برای اینکه بتونم کمی به خودم بیام زیر دوش مونده بودم و لباسام خیس به تنم چسبیده بود ، با همون لباس خیس روی پارکت های پذیرایی و کنج خونه دراز کشیدم و جنین وا تو خودم جمع شدم ، نگران بودم … نگران رادان … جواب تلفنشو نمیداد و من جز نگرانی کاری نمیتونستم با چیزی که دیده بودم حتی میترسیدم بخوام تنها جایی برم …

کلی سوال تو ذهنم جاگیر شده بود ، کی اینکارو کرده بود و چرا ؟

به چه علت ؟ و مهمتر از همه چرا رادان بهش این اجازه رو میده ؟

این سوالا تو ذهنم پررنگ و پررنگ تر میشد ، اگه کارِ رقیب باشه ، رادان به هیچ وجه اجازه نمیداد جون منو خودش در خطر باشه ، یا خودش ساکتش میکرد یا تحویل قانون میداد

تنها دشمن مشترکمون امیر بود اما ….

امیر خارج بود و جرعت این کارو نداشت اونم وقتی بخاطر اختلاس و دزدی ، پلیس ایران دنبالش بود ، اگه همچین چیزی بود بدون هیچ شکی میدونستم که رادان با نفوذی که داره برش میگردونه و تحویلش میده به پلیس

تک تک این سوالا ، اتفاقا ، فکرا اذیتم میکرد اما باید میفهمیدم که کاره کیه

کی داره باهامون بازی میکنه

چرا رادان اجازه میده و جواب همه ی اینا دست یه نفر بود ….. یه نفری که نیست تا بپرسم سوالامو .

تنها کاری که میتونستم کنم انتظار بود ، هرطور شده امشب باید میفهمیدم .

خونه توی تاریکی فرو رفته بود و من حتی تلاشی برای روشن کردنش نداشتم ، چشمم به تاریکی عادت کرده بود و سرمای پارکت به بدنم منتقل شده بود جوری که از لرز داشتم و دندونام به هم میخورد .

با باز شدن در چشمام رو به در دوختم ، خودش بود و یه پلاستیک توی دستش بود ، تعجبش توی تاریکی هم برام واضح بود

زیاد طول نکشید که صدام زد

_ رسپینا ، عزیزم …. خونه ای؟

و همزمان برقارو روشن کرد که چشمام اذیت شد و تنها حرکتم گرفتن دستم روی چشمام بود

با روشن شدن فضای خونه منو دید و با عجله اومد سمتم

_ رسپینا … خوبی ؟!

چشمام به نور عادت کرده بود ، بی جواب خیره شدم بهش

انگار با دیدن خیسی موهام و شالی که روی گردنم بود تازه پی به خیس بودن لباسام برده بود

_ این چه حالیه ؟

و عجله ای بلندم کرد که خودمو عقب کشیدم

_ از بیمارستان میای ؟

_آره قربونت بشم ، نگران نباش ، حالش خوب بود ، بهترم میشه

_ کار کی بود ؟

_ نمیدونم

_ نمیدونی ؟ تو … نمیدونی؟

جدی شده بود

_ گفتم که نمیدونم

خواستم حرفی بزنم که نذاشت

_ جا این حرفا بلند شو یه دوش آب گرم بگیر لباس گرمم بپوش تا سرما نخوردی، بعدش باهم شام بخوریم

عصبی هولش دادم ، چون روی یک پا نشسته بود با ضربه ام ازم فاصله گرفت

_ انگار هیچی نشده بشینم شام بخورم؟ برم دوش بگیرم  ؟ جا این حرفا بگو کار کیه

بلند شد رفت سمت آشپزخونه

_ گفتم که نمیدونم

با جوابش بیشتر عصبی شدم و از جام بلند شدم

_ نمیدونی؟ بسه دیگه بسه ، چیو پنهون میکنی ؟ اگه اون محافظت نبود که الان تو روی تخت بیمارستان افتاده بود ، یا شایدم من ، بازم نمیدونی ؟

_ الان وقتش نیست

_ پس کی وقتشه ؟ کی میخوای بگی کار کیه؟ کی میخوای بگی چرا حتی سعی نداری جلوی اون آدم وایسی ؟

برگشت سمتم و با صدای بلند تر از من جواب داد

_ دلیلی نمیبینم بگم ، دنبال این ماجرا نباش ، تمومش کن

گلدون روی میز رو برداشتم و درست کنار پاش پرت کردم

_ چیو تموم کنم ؟ در واقع تو تموم کن این پنهون کاریتو ، چرا نمیخوای بگی ، چرا پنهون میکنی؟

لیوان آبی که توی دستش بود رو متقابلا جلوی پام شکوند

_ یا تمومش کن یا جمع کن برو ، چیزی ندارم که برات تعریف کنم

چشمام رو بستم سعی کردم کمی آروم شم

_ معلومه که میرم … اما از این در که برم بیرون ، به پامم بیوفتی ، التماسمم کنی دیگه نمیخوام ببینمت ، اگه رفتم نمیخوام ببینمت ، صداتو بشنوم ، تو بمون و همین زندگی نکبتیت

کیفم که روی مبل گذاشته بودم و برداشتم و رفتم سمت در

اگه میرفتم برای همیشه میرفتم ، حتی احساسمم باعث نمیشد یه بار دیگه تو زندگیم راهش بدم

_ کجا میخوای بری این موقع شب؟ بیا بشین سرجات

_ میرم جهنم ، بهتر از بودن پیش توعه ، قابل تحمل تر  از پنهون کاریه

_ بیا برو دوش بگیر لباس گرم بپوش بعد حرف میزنیم ، به جون خودت قسم ، به مرگ رها قسم میگم فقط بیا برو .

درموندگیشو حس میکردم اما باید میگفت ، لجبازی رو کنار  گذاشتم و برگشتم…………