا حس ترس تو وجودم جدیدا خیلی خودنمایی میکرد که به علاوه لرزش بدنم نفس نفسم میزدم… عکس العمل من و که دید اخماش بیشتر توهم گره خورد و نگاهش کم کم رو شکمم لَغزید!

وَ این یعنی فهمیده باردارم و فرزان چرا نمی‌یومد؟

مگه ندیده پشت سرم جاوید اومده!

با وجود تیشرت گشادم توی تنم بازم صد در صد متوجه همه چی شده بود و برای همین پشتم و بهش کردم اما صدای پا و صدای نفساش اونم دقیقا کنار گوشم باعث شد چشمام و محکم ببندم

هیچی نمی‌گفت و فقط نفس عمیق میکشید و انگار اونم از فهمیدن حقیقت می‌ترسید شایدم بِلعکس!… شاید اگه تو همین تایم می‌گفتم بچه ی تو داره تو وجودم رشد میکنه الان نفساش از عصبانیت و ترس این جوری تند نمیشد‌ولی من هنوز برخلاف باور فرزان دو دِل بودم!… چشمام و باز کردم و همون طور که بغض تو گلوم شکل گرفته بود خواستم پله هایی که جلوم روم بود و پایین برم و فاصلم و با این مرد هر چند آشنا ولی انگار غریبه حفظ کنم اما نمیدونم چی شد شاید واسه لرزش بدنم بود که پام پیچی خورد و داشتم می‌افتادم که دست مردونش دور شکمم حلقه شد و مانع افتادنم شد!

با این اتفاق چشمام از ترس گرد شد و اشک از چشمام سُر خورد!… قطعا دیگه مطمعن شده بود باردارم!… شاید حتی لمس شکمم توسط دستاش عمدی‌بود

هنوز دستاش دور شکمم بود و حالم واقعا بد شده بود و تو همون وضعیت با چشمای گریون سرم و بالا آوردم و نگاهم و به نگاه خون نشستش دادم!… دندوناشو به قدری روهم میفشرد که صداش به گوشم میرسید و از لای دندوناش غرید

_یه چیزی بگو!

فقط نگاهش میکردم که فشار دستش رو شکمم زیاد شد و از ترس این که بلایی سر بچم بیاد دستم و رو دستاش گذاشتم و با گریه نامفهوم گفتم:

_نه… بچم… ول کن!

نگاهش با پایان جملم یخ شد و دستش از دور شکمم با مکث افتاد و خیره تو چشمام این بار سرد گفت:

_چطور تونستی؟

هیچی نمی‌گفتم انگار لال شده بودم و تو همین حین صدای فرزان بود که مثل ناجی برام عمل کرد

_آوا؟!

نگاهم و به جلو در ورودی دادم که فرزان با اخم تو درگاهش ایستاده بود!… جاویدم نگاهش و داد به فرزان نیشخند زنان شایدم با نفرت گفت:

_مبارک باشه!