#پارت_۷۰۷

🌓🌓 دختر نسبتا بد🌓🌓

وسط اوقات بیکاریم،بعداز انجام کلی کار سخت و سهل وقتی بقیه مشغول گپ و گفت درمورد زمین و زمان بودن من دست بردم تو جیبم ویکم اجیل تو مشتم جمع کردم و بهشون نگاهی انداختم.
نمیدونستم از اینکه اونهمه به فکر سلامتی من و بچه بود خوشحال باشم یا از اینکه زیادی حساس شده بود و تنها به بچه اهمیت میداد ناراحت !؟
بله ! درواقع مسئله این بود.
تو فکر بودم که جمله ی پرسشی منیژه از فکر بیرونم آورد:

-در چه حالی مامان بهار !؟

مادر ! چه واژه ی ی عجیبی بود.یه احساس متفاوت.
باورم نمیشد من دارم مادر یه بچه میشم.
اون هم توی این سن.
اون هم توی این شرایط بعد از اونهمه اتفاق!
واقعا میخواستم مادر بشم و یه بچه الان تو وجود من بود!؟
چقدر عجیب !
سرم رو بالا گرفتم و گفتم:

-شکر…بد نیستم !فقط گاهی یه نمه احساس تهوع دارم البته شدید نیست…

ریلکس گفت:

-طبیعی…

کنجکاوانه و چون اون مادر بود و پر از تجربه پرسیدم:

-منیژه بچه داشتن یعنی چی!؟

تا اینو پرسیدم انگار که داغ دلش تازه شده باشه وای وای کنان دستشو تو هوا تکون داد و گفت:

-وای وای نگم برااااات ! خیلی مشتاقی بدونی؟

با خنده جواب دادم:

-آره

خیلی سریع گفت:

-یعنی رخت گهی شستن…یعنی پنج صبح خوابیدن و 6 صبح بیدار شدن…روفت و رو…پخت و پز…یعنی چند نوع غذا درست کردن.
یعنی شلخته شدن خودت واسه تمیز موندن اونا…
یعنی دعوا و جنگ اعصاب.
یعنی روزی ده بار خونه رو تمیز کردن…
یعنی ترک برداشتن شکمت
یعنی بالا رفتنت وزنت.
کافی بود یا بازهم بگم !؟

دیگه داشت زیادی منو میترسوند.ختدیدم و گفنم:

-نه ادامه نده! تا همینجاش هم خیلی ترسیدم!

اینو گفتم و دستمو به سمتش دراز کردم و گفتم:

-بفرما آجیل!

چنددونه بادام برداشت و پرسید:

-به شوهرت گفتی بالاخره !؟

نفس عمیقی کشیدم و جواب دادم:

-اهوووم!

تند تند پرسید:

-وااااس چه خوب! واکنشش چی بود؟

نگاهمو دوختم به راهرو و جواب دادم:

-خیلی خوشحال شد ولی خیلی حساس.از وقتی فهمیده پدرمو درآورده.
حتی اجازه نداد من خودم رانندگی بکنم. حتی خودش آورد و رسوندم.
بعضی وقتها سخت گیری هاش کلافه ام میکنه!

بادوم هارو یکی یکی پوست کند و همونطور که دهن خودش میذاشت گفت:

-همشووووون اولش همینن! حساسن، نگرانن ولی بعدش حاضر نمیشن یه شب از خواب خوششون بگذرن و دو دقیقه بیدار بشن بچه رو نگه دارن که تو به هزارو یه کاری که باید انجام بدی برسی…یه پوشک هم برات عوض نمیکنن خیالت راحت! اولش اینطوره!

خیره شدم به نقطه نانعلومی و کمی نگران گفتم:

-البته من یه دغدغه ی دیگه هم دارم.

کنجکاو پرسید:

-چی !؟

نفس عمیق کشداری کشیدم و جواب دادم:

-خانواده شوهرم خیلی دلشون میخواد نوشون پسر باشه.این علاقه ی شدیدشون باعث شده ترس داشته باشم.
ترس از اینکه حالا اگه بچه دختر باشه چی میشه.
میدونم این تفکرات خیلی مسخره ان…
اما چیکار کنم…مادرشوهرم و عموم وحشت دارن…وحشت از اینکه هیچوقت نوه ی پسر نداشته باشن و …چشم امیدشون به من هرچند من خودم دلم دختر میخواد

حرفهای من باعث شد آه از نهاد منیژه بلند بشه.
سری به تاسف تکون داد و گفت:

-بیچاره دختر جماعت! یا باید نگران پریودیش باشه یا نگران اینکه خواستگار گیرش بیاد یا نیاد..یا نگران بکارتش یا نگران بچه دار شدن و نشدنش..یا نگران جنسیت بچه اش…زن یعنی گرفتاری!یعنی بدبختی….
حالا خود شوهرت نظرش چیه !؟

برای نیما مهم نیود.اتفاقا خودش گفت دختر بیشتر دوست داره.
با یه مکث کوتاه لبخند زدم و جواب دادم:

– نه…نیما خودش کاری به این حرفها نداره

دستشو رو شونه ام گذاشت و گفت:

-پس نگران نباش…مهم شوهرته! به چیز دیگه ای فکر نکن!
به نظرم خیلی بده که از الان بخوای نگران همچین چیزایی باشی خصوصا اینکه واسه یه زن باردار هیچ چیز وحشتناک تر از داشتن استرس نیست!

شاید حق با اون باشه که قطعا بود.
فکر نکنم چیزی بدتر از اینکه من بخوام از الان به همچین چیزی فکر کنم وجود داشته باشه.
بهتره بیخیال بشم و توکل کنم به خدا!
آهسته گفتم:

-آره بیخیالش…

سرش رو آورد جلو و گفت:

-بجای این حرفها به عشق و حال فکر کن

ریز ریز خندید و بعدهم از کنارم رد شد و رفت به کارش برسه…