سمیه کلافه بود ، هیچ دلش نمی خواست با آرمین هم کلام شود اما این نگاه خیره ی پر از گله او را مجاب می کرد سر بلند کند و به او چشم بدوزد آب دهان قورت داده گفت : ممنون خو..خوبم !

سمیه صدایش می کرد و الان می‌گفت دختر عمو ! خب حق داشت عصبانی بود !

سمیه بیشتر در خود جمع شده ، نگاهی اجمالی دیگر به آرمین دوخت ، اما نگاه آرمین مغرور و عاشق روانه ی صفحه ی سیاه و خاموش تلویزیون بود

دهانش باز مانده شروع کرد به بازی با گوشه ی روسریش !

همین غرور آرمین نجاتش داده بود وگرنه اگر آدم مغروری نبود و به راحتی از او شکایت می کرد چه پاسخی داشت بدهد

می دانست آرمین از درون در حال نابود و داغان شدن است اما همینکه مسکوت بود آرامش به او هدیه می کرد !

این سکوت در تلاطم از حرف ها را دوست می داشت …

نیاز نبود توضیح بدهد ! اما با این حال بغض داشت ، خود سمیه هم بغض داشت

با چشمانی که بغض در آن در حال شنا کردن بود بیشتر با گوشه ی روسریش بازی کرد ، کاش میشد بمیرد

با عشق خود چه کار کرده بود ؟ در دل به خود ناسزا می‌گفت ، خود را دشنام می داد و لعنت می کرد

در دل به خود القاب مناسبی نمی داد

می‌گفت من دختر خرابی هستم که دل عشقم را شکانده ام !

اما این چه حرفیست ؟ سمیه که دختر فاسدی نبود ؟ بود ؟ او فقط فقیر و بی کس بود !

فقر چه کار کرده بود با او ؟ فقر همه چیزش را از او گرفت ، ای دنیای بی رحم کاش میشد خودت هم عاشق شوی تا بدانی بار دیگر این کار را با دلان عاشق نکنی

تمام آن ده دقیقه شان در سکوت گذشت ، سمیه که غرق در خیال و غوطه ور در بغض وسیعی در گلو بود و گوشه ی روسریش را هم که دیگر سوراخ کرده بود !

آرمین هم ، در دنیای خود بود ! سخت است مغرور باشی و خیلی هم عاشق باشی ، بعد در عین حال عشقت ، کسی که از صمیم قلب او را دوست می داری اینگونه با تو برخورد نماید ! آرمین شکست و مرد ….

بعد از ده دقیقه سفره را چیدند و هر یک گوشه ای جای گرفتند و مشغول به خوردن شام شدند

غذا استانبولی بود و دستپخت نظیر هانا بود که به این حد نپخته بود !

سمیه کنار مادرش نشسته به کاسه ی پر از استانبولی نگریست ، مقداری استانبولی در دهان گذاشته آرام و آهسته شروع به جویدن کرد

صدای قاشق و بشقاب فضا را در بر گرفته هانا با خنده در حالی که دهانش پر بود گفت : امشب خیلی خوشگل نکرده بودی سمیه !