نگاه ناباور بغض دارم رو صورتش بود و سری به چپ و راست تکون دادم که نگاهش و ازم‌ گرفت و از صندلی میز ناهار خوری بلند شد

_پاشو برو آماده شو نیم ساعت دیگه بریم!

پشتش و کرد و خواست بره که صدام دراومد

_ادعات میشه اما هیچی هیچی نمیفهمی.. تُ‌تو…

سری به چپ و راست تکون دادم دیگه ادامه ندادم که سمتم برگشت و گفت؛

_ادعا!؟… مـَـــن!؟… آره خب یه زمانی ادعا داشتم رو هر چیزی که برای من بود ادعا داشتم اما رفتن تو… تویی که فکر می‌کردم اومدی آب رو منه آتیش بشی تویی که فکر می‌کردم اومدی بمونی… رفتن تو همه تصوراتم و بهم زد!

دیگه از وقتی رفتی رو هیچ چیز ادعایی ندارم… نه رو خودم نه رو احساساتم نه رو تصمیماتم رو هیچی

سری به تایید تکون دادم و با بغصی که سنگینی می‌کرد جوابشو دادم

_مشکل همین جاست چون من هر چیزی نبودم!

من سهام و پول و شرکت و اشیا نبودم، من آدم بودم جاوید احساس داشتم!

من نرفتم تو من و ول کردی تو انتظار داشتی من بمونم و دردات و از بین ببرم منم انتظار داشتم تو تنهاییام و پر کنی اما تو هر روزی که دیر کردی باعث شدی من یه روز با تنهاییم سر کنم!

باعث شدی بدم عقب دور شم ازت

تو هولم دادی و من فقط عقب گرد کردم

رابطه یه چیز دو طرفس و هر کدوممون احتیاج داریم به یه چیزایی ولی تو رابطون و فقط یه طرفه میخواستی اونم از طرف من!

تصنعی دستی برام زد

_آفرین… میبینم زندگی با فرزان تو رو سخنوَر خوبیم کرده شجاع شدی!

از جام بلند شدم

_آره چون بهم یاد داد به جا این که از تنهاییم بترسم باهاش رفیق شم

مثل من خیره تو صورتم گفت:

_خوبه!… چون منم یاد گرفتم با درد کشیدن اَیاغ شم پس مثل این که واقعا دیگه بهم احتیاجی نداریم!… آماده شو!

با پایان جملش روش و ازم برگردوند و رفت و قطره اشکی رو صورتم ریخت و زمزمه کنان گفتم:

_کاش احتیاج داشتیم