با این عملکرد حرفه ای که آرمین در عرصه ی رانندگی داشت به راحتی توانست خود را به در خانه برساند ، ترافیک چه بود گویی ساعت چهار صبح را در خیابان رانندگی کرده بود

پیکان قراضه اش را جلوی درب خانه پارک‌ نمود و این نزدیکی چند قدمی به سمیه ضربان قلبش را شدت بخشیده بود

از وقتی عاشق شده بود قلبش مال خودش نبود ، قلب او متعلق به سمیه بود ، گویی او اصلا قلب نداشت چرا که زود تر از آن قلبش را به سمیه هدیه کرده بود

به در طوسی و زنگ زده ی خانه شان نگریست ، بی اراده تبسمی به لبش نشست که حرف ها در خود می گنجاند

چه چیزی لبخند به لب هایش داده بود ؟ جز سمیه چه کسی قدرت خنداندن این پسر مغرور و عبوس و بد اخلاق را داشت !

از ماشین بیرون آمده نایلون های میوه را در هر دو دستش جای داد ، کمرش را خم کرده ، به زور با سوئیچش در ماشین را قفل کرد و نگاهش به سمت در خانه‌ شان دوید ….

چه حس لذیذی داشت ، او الان چند قدمی با سمیه بود و این یعنی پرواز در عالم بال شکسته ها ….

لبخندش عمق پیدا کرد ، دلتنگ بود ، دلتنگی را نمی توان با کلمات وصف کرد ، فقط می توان آن را گفت و تو ندانی چیست این دلتنگی

دلتنگی یعنی قلبت داد بزند که من بغلت را می خواهم ، بوسیدن طره موهایت را می خواهم و دیگران فقط بگویند او دلتنگ است

اصلا دلتنگی یعنی آرمین ، اصلا دلتنگی را اگر شخص بود آرمین جناب دلتنگ بود

هی آرمین خوش خیال ! الان برود سمیه تحویلش می گیرد ؟ به او ابراز عشق می کند ؟ نه دیگر سمیه عهد بسته بود که از این عشق و حرارت سوزان آن بر حذر باشد ، هر جا عشق آرمین باشد ، به سنگ دلی پناه ببرد آرمین آمده بود امشب این عشق را به اوج برساند طفلک بیچاره خبر نداشت سمیه آمده این عشق را به درجه ی نزولی ترینش منصب کند

نفس عمیقی کشید و به سمت در خانه حرکت کرد ، کلید داشت اما دستانش پر بود به سختی زنگ درب را فشرد و کمی بعد صدای آشنای خواهرش گوشش را اشغال کرد : بیا تو داداش

در با تیکی باز شد ، با پا در را کنار زده داخل حیاطشان شد